Column: Enkeltje Heiligerlee

Max is nu achttien. Toen hij geboren werd haalde ik m'n rijbewijs, bij de vierde poging, na honderdvijftig lessen. Honderdvijftig, echt waar. Maar autorijden kon ik niet en kan ik niet.
In 1992 werd ik aangenomen bij Radio Noord als stadsverslaggever. 'Ik ga er van uit dat u zo spoedig mogelijk uw rijbewijs haalt,' zei baas Roel Dijkhuis. Dus begon ik vol goede moed met een all-in-lespakket: tien rijlessen plus theorie- en praktijkexamen voor vijfhonderd gulden.
Tijdens de proefles, op een regenachtige herfstavond, reed ik na een paar honderd meter de sloot in. 'Sturen, sturen, net als in de botsauto's op de kermis!' riep de instructeur, maar het was al te laat. Botsauto's? Daar had ik nog nooit in gedurfd.
Die eerste instructeur was een soort hippie, met lang haar en een snor. Hij was in 1975 één van de oprichters van de Stuf Vrij Partij. Tijdens de vrijdagse rijles maakten we een pitstop voor De Tevreden Rookster, waar hij z'n weekend-voorraad stuf ging halen.
Maar hoe sympathiek ook de leraar, de rijlessen waren een lijdensweg. De auto ging met mij uit rijden, in plaats van omgekeerd. Ik kon maar niet onthouden hoe versnellingen werkten. Ik gaf iedereen voorrang. Als ik naar links keek stuurde ik ook naar links. En ik was vooral bang, heel erg bang.
Ondertussen redde ik me prima als stadsverslaggever op de fiets. In alle vroegte met de zender achterop naar industrieterrein Driebond, ik draaide er mijn hand niet voor om. Maar Dijkhuis was onverbiddelijk; een verslaggever moest kunnen autorijden.
Na een paar mislukte examens veranderde ik noodgedwongen van instructeur; hippie stopte er mee. Later kwam ik hem nog eens tegen, hij was toen raadslid in Haren. Mijn nieuwe rijles-goeroe had een militaire aanpak: 'Links! Rechts! Schakel!' En als de motor weer eens afsloeg midden op een kruispunt: 'Ik zie toch geen waterlanders?' Uiteindelijk haalde ik m'n examen. Hoe het gelukt is begrijp ik nog steeds niet. Ik was helemaal niet blij.
En toen werd Max geboren, zoon van collega Jan. Collega Jurgen en ik gingen op kraamvisite. Van de stad naar Heiligerlee en ik zat achter het stuur. Tenminste dat schijnt zo, eigenlijk denk ik nog steeds dat ik het gedroomd heb. Een nachtmerrie. Op de terugweg zat ik op de bijrijder-stoel.
Dat enkeltje Heiligerlee heeft me ongeveer negenduizend gulden gekost want ik heb daarna nooit meer een auto bestuurd. Inmiddels heb ik het geaccepteerd als een kleine beperking waar prima mee valt te leven. Roel Dijkhuis is met pensioen. En Max? Die heeft op z'n zeventiende zijn rijbewijs gehaald, met het grootste gemak.