Column: De grote en het kleintje

© RTV Noord
Het verschil in grootte tussen Aldo en Anna is ruim 50 centimeter. En ze zijn al bijna twintig jaar getrouwd.

Ze zijn hier bekend in de wijk, het echtpaar Bruzzone. Gisteren zag ik hen voor het eerst. Op straat. 'We kennen haar al van kindsbeen', mompelt Alma in gedachten achter de strijkplank, 'waar hij precies vandaan kwam weet ik eigenlijk niet meer. Maar hun bruiloft was fantastisch.'
Aldo was Anna tegengekomen op de zwemclub aan zee. In de zomer van 1994. Het lengteverschil van dik een halve meter had het stel veel verbaasde blikken opgeleverd. Ze haalden hun schouders ervoor op. Tegen de herfst hadden ze verkering. Een jaar later waren ze verloofd.

Aldo had haar in het eettentje van zijn tante Elena aan zee ten huwelijk gevraagd. Onhandig op zijn knieën. Zich nog bewuster van het lengteverschil. De hele zaal had gejoeld en geklapt. De liefde was echt, dat zag iedereen. Stralend van trots had Elena een taart met twee kaarsen en een fles bubbels op tafel gezet, met een dikke knipoog naar haar neefje. 'Dat je dit hebt gevonden vervult me van zoveel geluk', had ze hem aan het einde van die avond halfdronken in het oor gefluisterd.

De halve wijk was naar de kerk gekomen. Vanwege haar lengte had niemand verwacht dat Anna het zo zou treffen met de liefde. Ook haar beste vriendin niet. Stralend stond ze als getuige achter haar bij de kansel. Er werd veel gesnikt en gezucht tijdens de dienst. Bij de tweede 'ja' golfde de ontroering door de zaal. Uitbundig reed de stoet naar het restaurantje van Elena waar bijna iedereen uit de wijk Sestri in Genua het leven en de liefde vierde.
In hun eerste jaar als getrouwd stel vonden ze een ruim appartement. Met drie slaapkamers, voor de kroost die ze zo graag wilden. Aldo werkte als taxichauffeur hard om het huis zo snel mogelijk af te betalen. Anna stond voor de klas. Dromerig maakten ze plannen voor de toekomst. Over vakanties aan zee, familieetentjes met de kinderen, spelletjes op zondagochtend, en de eerste schooldag en verkering van hun toekomstige zoon of dochter.
Maar de kinderen kwamen niet. Vertwijfeld keerde het echtpaar zich tot de huisarts. Die liet een paar tests doen in het ziekenhuis, op de heuvel boven de wijk. Op de dag van de uitslag liepen ze huilend naast elkaar dwars door de wijk naar huis. Zij bleek onvruchtbaar te zijn. Na een paar verdrietige maanden verzoenden de twee zich met hun lot.
Natuurlijk werd er gefluisterd in de wijk. Over de oorzaak van dit ongeluk. Het lengteverschil, hun genen, de wrede natuur. Er werd over gesproken bij de marktkraam, aan de koffiebar en bij het schoolplein. Maar Aldo en Anna pakten de draad van hun gelukkige huwelijk weer op. Samen verbouwden ze de kinderkamers tot kantoor voor haar, en hobbykamer voor hem. Ze bloeiden weer op. En hun buren ook.
Toch werd hun huis hen te groot. Na lang aarzelen zetten ze het te koop, en kregen er een mooie prijs voor. Nu wonen ze in een kleiner maar lichter appartement bij ons om de hoek, en kwam ik hen voor het eerst tegen. 'Wel mooi', besluit Alma met een gestreken overhemd in haar hand, 'dat twee mensen zo'n enorm verschil in lengte met liefde kunnen overbruggen.'
Ik glimlach en denk aan de lange Anna en haar kleine mannetje Aldo. Zij 2 meter 2 lang, hij 1 meter 50 kort. Wat een prachtig stel.