'Muurschildering Dick Nanninga is verdiend, maar wel een beetje laat'

Daar speelde hij samen met rechtsbuiten Henk Schuiten, die terugkijkt op een goede samenwerking op het veld. 'Ik heb Dickie niet horen klagen', lacht hij.

'Hij was een heel makkelijke kerel', vervolgt Schuiten. 'Zijn voorzet had hij het allerliefste strak en goed hard. Dan hoefde hij er alleen maar tegenaan te lopen en dan was het vaak een doelpunt. Koppen was zijn specialiteit. Als hij de lucht in ging, wilde de keeper hem nog wel pakken, maar dat lukte niet meer.'

In die tijd, de jaren zeventig, speelden de Oosterparkers op het hoofdveld van het Oosterparkstadion. 'Het heette het Oosterparkstadion, niet het FC Groningen-stadion. Het was ons stadion', zegt Schuiten stellig. 'We hadden er altijd een hekel aan als FC Groningen voor ons aan moest spelen, dan lag het veld er altijd zo slecht bij.'

Nanninga wilde wel naar GVAV, maar die overgang ging niet door. 'Ze hebben hem toen een half uur laten wachten', herinnert Schuiten zich. 'Maar die jongen moest om zes uur 's ochtends weer aan het werk en het was toen, geloof ik, een uur of tien 's avonds. Toen heeft hij gezegd: 'Ik ga naar huis'. Ze hebben hun best niet gedaan', vindt Schuiten.

In plaats daarvan trok Nanninga naar Veendam. 'Als je je daar zo verbeteren kunt, dan is zo'n stap prima. Dat gunden we Dickie en we hielpen hem ook.'

Bij Veendam werd Nanninga ploeggenoot van Johan Derksen. 'Cor van der Gijp (destijds trainer van Veendam, red.) zei tegen me: 'We hebben nu een spits waar we de oorlog mee gaan winnen'', herinnert Derksen zich. 'Dick kwam en - dit kun je je niet meer voorstellen - moest iedere dag op en neer reizen voor de training in Veendam. Toen kreeg hij een tweedehands Opel Kadett stationcar. Daar reed-ie mee op en neer, maar hij moest ook andere jongens uit Groningen meenemen.'

Nanninga, die slechts een seizoen bij Veendam speelde voordat hij werd opgepikt door Roda JC, maakte op Derksen een onuitwisbare indruk. 'We wisten niet wat we zagen. Je hoefde maar één hoge voorzet te geven en Dick kopte 'm erin. Het was echt geweldig. Onbegrijpelijk dat FC Groningen die man door de vingers heeft laten glippen.'

Na acht jaar in Kerkrade speelde Nanninga nog een seizoen voor het Hongkongse Seiko SA, waarna hij zijn loopbaan afsloot bij MVV in Maastricht. Hij kwam in vijftien interlands voor Oranje tot zes doelpunten. Een van die doelpunten was de gelijkmaker tegen Argentinië in de WK-finale van 1978, die na een verlenging met 3-1 verloren werd.

'Het was geen beroerde voetballer', zegt Schuiten, 'dus we hadden wel verwacht dat hij ver zou komen. Hij is heel simpel te bespelen als je goede mandekking geeft. Hij was geen hardloper of technicus, maar met de kop kon hij alles. Maar die finale, dat was een unicum. Dat verwacht je nooit.' De muurschildering van Nanninga wordt zaterdag onthuld in de Oosterparkwijk. 'Verdiend', vindt Schuiten, 'maar wel een beetje laat.'