Column: Koek

Sinds eind december zat er bij ons in de wijk een nieuw bakkertje. Met allerlei ingewikkelde speltchiazaadpistoletjes en zuurdesemquinoaroggevloerbroden in de etalage.
Alma was er na enkele weken nieuwsgierig binnengestapt. Ze had de dame achter de balie gevraagd om twee ciabatta en een focaccia (een vettige, zoutige in olijfolie gebakken, lokale lekkernij van Genua), waarbij de eigenaresse zuchtend had uitgelegd dat hun aanbod 'nieuw, gezond en anders' was.
Binnensmonds vloekend was Alma de deur weer uitgelopen. 'Gezond is genieten van het leven' had ze achterom geroepen toen ze de deur achter zich dicht trok. Ze hoorde de verkoopster nog iets terugschreeuwen maar kon het niet verstaan. Het bleef er lang rustig, bij die bakker. Geen Genuees waagde zich aan de linksdraaiende powerfoodzaadbaksels van de nieuwkomer.
Dat veranderde toen een nieuwe eigenaar zich meldde voor het zaakje aan het einde van ons straatje. Die veranderde de broodzaak in een taartenhemel. Het ruikt er naar vanille, kaneel, bosvruchten en honing. Sindsdien loopt het er storm. Daarom waagde Alma twee weken geleden opnieuw een poging. Het interieur leek nog hetzelfde. Het aanbod niet.
Overal lagen zoete taartjes, rechthoekige bladerdeeg-vanillegebakjes met een felroze bovenlaag, witte zachte broodjes met iets van gele pudding erin en andere exotische baksels.
Alma had haar ogen uitgekeken. Gevraagd naar alle details, ingrediënten, smaken. Hongerig had ze iets in de glazen vitrine aangewezen. De verkoopster had haar gecomplimenteerd met haar keuze. Trots toonde ze, eenmaal weer thuis, haar aankoop van die ochtend. Een langwerpige in sierlijk wit papierfolie gewikkelde kruidige donkere 'torta' (taart). 'Echt uniek' had de nieuwe eigenaresse haar toevertrouwd, 'uit het Noorden'.
Na de lunch werd het ding op de glazen presentatieschaal bijna ritueel de eetkamer ingedragen. Eenmaal op tafel gezet nam Giovanni de grote taartmes, en begon de papieren verpakking voorzichtig open te vouwen. Dat was niet makkelijk. De bakker had het kreng stevig in rood glanzend plakband gewikkeld. Nieuwsgierig leunden we allemaal voorover. In een ooghoek zag ik Roberto hongerig slikken. Alma leek opgewonden. De gebaren van Giovanni werden steeds venijniger. Na vijf minuten roppen wilde hij de verpakking ongeduldig met zijn grote vlijmscherpe taartmes te lijf gaan.
'Wacht!', riep Alma, 'dit is een bijzonder moment. Ik haal de zoete desertwijn!' Gefrustreerd wachtte Giovanni totdat Alma de fles had ontkurkt en ons allemaal een bodempje had ingeschonken. 'Vai!', zei ze tevreden na een ferme slok vino achter de kiezen.
Aan het plakband sjorrend had Giovanni stervend van nieuwsgierigheid zijn neus in het papier gestoken. 'Gember?' vroeg hij me met een twijfelende blik, 'venkel?' Ik boog voorover. 'Anijs' concludeerde Roberto op afstand. Verbaasd keek ik hem aan. 'Het gaat niet met dat plakband', bromde mijn schoonvader steeds kwaaier. Ook Alma werd nu ongeduldig. 'Roberto pak een schaar!' Met trillende hand schonk Alma zich opnieuw een bodempje dessertwijn in en sloeg die in een teug achterover. In de keuken hoorden we Roberto bezig in de rommella. Het gerommel werd steeds luider. 'Ik kan hem niet vinden!' riep hij met gesmoorde stem naar ons. Zuchtend en met rollende ogen stond Alma op en liep in drie passen de keuken in. 'Daar', hoorden we haar brommen.
Nadat Giovanni de zes plakbandjes had weten door te knippen, vouwde hij langzaam de papieren folie open. Ook ik merkte toch echt duidelijk de anijsgeur. Voorzichtig trok mijn schoonvader de laatste flap papier van de onbekende cake en onthulde de bijzondere 'torta' die Alma na lang wikken en wegen had gekocht bij het nieuwe bakkertje. En daar lag 'ie, helemaal ontbloot, midden op de eettafel, in hartje Genua.
Een doodgewone, wit-bruine, oer-Groningse ouwe wijvenkoek.

Marc Wiers

Marc is altied onderwegens tussen Genua (Italië), Straatsburg (Frankrijk) en Groningen. Wat hij onderweg tegenkomt, vertelt hij hier elke maandag. Volg Marc op Twitter.