Column: Rouw

© RTV Noord
De afgelopen weken zag ik de tv-serie 'Kijken in de Ziel, de achterblijvers'. Presentator Coen Verbraak praat met mensen die een dierbare verloren. Er worden rake dingen gezegd als: 'Rouw is een soort omgekeerde verliefdheid'.
Voor TV Noord maakten we vijf jaar geleden een serie over rouwverwerking, 'Vergeet Me Niet'. We gingen op zoek naar verhalen achter bermmonumenten in Groningen.
Tijdens de opnames van 'Vergeet Me Niet' werd veel gehuild. En als ik de uitzendingen terug zie, hou ik het ook niet droog. Wat een verdriet. Maar ook: wat bijzonder dat deze mensen hun verhaal willen vertellen voor de camera. Dat ze hun rouw met ons delen. 'k Weet niet wat ik zelf zou doen.
'Je gaat echt door een hel', zegt Sineke Meering in aflevering twee. Haar 13-jarige zoon Wim verongelukt op 13 oktober 1982. Bijna 35 jaar geleden, maar zijn jas hangt nog steeds aan de kapstok. Sineke bewaart in haar tas de zakdoek die ze kreeg van de huisarts die het haar vertelde. 'Daar zitten heel wat tranen in.'
Met Sineke en haar man Jan gaan we naar het bermmonument voor Wim, bij Eenrum. Een eenvoudig houten bord met zijn naam. Ze komen er nog regelmatig, in ieder geval op zijn geboorte- en sterfdag. 13 oktober, wonderlijk genoeg de geboortedag van mijn eigen zoon.
Er zijn op TV Noord negen afleveringen uitgezonden, maar we hebben er tien gemaakt. De tiende 'Vergeet Me Niet' gaat over twee vrienden, die op een zonnige zaterdag een rit maken in een geleende auto en verongelukken bij Garrelsweer.
De zus van één van hen wilde meedoen aan het programma als eerbetoon aan haar broer. Maar na de opnames neemt haar vader contact met ons op. Hij vindt het te persoonlijk en vraagt ons de aflevering niet uit te zenden. We voldoen aan zijn verzoek. Ik begrijp hem.
Op kerstavond hoor ik over het ongeluk aan de Bornholmstraat in de stad. Drie doden, drie mannen, jongens eigenlijk. Matthijs, Murphy en Brian. Op Facebook deelt de moeder van Matthijs haar rouw. Hartverscheurend, ze gaat door een hel. Het digitale bermmonument is een uitlaatklep, en geeft troost en steun.
'Rouw is dat je verdriet een plek geeft in je leven', zegt een jonge vrouw in 'Kijken in de Ziel'.
Het is Sineke uiteindelijk gelukt. Ze schikt gele viooltjes bij Wims monument en zegt: 'Nou knul, bist hailendail weer compleet.'
Ik hoop dat het Matthijs' moeder ook gaat lukken.
Cunera van Selm