Column: Duitser

© Peter Heeling (bewerking Sjoerd Halma)
Ik ben een beetje bang voor hem. Als ik langs z'n winkel loop, hoop ik altijd dat 'ie binnen is.Het ouwe mannetje van het huishoudzaakje aan de Piazza dei Micone in onze wijk Sestri heeft het niet zo op mij.
Terwijl Alma bij hem zweert. Wat je nergens meer kunt vinden, heeft hij namelijk nog wel. Zoals bij 'De Klomp' in Groningen. Marseillezeep, staalborstels, emaille bekers, alles staat hoog opgestapeld en ver weggepropt in zijn kleine muffe donkere winkeltje.
En alles voor ouderwetse prijzen. Laatst kwam Alma stralend thuis met een doos Castella waspoeder. 'Maar elfduizend lires' kraaide ze blij. Met opgetrokken wenkbrauwen keek Roberto haar aan. 'Doet hij nog in lires?' Alma haalde haar schoudes op.
Hij staat altijd op zijn stoepje met een kwaaie blik naar voorbijgangers te turen. Bij sommige voorbijgangers barst hij spontaan in een schuimende spugende scheldpartij uit. De jongedame die het laatst betrof stak woedend haar vuist naar hem uit. 'Idioot! Mijn moeder komt hier nóóit meer!'
Vandaag ben ik weer eens de klos. Dreigend richt hij zijn blik op mij. Volgt mijn loop met zijn boze dichtgeknepen oogjes. En ontploft dan vanuit het niets. 'Scheer je weg, mof! Jullie Duitsers zijn allemaal verrot. Allemaal! Jullie hebben al-les kapotgemaakt. Eruit! Mijn straat uit!'
Trillend vertel ik thuis het verhaal aan Alma, die in de lach schiet. 'Trek het je niet aan. Zo is hij nou eenmaal!' Ik vraag haar of 'ie wel weet dat ik toch echt Nederlander ben, en naar zijn haat tegen Duitsers. 'Weet hij veel. Hij is nog nooit in Duitsland geweest. Na Mussolini geboren. En spreekt geen woord over de grens. Ga anders een keer met me mee. Hij heeft echt álles!' Bij die vraag voel ik een vage knoop in mijn maag. Maar mijn nieuwsgierigheid wint het van de angst.
Op dinsdagochtend stappen we beiden zijn stoffige winkeltje binnen. Ondanks de duisternis kijk ik mijn ogen uit. De soort van bovengrondse kelder puilt uit van de vergane merken en vergeten artikelen. Het lijkt wel een museum. Tot aan de kassa aan toe. Een oud, groot grijs bakbeest met een slinger aan de zijkant en zware metalen toetsen.
Als hij Alma ziet, lacht hij zijn gele tanden bloot, strijkt zijn vettige grijze lok schuin over zijn voorhoofd en likt heel eventjes met zijn natte tong langs zijn dunne lippen. Hij knikt naar haar. En dan ziet hij mij. Zijn blik verandert in een duistere grimas, zijn bovenlip begint te trillen en hij begint door zijn neus te briesen. Hij is duidelijk klaar voor de aanval.
Maar Alma is hem voor. 'Drie ossengalzeep! Een plastic emmer van vijf liter! Een echte goeie ragebol! En als je hebt een pak bicarbonato. En snel! Snel! Snel!' Hij verslikt zich bijna in zijn eigen spuug, doet een stap naar achteren, maakt een diepe buiging en scharrelt langzaam Alma's bestelling bij elkaar.
Met trillende hand stapelt hij de dingen op de toonbank. Slaat de prijs in lires aan. Kijkt af en toe half naar mij, waarop Alma hard kucht. Uiteindelijk zien we 49.000 lires op de kassa staan, en pakt hij een rekenmachine. Rekent alles om in euro's. Schrijft het bedrag over in een ouderwets kasboekje. Scheurt de rekening eruit. En overhandigt die aan mijn schoonmoeder.
Tevreden stopt Alma alles in haar jute boodschappentas. En durf ik weer adem te halen. Even kijk ik recht in zijn diepe, duistere, bange ogen. Snel kijkt hij weg. 'Zie je Marc? Niks aan de hand' mompelt Alma tevreden op weg naar de uitgang. Het mannetje verstijft. Kijkt Alma aan. Kijkt mij aan. En begint dan aan een tirade die ze op straat kunnen horen. 'Mark? Mark!? D-Mark!? Deutsche Mark? De Mark van Merkel die onze economie heeft kapotgemaakt? Mark!!? Weg jij, weg! Weg! Weg!'
Heel langzaam loopt Alma naar de toonbank. Kiepert haar tas leeg, terwijl ze hem strak aankijkt. Zegt zacht in het Italiaans dat hij zijn rommel in het vervolg bij zich kan houden. En besluit, op de drempel van zijn winkel, met een ferme 'auf wiedersehen!'

Marc Wiers

Marc is altied onderwegens tussen Genua (Italië), Straatsburg (Frankrijk) en Groningen. Wat hij onderweg tegenkomt vertelt hij hier elke maandag. Volg Marc op Twitter