Volslagen getikt (een lekker lang vakantieverhaal) deel 3

© RTV Noord
Na een bord 'gevulde maag' had Simone Bos haar eigen maag geleegd op de keukentafel van Carlo's moeder. Zwijgend was ze door hem weer naar haar pension in Turijn gebracht, waar ze in een diepe slaap was gevallen.
Niet haar reiswekkertje maar het lawaai op straat en de hitte van de stad hadden haar gewekt. De zon scheen al fel door de kieren in de gordijnen. Geschrokken keek ze op haar wekker. Die gaf half twaalf aan. Opeens besefte de Wagenborgse dat ze om 9 uur bij Olivetti moest zijn en ze had geen idee hoe laat het was.
Ze sprong uit bed, nam een korte douche en struikelde op haar speciaal gekochte hoge hakken de trap af naar het oude vrouwtje bij de receptie. Die vroeg ze met handen en voeten naar het kantoor van de typemachinefabrikant. 'Factory? Fabriek? Olivetti?'. Het oude vrouwtje leek het te begrijpen, gaf haar een grauw stenciltje met de plattegrond van de stad, en zette met een afgekloven potloodje een rood kruisje waar ze moest zijn. Het was minimaal een half uur lopen.
Wat nerveus, wankel en onwennig op haar nieuwe schoenen stapte de jonge Wagenborgse veel te laat het statige kantoorgebouw binnen. Met het getik van haar hakken op de marmeren vloer trok ze de aandacht van de vele mannen in pak die druk pratend een enorme hal inliepen. Er viel een stilte. Honderd hoofden draaiden haar kant op. Simone was de enige vrouw van het gezelschap. En wist niet waar ze kijken moest.
Simone wilde achter de groep aan lopen maar een meisje achter een chique balie hield haar tegen. 'Si?' zei ze met een lach op haar gezicht. Er stond 'Serena' op haar naambordje. Simone probeerde in haar beste Frans en Engels uit te leggen dat ze 'sir Huizinga' van het agentschap in Groningen verving. 'From Nederland. Le Nord. Delfzijl?' probeerde ze terwijl Serena met haar rood gelakte nagel langs een lijst met namen gleed. 'What is name?' vroeg ze terwijl ze opkeek. 'Simone Bos' zei de Groningse ongeduldig.
De beveiligingscollega (die op verzoek van Serena was aan komen lopen) keek haar indringend aan. Simone werd zenuwachtig en liet het verfrommelde briefje zien met daarop de naam van haar contactpersoon. 'Is inside' zei Serena terwijl ze naar de hal achter haar wees. 'Hai il tuo passaporto?' zei de bewaker met zijn kalme lage stem. Vragend keek Simone naar de baliemedewerkster. 'Passport?' zei deze half vragend, half wantrouwig. Simone rommelde nerveus in haar handtas. 'Why?' vroeg ze ondertussen verbaasd. 'We expecte a colleague of mister Huuzingai' zei Serena wijzend op de lijst met namen. 'I ám his collega', antwoordde Simone. 'Where is míster Boss!?' vroeg het baliemeisje. 'I am vrouw Bos!' riep Simone vertwijfeld terwijl ze de inhoud van haar handtas op de balie kieperde. Geen paspoort.
Opeens herkende ze haar achternaam op de gastenlijst. Met dubbel S geschreven. 'Boss'. Ze zouden toch niet denken dat zij de baas was? Of dat de baas zou komen? 'Passaporto?' vroeg de bewaker nogmaals, iets minder kalm.
Uiteindelijk was ze er bij Olivetti uitgeschopt door een tikfout. Een tikfout! Bij Olivetti!! 'Ze binnen allemoal getikt, dij Italiaonen', bedacht ze tandenknarsend toen ze een half uur later op een terras neerplofte. Ze begreep niets van al die verwarring. Eén S, wat maakt dat nou uit. Hoe moest ze Derk nou vertellen wat er was gebeurd? Vertwijfeld pakte ze de menukaart.
Ze had enorme honger. De kelner had haar gezien en stond binnen een minuut aan haar tafeltje. Een knappe kerel, viel haar op. Donker haar, donkere ogen, witte tanden. Het witte overhemd stond hem goed. 'Ciao bella!', zei hij met een zangerige donkere stem.
'Eat?' zei ze terwijl ze het inmiddels bekende gebaar met haar hand naar haar mond maakte. 'Si! Tu veux specialty? Trippa!', zei de ober half in het Frans, half in het Italiaans. Trippa... trippa... waar had ze dat eerder gehoord? Watertandend van de honger zei ze gretig 'ja'.
Terwijl de jongen haar bestelling in zijn boekje opschreef viel haar oog op zijn naambordje. Het was glanzend en zwart, en had van die witte ingekerfde letters. Simone dacht eerst dat ze het niet goed zag. Vooral de laatste letter leek haar onwaarschijnlijk. Maar het stond er echt. Blijkbaar was het hier in Italië een mannennaam.
Er stond 'Simone'.

De vorige delen teruglezen? Dat kan: