Column: Boos

© RTV Noord
John Lanting komt het podium op. Shirt met de Groningse vlag, stuutsiekoorn colbert. Z'n snor is uitgegroeid tot een kort zwart baardje, staat 'm goed.
Ik ben bij de slotavond van Freek de Jonge's actieweek 'Laat Groningen niet zakken', in de Oosterpoort in Stad. Een avond vol saamhorigheid, met muziek, samenzang en sprekers van divers pluimage. Sprekers om toe te juichen, zoals Annemarie Heite. Sprekers om uit te jouwen, zoals Hans Alders. Dapper dat hij het aandurfde.
En ook John Lanting krijgt dus het woord. Voor veel mensen 'persona non grata' vanwege z'n onorthodoxe manier van actievoeren. Maar Freek hijst hem op het schild.
In z'n kledingkast heeft John een hele stapel Groningse-vlag-shirts. Hij laat ze zien als we in 2015 opnames maken bij hem thuis. Er liggen zwemvesten in de slaapkamer, voor als de dijken breken. In de woonkamer staat een bevings-alarm, dat afgrijselijke herrie maakt, maar waar hij toch doorheen slaapt.
John vertelde me destijds dat hij 24 uur per dag boos is. Boos op minister Kamp, op de gas-maffia, op de media, op vrijwel iedereen. En op wie hij niet boos is kan hij het morgen worden. Zelfs in z'n dromen is hij boos. Zoveel boosheid, daar valt nauwelijks mee te leven. Daar ga je rare dingen van doen, een minister bedreigen.
Tijdens de opnames wordt het John even te veel als het gaat over zijn zwaar beschadigde huis. Zijn geboortehuis. Door een kier van de keukendeur zie ik hoe z'n vrouw Martha hem troost. Zijn tranen zijn echt. John heeft een grote mond, maar een klein hartje.
Terug in de Oosterpoort. John waarschuwt: van zijn verhaal zullen we de komende nacht slecht slapen.
Hij schetst de gevolgen van een zware beving, 4.5 op de schaal van Richter. Die komt er, dat weet hij zeker, vandaag of morgen. Met veel doden en gewonden. De rampenwet zal in werking treden, Groningers moeten vluchten uit hun provincie, zijn alles kwijt en kunnen op geen enkele verzekering aanspraak maken. Zelfs niet op hun uitvaartverzekering.
Als John klaar is schudt Freek zijn hoofd en zegt: 'De blues is het enige antwoord op zoveel onmacht'.
Met een grijns en een armzwaai keert John terug naar z'n stoel. 1200 mensen applaudisseren voor hem. Heel even is John Lanting niet boos.
Cunera van Selm