De trein van 8.22

Noodgedwongen zit ik in de trein van Winschoten naar Stad. Op de snelweg hield mijn rode peuzjootje er vrijdagmorgen even na half zes bij kilometerpaal 212.7 voorgoed mee op. De temperatuurmeter vloog eerst omhoog, vloog daarna net zo hard naar beneden en vervolgens weer net zo hard omhoog en met een kleine sputtering van de motor blies hij z’n laatste adem uit. De man van de ANWB gaf mij met Westernielandse nuchterheid weinig hoop. Mijn garageman Alexander sloeg het laatste restje de bodem in. “Da’s beurt, mejong!!!” Mij restte niets dan melancholisch leeg pakken en een wandeling naar huis.

Ik zit daarom nu in de trein naar Groningen-Europapark. Ik zit aan het raam in de laatste coupé. De andere helft van mijn bankje is leeg. Achter het mooie meisje met de iPod zit een meisje met een zwart wit geblokt rokje, zwarte kousen en ballerina’s. Ze heeft haar opgestoken. Ze knippert voortdurend met haar zielig kijkende ogen.

Een huilbui lijkt nabij. Achter mij zitten twee meiden. Die kan ik niet zien, maar horen wel. Ze praten over uitgaan. “We hebben toch gelachen...” zegt meisje gangpad tegen meisje raam. ‘We gingen voor de gein naar Bloem. Daar was Classic Night....” Mijn oren zijn gespitst. Café Bloem in Winschoten. Daar kom ik ook nog wel eens. ”We komen daar anders nooit', zegt meisje gangpad . “Allemaal van die ouwe mensen van rond de veertig...En van die kleding die ze aan hadden.. Zo vet fout...”

Mijn hartslag gaat omhoog. Met stijgende woede hoor ik mijn achterbuurvrouwen aan. Ouwe mensen van veertig. Ik ben dus oud. Ik wil me omdraaien en heel hard over de rugleuning roepen dat ik helemaal geen ouwe lul ben. Ik hou me in. Het gesprek gaat verder. Een bezoekster van van het Winschoter café wordt woordelijk afgedroogd. “Ze was wel vijftig joh. Veel te korte truitjes en enorme vetrollen. Ze hing eerst half bezopen op een bank. Dat was al geen gezicht en toen ging ze ook nog dansen....”. Een giechelend hoongelach klinkt achter mij. Ik schud meewarig het hoofd. Berusting bij Sappemeer-Oost.

In Hoogezand stapt een meisje in. Ze is klein, heeft lang haar, een legerbroek en een fanatiek gezicht. Ze blijft bij mijn leuning staan. Even denk ik dat ze naast mij gaat zitten. Maar nee, ze kent mijn ouwe mensen hatende achterbuurvrouwen en blijft staan. “Wat is er met jou?” vraagt het raammeisje. Ze trekt een heel vies gezicht en murmelt iets over haar vader die bedorven farfalle had gemaakt en een vergeten wiskundeboek.

Handig neemt ze het gesprek over en begint over een gezamenlijke vriend. “ Ga je nog om met Jasper?” vraagt ze aan het raammeisje. “Mmwooh,.... zegt deze afwachtend. “Zo'n loser, zo mislukt ook....” Een fanatieke blik gaat naar het meisje direct achter mij.

Zij probeert nog iets te redden. “Nou... zegt ze. “Hij is wel een loser maarrree...”
“Hij is anders loser vult het fanatische meisje met een glimlach in. “En die vriend van hem dan die is totally mislukt. Wat een superloser!!!” Dat Jasper daarmee om gaat en dan zegt ie ook nog dat het een vriend van hem is. Wat een zieke grap. Op die school van hem zijn het geloof ik allemaal van die losers. Hij heeft gewoon niemand anders om mee om te gaan........”

Even denk ik aan Tsjetjeense terroristenvrouwen in een Moskouse metro. Ik weet niet wat ik hoor. Een onderdeurtje met lang haar dat half puberaal mannelijk Groningen bestempeld als een hoopje üntermenschen. Ik lach in mezelf mijn ongeloof weg. Ik sta niet op om haar de les te lezen, om vlammend mijn soortgenoten te verdedigen. Berusting bij Kropswolde.

Langs het lege spoor loop ik naar de Mediacentrale. Voor mij wandelt een jongen met de letters Bos Catering op zijn brede rug. In de verte vlakbij de trappen van de Euroborg loopt het meisje met het zwartwitte rokje en de ballerina's. Weemoedig denk ik aan mijn rode peuzjootje....