Door de mand: Kees Vlietstra als Sinterklaas

© RTV Noord
Wat bezielt een volwassen man om als Sinterklaas naar een voetbalwedstrijd te gaan? Je kon dit weekend bij Studio Sport geen samenvatting van een eredivisiewedstrijd zien zonder een vrolijk zwaaiende Sinterklaas irritant door het beeld te zien schuifelen.
Ik moet dan altijd denken hoe die man van huis gaat. Is hij dan al Sinterklaas? Fietst hij met staf en mijter tegen de wind in naar het stadion of trekt hij de mantel pas ongemakkelijk aan in de auto op de parkeerplaats? Loopt hij gegeneerd door het stadion om bij de herentoiletten zijn Zwarte Pieten te ontmoeten? Hoe gaat zoiets? Zijn die Sinterklazen wel echte voetballiefhebbers?
Zestien jaar geleden. Of ik wel Sinterklaas wilde spelen in Hoogeveen. De vraag kwam van mijn zus. Ik had niet zo veel zin in die poppenkast. Het bleef een tijdje teleurgesteld stil aan de andere kant van de lijn. 'Tjalle is je Zwarte Piet hoor' probeerde ze met een ultieme poging. Twee dagen later stapten Sinterklaas en Zwarte Piet op Groningen Centraal in de trein naar Hoogeveen. Vlak daarvoor hadden we bij feestwinkel Mulder aan het Zuiderdiep een Sinterklaas- en Zwarte Pieten pak gehuurd. In de winkel ook direct maar omgekleed. Tjalle was een échte Zwarte Piet, felle rode lippen, oorbellen en pikzwart. Toen kon dat nog. Ik was een hele slechte Sinterklaas. Dat kon toen ook nog. Voelde me zeer ongemakkelijk.
In de trein dronken we een paar blikjes bier. Om een slok te kunnen nemen moest ik de punt van de baard omhoog trekken om mijn mond vrij te maken. Het was snikheet in de coupé. De conducteur vond het wel grappig. We hoefden onze kaartjes niet te laten zien. Tjalle begon na het derde blikje licht te zweten. De zwarte schmink begon door te lopen. De eerste roetveegpiet was een feit.
In Hoogeveen werden we door mijn zus naar de kantine van de plaatselijke korfbalvereniging gebracht. Daar moesten we de jeugdafdeling verblijden. We waren echter veel te vroeg en daarom werden we verborgen gehouden in het berghok naast de kantine. De kinderen mochten ons natuurlijk nog niet zien. In het berghok was het koud en een puinhoop. We zaten tussen korfbalpalen, rieten manden, netten met ballen en kratjes bier. Volle kratjes bier. En Piet en Sint hadden dorst.
Na drie kwartier werden we door de Hoogeveense kids naar binnen gezongen. Tjalle gooide met bovenhandse slingerworpen pepernoten snoeihard de kantine in. Kimberley uit de F2 probeerde het strooigoed terug te koppen met een bloedneus als gevolg. Ik was blij dat ik tijdens de wandeling door de kantine naar mijn versierde stoel af en toe kon steunen op mijn staf. Toen de liedjes waren afgelopen kreeg ik het Grote Boek van Sinterklaas (telefoonboek van Hoogeveen met een rode kaft) in mijn handen geduwd door mijn zus. 'Gewoon voorlezen en geen geintjes' siste ze in mijn oor. Als eerste mocht Stefan uit de F1 bij Sinterklaas komen. Dat vond Sinterklaas jammer. Sint had liever dat de trainster van de F1, de charmante Marion even bij hem op schoot kwam zitten. Maar goed, Stefan nam na een lief liedje met twee handen vol pepernoten afscheid. 'Sint, u ruikt net zo als mijn vader. Naar biertjes.'
Mijn zus keek me vernietigend aan. Na Stefan kwam Kimberley naar voren. Ze klauterde bij me op schoot waardoor haar neus weer spontaan begon te bloeden en mijn witte baard in de bolletjestrui van de Tour de France veranderde.
Ik was er wel een beetje klaar mee. Om dat kracht bij te zetten begon ik recalcitrant voor te lezen uit het telefoonboek van Hoogeveen.
'Darwinkel, Berend - Steenwijkerstraat 78 - 0528-12267
Dassen, Tinus - Hunebedlaan 23 - 0528-64986
Dassen, Marion - geheim nummer'
Mijn zus griste het boek uit mijn handen. Tjalle begon keihard te zingen. De kinderen vielen in. 'Dag Sinterklaasje, dáág dáág Zwarte Piet.'
Twee uur later waren we weer in Groningen. In de binnenstad hebben we nog geprobeerd om wat telefoonnummers te scoren. Een bebloede Sint en een roetveegpiet maakten echter weinig indruk op de studentes.
Mooie tijden, terug naar de onze. Veel Sinterklazen op de tribunes dus afgelopen weekend. Er stond er één op het veld. In de Arena. Scheidsrechter Gözübüyük gaf in de tweede helft twee strafschoppen aan Ajax in de wedstrijd tegen FC Groningen. Dat waren twee cadeautjes. Zeker de eerste. Ben benieuwd of die Gözübüyük vanavond nog even dapper Amsterdam in gaat om wat telefoonnummers te scoren. Hij mag mijn baard wel lenen.