'Mollema was deze keer de schrijver van zijn eigen boek'

© RTV Noord
Bauke Mollema houdt van lezen. Hij verslindt boeken. Ik stel me voor dat hij nog dertig bladzijden moest omslaan in het boek waarmee hij begonnen was tijdens de Tour. Zondag deed hij dat op de fiets. Bij elke kilometer van zijn indrukwekkende solo sloeg hij een pagina om.
Het werd een hoofdstuk om nooit te vergeten. En deze keer was Mollema zelf de schrijver. Met mooie krulletters. Af en toe ging er een streep door een woord of een zin. Want vanzelfsprekend speelden er allerlei gedachten door z'n hoofd. Ga ik niet te vroeg? Hoe hou ik dit vol? Wat gebeurt er achter mij? En verder nog tal van vragen die niet te beantwoorden zijn op zulke momenten. Twijfel dus. Een Touretappe winnen is niet gemakkelijk namelijk.
Mollema koos niet voor de makkelijkste weg naar succes. Hij geselde zichzelf, eiste om tot het uiterste te gaan. Hoe sterk is de eenzame fietser.....?
De pen waarmee hij schrijft gaat wel steeds sneller over het papier. De eerste vijf pagina's zijn klaar. De voorsprong is zo'n vijftien seconden. Nog vijfentwintig kilometer te rijden. Een klimmetje doemt op. Mollema verslapt niet. Het schrijven gaat nog steeds lekker. De achtervolgers zijn het niet met elkaar eens. Weer een bladzijde af. Maar een duidelijk punt zet hij niet. Er moet meer uit dat afgetrainde lichaam te persen zijn. Hij zet nog eens aan. De laatste zin van het hoofdstuk maalt al in z'n hoofd. Dat malen doen zijn benen ook.
De voorsprong groeit naar een halve minuut. Hij beseft dat hij goed bezig is. Schrijven gaat automatisch. Verstand op nul. Met een glimlach. Weer tien bladzijden zijn klaar. Nog veertien kilometer. Hij is iets over de helft van een zeer kansrijke missie.
'Na het bergje van de vierde categorie ga ik er in geloven', is het begin van een nieuwe alinea. Hij merkt dat hij af moet ronden. De stapel papier wordt dunner. Hij hoort goede berichten door z'n 'oortje': 'veertig seconden'. De boog van de laatste tien kilometer is in de verte al te zien. Nog tien bladzijden en hij is er.
Het aftellen kan nu echt beginnen. Mollema wil het verhaal spannend houden tot het eind. De stijl van fietsen wordt iets hoekiger. Mollema op z'n best. Nadenken doet 'ie niet meer. De woorden komen nog wel. Sterker nog, ze rollen op het papier. Vijf blaadjes liggen er nog. De voorsprong slinkt een beetje. Maar niet verontrustend. Het moet al gek lopen wil hij niet winnen. Drie pagina's nog.
'Ik neem me voor om normaal te doen in de laatste honderden meters. 'Ik ben Bauke, een normale, nuchtere Groninger. Gewoon recht op de fiets, armen gespreid. Net zoals vorig jaar in de Clasica San Sebastián'.
Het rode vod van de laatste kilometer ziet hij als eerste in deze etappe. Echt verlossend werkt het niet. Een groep van vier jaagt nog op hem. Hij zet aan voor de laatste alinea. Driehonderd meter nog. Hij weet het.
'Ik ga winnen. Dit wordt mijn mooiste overwinning. Het is allemaal heel erg onwerkelijk. Ik, Bauke Mollema, ga een Touretappe winnen. Eindelijk, in m'n zevende Tour. Op dertigjarige leeftijd. Dit is wat ik wil. Met de handen in de lucht in plaats van een goed klassement.'
Wat ik vanavond ga doen? Een klein feestje denk ik, wijntje erbij. Daarna een goed boek over psychologie ofzo. Dat boeit me.'

Lees ook: