Aardbevingen. We zijn geflest. Nu al.

Afgelopen donderdag debatteerde de Tweede Kamer over de aardbevingskwestie. De oppositiepartijen stelden in moties allerlei aanpassingen, tegemoetkomingen en alternatieve mogelijkheden voor. Maar het kabinet weigerde aan elk van deze opties mee te werken, hoe klein ook. Het was ontluisterend. Het maakte duidelijk hoe regeringspartijen VVD en PvdA naar de kwestie kijken. De Groningers moeten niet zeuren. Het is een verdrietige constatering van een helder feit.

Het kabinet neemt een groot risico. Het Staatstoezicht op de Mijnen beoordeelt de situatie in Groningen als onveilig. Daar stelt het kabinet tegenover dat er 'eventueel' pas wordt ingegrepen als alle elf onderzoeken zijn afgerond. Tot die tijd gebeurt er niks. Oftewel: tot die tijd blijft de onveilige situatie bestaan. Alles wat u en ik kunnen bedenken kan gebeuren. En ondertussen kijken Kamp, Rutte en alle VVD- en PvdA-getrouwen opzichtig en fluitend de andere kant op. De arrogantie die daar uit spreekt is van een ongeëvenaarde omvang.

Zelfs van onze noordelijke kamerleden moeten we het niet meer hebben. Op Twitter spiegelde ik VVD-kamerlid Betty de Boer deze situatie voor: "Dinsdag, 06.42 uur. Aardbeving, kracht 4,8. De kinderen liggen op zolder". Toegegeven, een tikkie emo misschien, maar toch. Hierop reageerde Betty zo: "@robvroegopnoord rampen zijn nooit uit te sluiten. Limburg kent ook zelfs zwaardere aardbevingen. Hoofd koel houden en terug naar de feiten". Op deze tweet heb ik niet meer gereageerd. Met een aardbeving per dag zijn de feiten wel helder, lijkt me. De regeringspartijen hebben hun neus in dezelfde richting, daar helpt geen lieve aardbeving meer aan.

We staan er weer alleen voor. Net toen ik het gevoel dat we serieus zouden worden genomen. Dat er hulp aanstaande was. En nu sta ik met de handen in de zak beteuterd naar de gevoelige bodem in noord-Groningen te kijken.

Ik zag deze week 1 lichtpuntje. Het was een berichtje van een PvdA-kamerlid. Ik kan zijn naam niet noemen, het was een privé-bericht. Hij schreef: "Het is lastig Rob. Wat er allemaal kan gebeuren..., dat is precies mijn dilemma. Het schuurt en het het vreet aan me". Ik vond het een lief bericht. Politiek is cynisch. Het is een rotvak.