Voor Dylano (12) telt even alleen het ASVB-shirt van zijn lokale voetbalheld

Dylano glundert als hij het voetbalshirt van zijn voetbalheld tevoorschijn ziet komen
Dylano glundert als hij het voetbalshirt van zijn voetbalheld tevoorschijn ziet komen © Eveline de Wit
Als je 12 jaar bent en helemaal gek bent van voetbal, ben je het liefst dagelijks op het voetbalveld. Zo ook de 12-jarige Dylano uit Oude Pekela, die voetbalt bij ASVB. Maar wanneer zijn voetbalvrienden straks allemaal weer op het trainingsveld in Blijham staan aan de vooravond van een nieuw voetbalseizoen, ligt Dylano in het ziekenhuis in Utrecht.
Daar ondergaat hij meerdere chemotherapieën, want in april werd bij hem lymfeklierkanker en acute leukemie geconstateerd. 'Als je zoiets hoort, zakt de grond onder je voeten weg', zegt Dylano's moeder Eveline. 'Hij was de avond ervoor nog lekker onbezorgd aan het voetballen bij ASVB, maar nog geen twaalf uur later zag alles er ineens totaal anders uit. Dan vervaagt de wereld om je heen ineens.'

'Echte familieclub'

Nadat Dylano's ouders waren bekomen van de eerste emoties na zo'n nare boodschap, besloot Eveline om ook Dylano's voetbalteam via de leider in te lichten over de situatie. Dat had ze ook niet kunnen doen, maar haar gevoel zei dat het de juiste keuze was. 'ASVB is een echte familieclub en ik heb liever dat iedereen het meteen van ons zelf hoort', zegt Eveline, die zelf ook vrijwilliger bij de club is. 'Zondag waren we nog even bij ASVB en spraken we erover. Dat heeft me goed gedaan.'
De chemokuren zijn zo heftig dat hij na een paar meter lopen al moe is'
Eveline de Wit - Moeder Dylano
Voetballen zit er voorlopig niet in voor haar zoon, weet Eveline. 'De chemokuren zijn zo heftig dat hij na een paar meter lopen al moe is', omschrijft ze. Het staat in schril contrast met de meters die Dylano altijd aflegde voordat hij ziek werd. Begin dit jaar werkte hij nog een stage af bij FC Emmen. 'Tijdens die trainingen was Dylano al veel sneller moe dan anders. We hadden toen nog geen idee', zegt Eveline.

Erwin Aukes

Inmiddels probeert Dylano er het beste van te maken binnen de muren van het ziekenhuis, hoe zwaar de chemo's soms ook zijn geweest. Om te kunnen blijven dromen van een carrière als voetballer, wilde Dylano maar één ding: een shirt van zijn favoriete voetballer. Niet die van Lionel Messi, Karim Benzema of Jørgen Strand Larsen, maar van Erwin Aukes. Middenvelder van ASVB.
En dat werd geregeld. Terwijl de 12-jarige in zijn bed ligt, wordt er een moment ingeruimd om een cadeautje te overhandigen. Als Dylano het cadeaupapier van zijn presentje heeft verwijderd,, glundert hij als het ingelijste voetbalshirt van zijn voetbalheld tevoorschijn is gekomen. 'Aukes, Aukes', roept hij enthousiast. 'Ik zag het al, nummer tien', lacht Dylano. 'En ook nog zijn handtekening. Ja, dit is een mooie!'
Voor Dylano (12) telt even alleen het ASVB-shirt van zijn lokale voetbalheld
'Dylano heeft altijd gezegd dat Erwin zijn voorbeeldvoetballer is', lacht Eveline, die regelmatig met haar zoon meegaat als het eerste elftal van de Witte Muizen in actie komt. Dat zit er door de behandelingen die Dylano de komende weken moet ondergaan voorlopig niet in, maar een schrale troost is dat hij tegelijkertijd niets hoeft te missen van de verrichtingen van Aukes bij ASVB. De middenvelder besloot na afgelopen seizoen om prestatief voetbal op een lager pitje te zetten om zich meer te kunnen richten op het gezinsleven.

Een klein gebaar

'Dylano kwam vaak bij onze wedstrijden kijken', weet Aukes zich goed te herinneren. 'Onze assistent-trainer John Meijer kwam op het idee om het shirt dat ik altijd heb gedragen met nummer tien, aan Dylano te schenken. Natuurlijk gaan we dat doen, zei ik. Een klein gebaar, dat voor hem veel betekent. Wat hem is overkomen is super erg, dan ben ik blij dat ik kan bijdragen aan een opknapmomentje', aldus Aukes.
Voor Dylano rest nog een chemo- en hersteltraject van vele maanden. 'Hij baalde er al van dat hij de eerste oefenwedstrijden van ASVB moest missen omdat hij in Utrecht zit', zegt Eveline. Maar als Dylano weer naar huis mag, dan blijft een bezoek aan ASVB - indien de situatie dat toelaat - niet lang op zich wachten. Desnoods met een bed langs de lijn. Want de kracht van het verenigingsleven, is een niet te onderschatten factor in menig hersteltraject.