Column: Sinterklaas gearresteerd

We zouden vlakbij Genua onze vrienden en vooral hun kinderen verrassen met een echte Sint en Piet op 5 december. Maar de lol was snel voorbij.

Het geouwehoer begon al in mijn te kleine Fiat. Zo'n hulpsintenmijter met vastgelijmde pruik moet je namelijk met een lintje onder de baard door stevig vastknopen. Zodat het spul er niet afglijdt bij een harde wind. Hoe onhandig dat is in een auto ontdekte ik tijdens ons ritje naar een dorpje verderop. Als een idioot hing ik schuin achter het stuur, terwijl de staf uit de kofferbak via de achterbank me de hele tijd irritant in de nek prikte. Roberto weigerde te rijden, met zijn baret op z'n hoofd en rode tuitlippen. Toen ik voor een stoplicht stilstond vergaapten twintig buspassagiers zich aan het idiote uitzicht: een man met lang grijs haar, een rare rode mijter met kruis, een gekke gouden staf en een zwart, raar gekleed mannetje in een Fiat Punto in de file: ze wisten niet wat ze zagen.

Tot overmaat van ramp knipperde het benzinelampje. 'Je rijdt gewoon door' siste Roberto vol schaamte over onze uitdossing, maar ik vertrouw zo'n reservetank niet dus reed ik toch maar de Via Aurelia af om te tanken. Toen ik daarna het kassagebouwtje wilde binnenlopen om te betalen stootte ik natuurlijk mijn mijter/pruik aan de deurpost die daardoor half scheef over mijn rechteroog schoof. De bang kijkende bediende griste de drie twintigjes direct uit mijn hand en wuifde me onder dankzegging snel weer naar buiten. Ik vermoed dat hij zijn andere hand voor de zekerheid op de alarmknop onder de balie had liggen.

Toen we het dorp Arenzano binnenreden, waar vol verwachting twintig vriendenharten klopten, zag ik door de regen in de verte iets roods zwaaien. En inderdaad, i carabinieri stonden er de boel te controleren. Terwijl Roberto binnensmonds vloekend besloot nooit, maar dan ook nooit meer zo'n sinterklaasavond in Italië te organiseren, zette ik de Punto aan de kant. Terwijl het raampje omlaag zakte en het felle licht van de zaklantaarn van de agent mij recht in het gezicht scheen, zag ik de verbazing van de beste man met de seconde stijgen toen hij achter mij een soort zwartgeschminkte, idioot gekleedde clown in maillot zag zitten. 'Buona sera' mompelde Roberto, gegeneerd de andere kant opkijkend.

Het probleem was natuurlijk dat de foto op mijn rijbewijs totaal niet leek op mijn sinterklazenkop. Of ik even wilde uitstappen. Terwijl de agent er een collega bij riep was Roberto nog steeds aan het mopperen. De tweede agent vroeg me natuurlijk wat de bedoeling was van dit alles. Ik probeerde de traditie van Sinterklaas zo goed mogelijk uit te leggen en vertelde over pakjesavond in Café Booij, gedichten van schoolhoofd Henk Bontsema, chocoladeletters en suprises. 'Met een paard? Voor kinderen?' vroeg de eerste agent met een veelbetekenende blik richting zijn collega.

Woedend heeft Roberto op het politiebureau zijn schmink weggepoetst terwijl ik door een agente werd geholpen om de in de knoop geraakte constructie van baard, pruik en mijter los te krijgen. Toen we onze echte gezichten konden laten zien aan de agenten mochten we gaan. 'Ik heb geen schmink bij me!' raasde Roberto ons laatste stukje in de auto het dorp in. Veel later dan gepland bonsden we uiteindelijk op de voordeur van Nicolo en Elisa, waar we ons heerlijke avondje zouden hebben. Hun zoontje Fabrizio van vijf zwaaide vrolijk de deur open. Keek verbaasd naar mij. Met trillend lipje naar Roberto. En gooide jankend de deur weer dicht. Uiteindelijk hebben Roberto (in felroze fluwelen pofbroek met maillot) en ik (in scheefzittende tabbert) half ontkleed en grommend de cadeautjes uitgedeeld.

Aan bange kinderen en hun heel hard lachende ouders. Buona Santa Nicola!

Marc is altied onderwegens tussen Genua (Italië), Straatsburg (Frankrijk) en Groningen. Wat hij onderweg tegenkomt vertelt hij hier elke maandag. Volg Marc op Twitter