Door de mand: Kees Vlietstra kijkt weer Eredivisie

© RTV Noord
'En ja hoor, het is weer zover,' schreeuwt mijn oudste zoon terwijl hij woest naar zijn mobieltje kijkt. Geschrokken verplaats ik mijn blik van Heracles-Ajax naar mijn nageslacht.
'Wat is er aan de hand jongen', vraag ik bezorgd terwijl de ergste rampen door mijn hoofd schieten. Terroristische aanslag in Parijs? Liquidatie in Amsterdam? Aardbeving in Loppersum? 
'Vertel jongen, wat is er gebeurd', vraag ik nog een keer. Boos drukt hij op zijn mobiel. 'Dat schijt WiFi doet het weer niet.'
Opgelucht kijk ik hem aan. 'Ach jongen, wat maak je je druk. Mijn wiefie doet het ook wel eens niet terwijl ik naar zijn moeder wijs die de was aan het opvouwen is. 'O, wat ben jij grappig zeg, en zo origineel ook,' reageert hij cynisch. 'Eerste keer dat je dat grapje maakt zeker. Knap hoor. Humor om te lachen pap.'
Enigszins beschaamd stel ik voor om gezellig met me mee te kijken naar Heracles tegen Ajax. 'Pff, een hele eredivisie wedstrijd kijken is saai pap', antwoordt-ie. 
Hij heeft gelijk. De eerste helft is oersaai. Toch ben ik blij dat de Eredivisie weer is begonnen. Natuurlijk, de prestaties en resultaten van de Nederlandse sportvrouwen afgelopen zomer waren fantastisch. Ranomi, Daphne, Sarèl en de Oranje Leeuwinnen: Allemaal leuk, aardig en gezellig.
Ze kregen de lach niet van hun gezicht. Maar ik ben weer toe aan chagrijn, ergernis en frustratie in de sport. En alle poespas er omheen. Analyses, nabeschouwingen, achtergrondrapportages, gelul. En dan is, eerlijk is eerlijk, de eredivisie heerlijk. 
In de pauze druk ik de tv op een andere zender. De film Bloed Zweet en Tranen op Nederland 1. Martijn Fischer schittert als André Hazes. Zoonlief veert op. Hij is al een tijdje gek op Nederlandstalige muziek. Hazes was altijd al een held van me maar dat mijn zoon hierin meegaat stemt mij trots.
Zijn muziekinteresse gaat trouwens van 'Ik heb aan je fiets gelikt' van Pascal Schipper tot aan 'Framenummer' van Pé Daalemmer en Rooie Rinus waar mijn bandbreedte meer loopt van De Dijk tot Ramses Shaffy. 
Maar goed, tijdens de film over André Hazes dwalen mijn gedachten af naar een bioscoop bezoek in 1999. Camera aan het Hereplein. Met een groep vrienden gingen we naar de documentaire 'Zij gelooft in mij'. Ook over Hazes. In die periode geloofde mijn wiefie niet meer in mij waardoor ik emotioneel nogal in onbalans was.
Ingrediënten genoeg om met een slok op, op de eerste rij, bij alle nummers keihard mee te schreeuwen wat de nodige frustratie en ergernis bij de rest van het publiek in de volle zaal opriep. Dat was hun eigen schuld trouwens want ik had het publiek in de zaal direct na afloop van het eerste nummer, waarbij we door in onze blote bast op onze stoelen te gaan staan en met onze shirtjes te zwaaien op de eerste rij, het zicht ontnamen van rij 2 tot en met twintig, nog wel zo gewaarschuwd: 
'Lieve mensen, als u dit vervelend vindt dan kunt u  nu beter het pand verlaten want ik waarschuw u alvast: het wordt nog veel erger.' 
Dat werd het ook.
Terug naar de Eredivisie. De tweede helft van Heracles-Ajax was al een stuk leuker terwijl PSV-AZ gewoon fantastisch was. Mooiste moment bij die wedstrijd was de met een PSV shirt zwaaiende André Hazes look a like, Diego Armando Maradona. Bizar eigenlijk, de beste voetballer van de vorige eeuw, in een innige omhelzing met Gullit in Eindhoven. 
Dat kan toch ook bij ons in Groningen? Het zou fantastisch zijn als bij de eerste thuiswedstrijd van Donar Michael Jordan in de ereloge staat te zwaaien met een shirt van Martin de Vries, in de Stadjershal Björn Borg in zijn onderbroek een demopartijtje speelt tegen Henk Schuster en op de pitch & putt baan op Kardinge Tiger Woods zonder onderbroek de barjuffrouw staat te swaffelen. Kom op Groningen. 
Ron Jans is gelukkig al wel weer terug in Groningen. Als technisch manager van de FC. Dat technische heeft hij doorgegeven aan zijn zoon, Luuk Jans. Die Luuk is afgelopen maandag gepresenteerd als eerste e-voetballer van FC Emmen. Luuk is namelijk de beste digitale voetballer van Drenthe. Voetbalspel FIFA praten we dan over. Knap van hem.
Toch hoop ik dat Luuk ooit zijn vader gaat opvolgen als échte coach zonder WiFi. Want dat kan hij. Als docent 'trainer coach' heb ik Luuk les gegeven op het Alfa-college. In alle maandagochtenden waarin Luuk als coach optrad bij onderlinge wedstrijdjes volleybal, basketbal, korfbal en uiteraard voetbal wist hij te winnen. Ongeacht de samenstelling van zijn team. Geboren coach. Niks geen Lucky Luuk. Kwaliteit. 
Vanmiddag ging ik er eens goed voor zitten. 16.45 uur, FOX Sports 1, FC Groningen - SC Heerenveen. Ik roep naar mijn zoon die op zijn kamer zit. 
'Het gaat beginnen. Kom je kijken jongen? De FC tegen die Fraizen.'
Ik moet mijn vraag drie keer herhalen. Hij heeft een koptelefoon op en speelt FIFA. 
'Wat denk jezelf pap? De WiFi doet het weer.'
Gemiste kans. Wat een wedstrijd. Dank.