Column: Worstfeest

Sagra's zijn ultieme Italiëfeesten: eindeloze eetavonden waar vrienden en families lachend en zingend aan lange tafels, op volle dorpspleinen tot diep in de nacht, het leven vieren. Van het late voorjaar tot einde zomer deelt elk Italiaans dorp met trots de eigen oogst, productie of vangst van iets lekkers uit de buurt. Wild zwijn, asperges, kaas, wijn: wat heerlijk is, is heilig, en wordt op een sagra geëerd.

Eenmaal boven in het dorpje kopen we bij een tafeltje aan de rand van de parkeerplaats de bonnetjes voor de verschillende gangen. Vrolijke jonge vrijwilligers brengen alles met een lach op de mond aan tafel. Verderop zet een lokaal bandje van oude knarren een soort wals in. Om ons heen wiegen hele tafels mee. Trots vertelt een oud mannetje naast mij dat het zijn zeventigste sagra is. 'Al m'n hele lange leven zorg ik dat ik eind augustus hier ben.' Ik knik vriendelijk maar versta hem nauwelijks, door de muziek en het lawaai. 'Ik heb nog nooit een jaar overgeslagen.' Dan steekt hij zijn vinger in de lucht. 'Wacht! Het is mijn negenenzestigste! In 1983 regende het zo verschrikkelijk dat ze de boel moesten afblazen.'
Na een flinke portie kruidige droge worst zet een knappe Italiaanse met een knipoog een plastic bordje voor me neer met polenta (een soort maispap) en dezelfde worst, maar dan warm en zacht. Ik wijs ernaar en kijk hem aan. 'Ik begrijp dat dit jullie specialiteit is?' Hij legt zijn hand op mijn arm. 'Dit, mijnheer, is ons bestaansrecht. De Sant'Olcese. Met knoflook, peper en..,' hij buigt zich naar me toe, 'rundvlees uit Piëmonte.' Lachend duw ik hem weg. 'Een koe uit een andere regio?' Snel legt hij zijn vinger op zijn lippen. 'Sssst!' Met weidse gebaren neemt hij me mee naar zijn jeugd. Over de slagerij die na de slacht de hulp kreeg van de pastoor en de burgemeester. Het halve dorp dat meehielp. De geur tussen de huizen als de worst hing te drogen. De vrachtwagentjes die maanden later volgepakt het land in reden. De viering van al dat moois aan het einde van de zomer.

Bij de rabarbertaart vertel ik hem over onze Groningse worst. Over de kruidnagel, de geur, de unieke zoutige smaak. En over hachee, poffert, Knol's koek. 'Wat vieren jullie op jullie sagra?' vraagt hij me serieus. Ik schiet in de lach. 'Die hebben we niet!' Met grote ogen kijkt hij me aan. 'Jullie vieren jullie eigen keuken niet?' Hij draait zich om naar zijn vrouw en schudt treurig het hoofd. Ik hoor niet goed wat hij zegt maar aan de verbijsterde blik in haar ogen kan ik het wel raden. Hij neemt een teug wijn en richt zich dan weer tot mij. 'Dat móeten jullie veranderen! Je eigen trots. Je eigen smaak. Je eigen dorp!' Ik probeer nog uit te leggen dat onze worst van de hele provincie is, maar hij maakt een 'halt'-beweging met zijn hand. 'Vanaf volgend jaar hebben jullie ook een sagra. Gewoon in het dorp. Je zet een paar tafels neer, een campinggastel en een biertap, of een paar flessen wijn. Hoe moeilijk kan het zijn?'

Voorzichtig laat Roberto onze auto de berg afrollen. Nieuwsgierig kijkt hij opzij. 'Wat lach je. Was de wijn lekker?' Ik kijk hem aan. 'Ik heb een heel goed idee cadeau gekregen. Een Groningse sagra voor onze eigen worst.' Het is even stil. Dan kijkt hij opnieuw opzij. 'Dat is helemaal geen slecht idee. Alleen, ik ken jou. Dat ga jij toch niet organiseren? Je hebt het al zo druk.' Dat laatste hoor ik niet meer. In mijn hoofd zie ik al beelden van het eerste Groningse Worstfeest. Lange tafels vol lachende Groningers op het Oldambtplein in Winschoten, langs de Kerkstraat in Hoogezand, op de Blink in Uithuizen en aan De Tip in Leek.

Wie wil? Wie kan? Zullen we het gewoon proberen? Mail me als je mee wilt doen: mwiers@rtvnoord.nl

Marc is altied onderwegens tussen Genua (Italië), Straatsburg (Frankrijk) en Groningen. Wat hij onderweg tegenkomt vertelt hij hier elke maandag. Volg Marc op Twitter

Meer columns van Marc Wiers? Bekijk onze pagina Opinie & Verhaal