Het begon al in 2008
Je zou het bijna vergeten, maar de crisis begon al in 2008. Ik weet het nog goed. Op dat moment had ik nog een reclamebureau in New York en ik sprak in SoHo een bevriende daytrader, iemand die in aandelen handelde. Hem hing een ramp boven het hoofd. Mij ook. We wisten nog van niks.
Het was vrijdag 12 september, 3 dagen voordat Lehman Brothers het faillissement aan zou gaan vragen en de wereldwijde crisis uitbrak. John (lichtblauw pak, t-shirt eronder, wit-gouden Cartier horloge om de pols en een RayBan zonnebril met gele glazen) stapte mijn stamkroeg binnen. Daar, in cafe Fannelli's, vertelde hij me dat hij die middag 150.000 aandelen Lehman Brothers had gekocht. "Die tent gaat nooit failliet", sprak hij met glorieuze overtuiging. Ik bestelde een biertje voor hem en feliciteerde hem hartelijk. Ik was blij voor hem. Hij zou 3 dagen later bijna 2 miljoen dollar verliezen.
Op dat moment had ik een reclamebureau, gespecialiseerd in de farmaceutische en biotech industrie met vestigingen in Groningen en New York. Daarnaast was ik aandeelhouder van drie andere ondernemingen, ook actief in die werelden. Direct na het uitbreken van de crisis stortten die industrieën in. En hard ook. Voor mijn bedrijven betekende dit nogal wat. Het werd vechten en knokken en uiteindelijk het afbouwen van de activiteiten. Voor mijzelf en mijn gezin werd het een kwestie van op een houtje bijten. Het was een zware tijd, maar nooit heb ik thuis ook maar een klacht gehoord. We wisten; het komt goed, op welke manier ook.
Toen bij ons de boel instortte, draaide om ons heen alles gewoon door. Ik heb daar met verwondering naar gekeken. Als ik tegen mensen om me heen zei dat het ergste nog moest komen, ben ik zelfs wel eens uitgelachen. In 2010 dachten veel mensen dat het ergste al was geweest. Maar toen moest de crisis de consumentenmarkt nog bereiken. Inmiddels weten we wat dat betekent. Mijn leven is door de crisis enorm veranderd. Ik heb me uit de andere bedrijven teruggetrokken en mijn communicatiebureau omgevormd en klaar gemaakt voor de toekomst. In 2011 keerde ik terug in de journalistiek, het vak waarvan ik altijd ben blijven houden.
Ik ben weer terug bij de basis en mijn leven is overzichtelijk geworden. Reizen doe ik bijna niet meer en ik ben veel meer dan vroeger bij mijn gezin. Wat wil ik hier mee zeggen? Dat een crisis erg vervelend is en dat het een hard gevecht is om er doorheen te komen. Maar als je het oog op de toekomst houdt en vertrouwt op alles wat nog gaat komen, is de crisis een lesje in nederigheid en een kans op een beter leven. Ik sprak in New York een advocaat die tegen me zei: "Never waste a good crisis.". Vrij vertaald; verpest niet de lessen die je van de crisis kunt leren. En zo is het.
