Column: Borsato

Al weken heeft Alma het over haar. Dat ze alleen woont. Veel kookt. Soms zingt. Waarschijnlijk werkt. En dat ze met niemand echt kennis heeft gemaakt in onze palazzo. Bij haar postvakje in de centrale hal valt mijn blik op haar naambordje. Daar staat Borsato. Ik stoot Roberto aan, die zijn schouders ophaalt. 'Ze komt uit Veneto. Heel veel families in die streek heten zo.' Alma kijkt me vragend aan. Ik vertel haar over Marco, zijn dromen van bedrog, zijn Italiaanse voorouders en hoe beroemd hij wel niet is in Nederland. Nu is haar nieuwsgierigheid helemaal gewekt. 'Een zanger? Beroemd? Italiaans?'

Haar eerste uitnodiging richting Irene voor een lunch bij ons thuis wordt mompelend afgeslagen. Op z'n Italiaans. Iets met familie, verplichtingen, zorg, oude ouders, dat soort werk. Maar Alma kent de Italiaanse smoesjescultuur als geen ander. Dus houdt ze vol. Steeds als Irene ongemerkt langs onze deur probeert te schuifelen zwiept Alma net toevallig de deur open om een 'boodschap te halen'. Na de vijfde poging gaat Irene zuchtend overstag. Ze komt eten. Komende vrijdag. 

Eenmaal bij ons aan tafel begint ze wat te ontdooien. Ze vertelt over haar werk. Over onze palazzo. De buren die ze de afgelopen weken heeft ontmoet. Ongeduldig worstelt Alma zich door de verplichte koetjes en kalfjes. Irene begint te vissen naar de verhouding tussen Roberto en mij, hoe ik als Groninger in Genua ben beland en wat we wel niet allemaal doen in ons leven. Zodra ik gloedvol begin te vertellen over onze liefde klapt Alma hard de borden op tafel ter onderbreking van ons gesprek en zet de tegenaanval in met een spervuur aan tegenvragen. 'Ben je ook van hier? Kom je uit een creatieve familie? Zijn jullie muzikaal?' 

Verbaasd en met grote moeite wurmt Irene zich met vage algemeenheden en halve ontkenningen langs de vragen over haar afkomst, familie en muzikaliteit. 'Ik kom uit Veneto maar eigenlijk niet hoor, mijn familie woont hier al jaren. En we zijn, ach ja, creatief kun je het niet noemen. Ik heb pianoles gehad. Toen ik zes was.' Ik probeer Alma met mijn ogen tot bedaren te brengen. Zo belangrijk is het allemaal ook niet, maar ze kijkt me bewust niet aan en blijft onverstoorbaar vragen stellen aan onze nieuwe buuf Borsato. Het wordt een moeizame, ongemakkelijke avond. Voor Irene en mij althans. Alma geniet met volle teugen. Behendig voert ze het gesprek met allerlei controlevragen richting het uiteindelijke onderwerp van vanavond. Als Irene even naar het toilet is buigt ze zich naar me toe en fluistert trots in mijn oor 'en nou moet je opletten'. 

Inmiddels zit Irene weer aan tafel. Alma schenkt haar koffie in, leunt iets voorover, schraapt haar keel en stelt dan de vraag waar het allemaal om is begonnen deze week. 'Heb jij misschien een broer of neef die Marco heet?' Als in slow motion zakt Alma terug op haar stoel. Stilte aan tafel. Een lange, gespannen, ongemakkelijke stilte. Ik kijk Roberto aan. Hij kijkt zijn vader aan. Die schudt bijna onzichtbaar nee tegen zijn vrouw, maar Alma is te voldaan over haar voltreffer.

Irene leunt wat achterover en kijkt ons verbaasd aan. 'Kennen jullie Marco dan? Hij is inderdaad mijn broer!' Dan slaat ze haar ogen neer, en plukt wat aan haar jurk. 'We hebben al heel lang geen contact meer. Hij is er jaren geleden met een buitenlandse vandoor gegaan. Iedereen was tegen. Hij woont al jaren duizend kilometer verderop. De hele familie is nog altijd laaiend op hem...' 

Tevreden schenkt Alma de wijn bij. 'Zie je? Ik wist het!' zegt ze voldaan richting Roberto en mij en neemt een flinke slok. 'Hij zit tegenwoordig in de jury van The Voice toch?' vraag ik voorzichtig. Geërgerd rolt Irene met haar ogen en zucht diep. 'Wat bedoelen jullie toch? Marco is loodgieter!'

Marc is altied onderwegens tussen Genua (Italië), Straatsburg (Frankrijk) en Groningen. Wat hij onderweg tegenkomt, vertelt hij hier elke maandag. Volg Marc op Twitter.