Column: Alma's Eerste Eierbal

Gronings, Nederlands en Italiaans via een Amerikaans algoritme, dat gaat natuurlijk faliekant mis. Schoonpa Giovanni had met pen en papier bij de computer gestaan om uit een veel te snel studentikoos receptenfilmpje de ingrediënten over te schrijven. Alma probeerde de bereidingswijze mee te schrijven. Toen er in het filmpje een blik ragout werd opengetrokken schreeuwde ze tegen schoonpa 'Wat!? Blikvoer? Nooit! Wat staat daar? Ragout? Maak ik zelf wel.' Zo was alleen al op basis van de beelden de moeilijkheidsgraag flink gestegen die avond.

De dag erop had het stel in de supermarkt het karretje volgegooid met eieren, de ingrediënten voor een verse ragout, paneermeel, olijfolie en suiker. Suiker ja. Google had 'bloum' niet begrepen, het pak 'bloem' was te snel door beeld gevlogen en zo'n witte papieren vierkante zak lijkt toch ook wel op suiker. Met opgetrokken wenkbrauwen hadden ze het spul afgerekend. 'Ze zijn anders daar, in Groningen' had Alma meer tegen zichzelf dan tegen de caissière gemompeld.

Nadat de verse ragout al een etmaal op het gasstel had staan indikken, kwam de grote dag. Alma kookte de twaalf eieren, terwijl Giovanni suiker door de ragout roerde. In plaats van dikker te worden, werd de ragout een korrelige witte smurrie met een waterig laagje er op. 'Laat mij maar!' had Alma zuchtend gezegd, en roerde een extra schep mierzoetigheid door de ragout. Ook haar was het uiteindelijk niet gelukt de ragout dik te krijgen.

Keurig volgens het instructiefilmpje hadden ze de eieren gepeld, de ragout op één bord en paneermeel op het andere bord gelegd en de eieren er doorheen gerold. In de grote frituurpan hadden ze in sterk geurende olijfolie de rare bobbelige suiker-eierballen gebakken totdat het spul tegen het zwarte aan op een stapeltje keukenpapier mocht uitlekken. Bezorgd hadden ze elkaar aangekeken. 'Het zal wel. Ik ga slapen.'

De volgende dag kwamen Roberto en ik na een lange rit tegen etenstijd aan in Genua. Na onze hartelijke begroeting en een glas bubbels kwam Alma trots met een schaal in de oven opgewarmde bijna zwarte suiker-eierballen de eetkamer inlopen. 'Palle di uova!' riep ze trots en schiep ons op elk bord drie knotsen van eierballen op. Bezorgd keek ik naar de borden. En naar Roberto. Die nam nieuwsgierig een flinke hap. De wittige suikerragout liep hem via de mondhoeken over de kin zo het bord weer op. Kokhalzend spuugde hij het spul uit. 'Wat is er!!' riep Alma bezorgd, 'niet lekker?' 'Dit is zoet!!' riep Roberto ontsteld uit.

Nieuwsgierig geworden nam ik ook voorzichtig een hap. Ook ik hield het niet binnen. Ik vroeg mijn schoonouders naar het recept. Even keken ze elkaar aan. 'Dat heb ik inmiddels weggegooid' murmelde Giovanni beschaamd, duwde zijn bord van zich af en slofte de keuken in, om een paar diepvriespizza's in de oven te schuiven.

In het holst van de nacht hoorde ik tijdens mijn vaste plasmomentje vanuit de wc geroezemoes en gestommel in de keuken. Met een bonzend hart liep ik naar onze kamer om Roberto wakker te maken. Half slaapdronken slofte hij achter me aan richting keuken. Voorzichtig duwden we de deur op een kier. In het vale licht van de koelkast zagen we de silhouetten van Alma en Giovanni. 'Best lekker' mompelde Alma met volle mond. Roberto knipte het licht aan. En daar stonden ze. Beiden met een knots van een bobbelige mierzoete suiker-eierbal in hun hand. En eentje in de mond.

Eigenwijs als ze is weigert Alma nog altijd te geloven dat ze het recept niet goed heeft begrepen. 'Het smaakt prima zo' zegt ze. En serveert sindsdien regelmatig vol trots een bord zoete Groningse eierballen aan vrienden en familie. Als toetje.

Marc is altied onderwegens tussen Genua (Italië), Straatsburg (Frankrijk) en Groningen. Wat hij onderweg tegenkomt vertelt hij hier elke maandag. Volg Marc op Twitter