Column: Treurig skitripje

© RTV Noord
Of ik kan skiën, vragen ze deze uit de klei getrokken Groninger regelmatig. Mijn antwoord is dan altijd kort en volmondig. No!

Vanuit Genua ben je zo in de Alpen. Via Turijn sta je, als je wilt, na twee uur rijden op de piste. Onze vrienden gaan dan ook vaak spontaan 'zomaar een weekendje skiën'. En ze zeuren ons al tien jaar aan de kop of we niet een keertje meegaan. Als het ons niet bevalt kunnen we altijd in een bar blijven hangen. Of zonnebaden op het grote balkon. Dat laatste klinkt wel aanlokkelijk. Dus zeggen we begin februari zuchtend 'si'.
Alma heeft de hele week bezorgd haar hoofd geschud. Skiën is volgens haar voor 'raar geklede idioten die dood willen'. Als ze de grote deuren van de kledingkast opentrekt, wordt haar bezorgdheid nog groter: wat heb je eigenlijk aan op die lange latten? Iets nieuws kopen voor een eenmalig tripje richting sneeuw vindt ze bespottelijk. En wij ook.
Dus pakt ze een oude trainingsbroek van Giovanni, een Noorse trui die hij nooit gebruikt, sportkleren uit de middelbare schooltijd van Roberto en wollen sokken en propt het in een ouderwetse leren hutkoffer. Met opgetrokken wenkbrauwen stouwen we het spul in Roberto's Micra en rijden angstig de Alpen in.
De laatste tien kilometer voor Sansicario slipt en zwiept de Micra op de dunne winterbandjes alle kanten op. 'Heeft Alma wel aan sneeuwkettingen gedacht?', roept Roberto half huilend terwijl ik zwetend probeer het kreng weer in het gareel te krijgen. Grommende BMW's en toeterende Mercedessen halen ons aan alle kanten in. Uiteindelijk worden we geholpen door een lieve familie met een SUV die ons aan een sleepketting omhoog trekt.
Veel te laat in onze chalet (voor 12 personen, dat wordt nog gezellig) herken ik onze vrienden bijna niet terug in hun blitse gewatteerde felgekleurde ski-outfits. Chiara lijkt op Jacky Kennedy met haar zonnebril in het haar, Marco is net het Michelinmannetje en Nicolò ziet er ondanks zijn blitse jack net zo ongelukkig uit als altijd – hij is het type dat zich in elk kledingstuk ongemakkelijk voelt. 'Daar in de hoek staan jullie ski's. Maat 42 en 41 toch?', roept Alessia met een Spritz in de ene hand en haar sneeuwbril in de andere, wijzend naar een stapel latten.
Terwijl de groep zich opgewonden per lift naar de piste laat tillen, kleden wij ons om. Giovanni's oude trainingsbroek is me veel te kort – en hij is een paar maatjes dikker dan ik. Ik voel me net Charlie Chaplin. Mokkend trekt Roberto zijn oude sporttenue aan. Het groen-gele ding zit nogal krapjes, hij lijkt wel een kanarie. Maar met de grijze wollen sokken en Noorse trui zie ik er nog belachelijker uit. Ik probeer of ik met mijn fluorescerend blauwe hardloopschoenen in de ski's pas. Roberto merkt bezorgd op dat die waarschijnlijk te koud zijn in de sneeuw. 'En te lelijk', brom ik chagrijnig.
Onzeker lopen we onhandig met de ski's onder de arm in ons oude kloffie richting skilift. Het lijkt wel alsof iedereen ons nastaart. Een half uur later zien we, bij de lift aangekomen, de draaipoortjes waarvoor je een pasje nodig hebt. Vragend kijkt Roberto me aan. Ik haal mijn schouders op. 'Pasjes? In onze kamer? Ik heb niks zien liggen.' Hij ook niet. 'Ik ga níet nóg een uur op en neer lopen voor een middag in de ijskoude sneeuw in dit belachelijke schreeuwpak!!', sist Roberto kwaad. We lopen terug naar de herberg. Vele hoofden draaien zich om. Zes schreeuwende Italianen suizen ons lachend voorbij. Eentje stopt en maakt met tranen in zijn ogen foto's van onze belachelijke outfits. We weten niet waar we moeten kijken.
Aan het einde van de middag komen onze vrienden uitgelaten bij ons op het dakterras zitten. 'Waar waren jullie nou? Hadden jullie de pasjes niet gevonden? Pasten de ski's niet?' Roberto wijst op zijn hoopje kleding in onze kamer en mompelt dat Alma de verkeerde kleren had ingepakt. Alle hoofden draaien richting de Noorse trui, wollen sokken, kanariegele trainingspak en fluorescerende blauwe hardloopschoenen. Een minuut is het stil. Dan barsten ze allemaal in lachen uit. 'Dacht je dat dit van míj is!?', roept Chiara, buigt zich naar ons toe en glijdt sensueel met haar hand over haar skijack. 'Allemaal te huur. Voor twintig euro per dag.'