Column: Safari in Bourtange

Toen Roberto naar Groningen verhuisde, tien jaar geleden, had hij nog geen auto tot zijn beschikking. Voor het ophalen van een tweedehands kast had 'ie er een gehuurd. En die was natuurlijk veel te groot voor de kleine Italiaan.
Om half negen zou er een kleine Picanto of Panda voor ons klaarstaan. Maar de jongen van het verhuurbedrijf schoof ons blozend de sleutels toe waarop het logo van Alfa Romeo prijkte. 'Een 147?' vroeg ik hoopvol. Maar de jongen schudde beslist 'nee'. Het was een Alfa Romeo 159 JTDm Sportswagon. De auto kwam op mijn lieve man over als een intimiderend hightech ruimteschip. Door de startknop, zes versnellingen ('Waarom!? WAAROM!?') en ingebouwde boordcomputer/navigatiesysteem met touchscreen, stond hem het huilen nader dan het lachen.
Zelfs met de stoel op de voorste stand kon hij amper bij de pedalen. Maar hij moest en zou zelf rijden. Vooral de navigatie, redelijk nieuw in die tijd, zorgde voor zoveel stress en kortsluiting in zijn brein dat ik het ding tijdens ons eerste ritje van het verhuurbedrijf naar huis toch maar uitzette. 'Je hoeft hem niet te gebruiken!' zei ik er voorzichtig bij.
De kast had hij via Marktplaats in Bourtange op de kop getikt. Bourtange! Na het bruggetje is het daar net Italië, met al die smalle steegjes, nauwe pleintjes en eenrichtingsweggetjes. 'Ik heb navigatie' zei Roberto eigenwijs, toetste de plaatsnaam in op het scherm boven de versnellingspook, en daar gingen we.
De A7 was nog te doen, maar na Winschoten kwam de navigatie natuurlijk pas echt op dreef. 'Bij de volgende afslag rechts' zei de vriendelijke damesstem, waarop Roberto verbeten antwoordde 'welke volgende? Er IS geen volgende'. Na drie keer een afslag te hebben gemist bleef het systeem 'Keer om indien mogelijk' herhalen, waarop Roberto kwaad mompelde 'Dat bepaal ik zelf wel, kreng'.
Eenmaal bij Blijham wilde het ding ons bij de rotonde naar links sturen. Maar Roberto zag in zijn ooghoek dat het bordje 'Bourtange' rechtdoor aanwees. 'WAT NU!? WAT NU!?' riep hij paniekerig. 'Vertrouw die navigatie!' riep ik wijzend naar het scherm. 'Ben je GEK!?' antwoordde hij terwijl hij in de zesde versnelling op de rem trapte.
De auto horkte, schudde en stootte als een wilde stier richting rotonde, terwijl de navigatie in alle rust 'bij rotonde, neem derde afslag' herhaalde. 'WAT MOET IK DOEN!? WAT MOET IK DOEN!?' schreeuwde mijn man radeloos terwijl hij het stuur losliet en ik mijn handen voor zijn ogen sloeg. 'Kan me niet schelen, ik GA!!' riep hij kwaad en hobbelde dwars door het middenperkje van de rotonde richting de weg naar Veele. Ik hoorde de spoilers van de Alfa kraken, voelde elke struik onder de auto doorglijden en zag tussen mijn vingers door een tegenligger in paniek naar de berm uitwijken.
Eenmaal bij Vlagtwedde waren we weer wat tot rust gekomen. 'Wil jij verder rijden?' vroeg mijn man me met zachte stem. Nog trillend van de spanning ben ik met een grote boog om Bourtange heen weer naar de stad gereden. Het was een lange stille rit.
Eenmaal terug bij het verhuurbedrijf hebben we het ding zonder om te kijken op de parkeerplaats gezet. Lachend kwam de jongen van de balie naar buiten. 'Nou al terug?' zei hij wijzend op de Alfa achter mij. Ik knikte schuldbewust half vaag van 'ja', gaf hem de sleutels en wilde heel hard weglopen. 'Hest ain safari mokt?' riep hij me na.
Bang keek ik om. Er stak een enorme hulstak uit de grill, er liep een modderspoor van koplamp tot buitenspiegel en uit de velg rechtsachter stak een graspol. Hij knipoogte naar me, stak zijn duim omhoog en zei 'volgende keer krijgen jullie een Picanto.' En terwijl hij naar binnen liep, riep Roberto achter hem aan 'zónder navigatie!'

Marc Wiers

Marc is altied onderwegens tussen Genua (Italië), Straatsburg (Frankrijk) en Groningen. Wat hij onderweg tegenkomt, vertelt hij hier elke maandag. Volg Marc op Twitter.