Column: Vakantieliefde

© RTV Noord
Marco, de barman van ons stamkroegje, weet sinds een jaar dat ik uit Groningen kom. Sindsdien is het eerste drankje altijd gratis.
Marco is namelijk ooit smoorverliefd geweest op de Groningse Ellen. 'Elena', zoals hij zich met een glazige blik in zijn ogen herinnert, was blond, had sproeten en kauwde de hele dag op bubbelgum. Het was in 1986. Zij was 17, hij bijna 19. Ze had zich de eerste avond verveeld en onwennig met haar ouders op zijn terras genesteld. Dat terras was van Marco's oom en tante. Daar leerde hij het vak. En ontmoette hij zijn eerste liefde.
Ellen had hem eerst glazig aangekeken. De avond erna met haar ogen geknipperd. Tijdens het derde etentje licht gebloosd. En bij de vierde Italiaanse glimlach ging ze voor de bijl. Ellen was verliefd op de ober. En hij op haar. Ze blèèrde de hele camping bij elkaar toen pa aangaf eens een ander restaurantje te willen proberen.
Na een week was ze tegen drie uur 's nachts door Marco bij de camping afgezet. Woedend had pa Kuper haar opgewacht bij de slagboom. 'Ik ben bijna volwassen en doe wat ik wil' had ze hem in het voorbijlopen toegesist. Pa kon Marco's aftershave nog ruiken. Met gesmoorde stem had Kuper zijn dochter tot het licht werd voor de tent gewaarschuwd voor onbetrouwbare kerels in het algemeen, Italianen in het bijzonder, zwangerschappen, mislukte carrières, een verloren jeugd en andere doemscenario's. Schouderophalend was Ellen in haar eigen tentje gekropen, en met een gelukzalige glimlach op haar gezicht als een blok in slaap gevallen.
Toen de familie Kuper na twee weken het hele spul weer in de Opel had gepakt en Ellen de laatste omhelzing van Marco maar niet kon loslaten, had hij haar zachtjes van zich afgeduwd. 'Het is beter zo' had hij haar in het oor gefluisterd, zich omgedraaid en was op zijn scooter gesprongen om niet meer om te kijken. Ellen had gehuild tot de Zwitserse grens. Ze was niet de enige met tranen op haar wangen.
Langzaam was de zomer van 1986 aan Marco voorbij gegleden. Flirtende Françaises en dansende Duitse mädel hadden tevergeefs zijn aandacht proberen te trekken. Hij zag ze niet. Achter zijn pikzwarte ogen zag hij nog altijd de stralende glimlach van Elena. Met een bedrukte glimlach had hij zo beleefd mogelijk zijn gasten voorzien van pasta's en prosecchi. Maar zonnig was deze zomer niet meer voor Marco.
Tegen de herfst was de herinnering vervaagd. Tijdens zijn eerste jaar aan de hotelschool was zijn oog gevallen op zijn vrolijke studiegenootje Laura. De twee werden verliefd, en werden een stel. Na de studie kregen ze een dochter. Zonder uitleg gaf Marco haar de naam Elena. Het gezin kende verdriet en geluk. Genoot van het leven. En zag dochter Elena opgroeien tot een gezonde puber. Op vakantie bij Barcelona was hun dochter de Nederlander Rik tegengekomen. Hoteldebotel was ze bijna elke nacht tot drie uur op pad. 'Moeten we hier niks van zeggen?' had Laura hem voorzichtig gevraagd. Ontroerd had hij zijn schouders opgehaald. 'Het wordt nooit meer zo mooi als nu en hier' had hij zijn vrouw in het oor gefluisterd, en was met een glimlach in slaap gevallen.
Om vier uur was zijn mobieltje afgegaan. In een flits besefte hij dat zijn dochter nog niet in haar tent lag. Maar het was zijn oudere zus. Hun moeder was plotseling overleden. Halsoverkop was het gezin naar Italië teruggereden. Snikkend had Elena gestotterd dat ze bij Rik wilde zijn. Marco had haar bezworen dat hij haar begreep, en dat ze hem ooit weer zou zien. Eenmaal terug in Genua had hij met zijn zus alles geregeld. De begrafenis, de erfenis, het leeghalen van het ouderlijke huis. Huilend hadden ze afscheid genomen van la mama.
Tijdens het etentje na de plechtigheid had zijn zus met een pijnlijke blik een stapel vergeelde enveloppen op tafel gelegd. 'Ik denk dat deze voor jou waren bedoeld.' Het waren zestien brieven van Ellen. Uit Appingedam. Met een roze geurpen in slordig Engels geschreven. Allemaal ondertekend met een vuurrode lippenstiftkus. Schuldbewust had zijn zus hem aangekeken. 'Ma zei dat het beter zo was...' Zachtjes had Marco geknikt, zijn zus, vrouw en dochter aangekeken, en heel lang heel hard zitten huilen.

Marc Wiers
Marc is altied onderwegens tussen Genua (Italië), Straatsburg (Frankrijk) en Groningen. Wat hij onderweg tegenkomt, vertelt hij hier elke maandag. Volg Marc op Twitter.