Door de mand: Kees Vlietstra heeft geen last van wedstrijdspanning

‘Hoezo?,’ reageer ik.

‘Nou, dat zal ik je vertellen vriend. Ik wil een feest geven. En steeds als ik een feest geef dan kom jij niet want dan heb je zogenaamd weer iets met dat korfbal van je. Dus ik dacht, dat draaien we even om. Als jij nou zegt wanneer je vrij bent dan geef ik dán een feest. Want het leven is een feestje.’

Dat feestje was gisteren. Busreis naar Emden. Start en finish bij Veronica Bar. Jeroen vertelt me op de heenweg naar de Ulgersmaweg dat mijn hele feestje bijna niet door was gegaan.

‘Bus was vol volgens Jan. Ja, Jan is de kastelein van Veronica. Maar daar heb ik even een stokje voor gestoken. Heb gezegd dat jij van Noord bent en wel even aandacht schenkt aan de Veronica Bar in die column van je.’

‘En hoe reageerde Jan toen?,’ vraag ik hijgend op mijn opoefiets terwijl ik Jeroen probeer bij te houden op zijn brommer.

‘Oh, hij zou één van de lijst schoppen die niet op Noord over zijn kroeg zou schrijven.’

Voordat ik u meeneem naar het feestje in Emden toch nog even inzoomen op de FC. Hoopvol ging ik dinsdagmiddag zitten voor het restant van de gestaakte wedstrijd tegen N.E.C. Hoopvol omdat coach Van der Ree vanaf zijn aanstelling als hoofdcoach meerdere keren het argument ‘we trainen beter dan dat we spelen’ aanvoerde als punt van ‘we kunnen het wel, maar het komt er alleen nog niet helemaal uit’.

Nou was door het ontbreken van publiek de sfeer als van een trainingspartijtje. Dit was dé training waarin we eindelijk drie punten zouden pakken. Maar nee, zelfs in dit trainingspartijtje was het helemaal niks. N.E.C. scoorde de winnende goal.

Na afloop keek de trainer als een bang konijntje in de lampen van de tv camera’s. Hopend op een beetje licht aan het eind van de tunnel. Dat licht is echter de koplamp van een tegemoet komende Arriva trein.

Blijft hoe dan ook een raar fenomeen in de sport, de spanning tussen training en wedstrijd. Waarom kunnen sommige spelers fantastisch presteren op de training en bakken ze er niets van als er opeens publiek zit, er een echte tegenstander is en een man in een zwart pak op een fluitje blaast. Wedstrijdspanning? Je speelt zoals je traint en dat soort dooddoeners. Heb eigenlijk zelf nooit wedstrijdspanning gevoeld op twee potjes na dan ergens lang geleden in 010. Heb tegenwoordig wel heel veel last van trainingsspanning bij Helpman 5.

Hoe het anders kan bewijst de Belgium Bullet: snookerspeler Luca Brecel. Die staat vandaag en morgen in de finale van het WK snooker, the Embassy.

'Brecel weet namelijk erg goed wat voor hem werkt. Als hij niet wil trainen, dan traint hij niet. Als hij wel wil trainen, dan traint hij tientallen uren achter elkaar. Na het bereiken van de kwartfinales besloot Brecel voor de eerste optie en ging zuipen en Fifa spelen met zijn vrienden en leuke dingen doen met zijn nieuwe vriendin. De volgende dag reed hij met een kater terug naar Sheffield om O’Sullivan van de mat te spelen.'

Brecel: 'We kunnen allemaal goed snookeren. Het is een mentaal spelletje.' (AD)

Wat Brecel kan, dat kunnen die gasten van Veronica Bar ook. Dat zuipen dan hè, snookeren weet ik zo net nog niet. Zaterdagochtend om 11 uur vertrok een bus vol vaste Veronica-gasten, en een embedded journalistje, richting Emden. Potje voetbal kijken. Kickers Emden gegen Sankt Pauli 2. Degradatiekraker in de Regionalliga Nord. Bij Kickers Emden speelt Groninger Rico Cordes. Pappa van Rico loopt in Veronica, Rico in Emden und dann ist ein und ein schnell zwei. Bus vol Groningen-supporters naar Emden. Ludi zat voorin de bus, met zijn trekharmonica. Grunnings Laid als we Duitsland binnenrijden. Daarna vooral, en heel vaak, Engelenbewaarder van Marco Schuitmaker.

Naast het gemoedelijke Ostfriesland Stadion wordt het supportershome van der Kickers geannexeerd door vijftig uitbundige Engelenbewaarders uit Stad. Strijdliederen van de FC, partners in degradatie crime, knallen samen met Veltins bier door de ether. Ludi is in topvorm. Ik probeer, net als eerder die ochtend op mijn opoefiets, Jeroen bij te houden. Discipline is nu bier trinken. Ik hang aan het elastiek. Met Luca Brecel in gedachten zet ik een nieuw rank Veltins glas aan mijn lippen. Het is inderdaad net als snookeren een mentaal spelletje.

Voor de wedstrijd al door de wolken. Totdat de elftalleider van der Kickers de Gaststätte binnenstapt. Hij deelt A4-tjes uit. Met de opstelling. Rico zit godverdomme wissel. De sfeer slaat om. Om een Blitzkrieg te voorkomen snelt oud Oosterparkers-vedette Jos naar de aangrenzende bestuurskamer. Jeroen vertelt me zwischen Nase und Lippen durch dat die Jos zelf ooit FC Groningen-niveau had maar op bier drinken Champions League level oversteeg dus uiteindelijk niet in het heilige groen en wit kwam te spelen. Hoe dan ook kwam Jos glimlachend na twee minuten terug uit de bestuurskamer.

'Ook weer geregeld. Rico speelt.'

Ludi zette nog maar eens de Engelenbewaarder in.

Na een bratwurst toch maar even naar de wedstrijd kijken. Van gras hooi maken kunnen ze wel daar in Emden. Voetballen iets minder. Vlak na de rust, 1-0 achter, wordt Rico gewisseld.

‘Komt goed uit,’ hoor ik naast me. ‘Kan ie mooi op tijd mee terug in de bus.’

Sankt Pauli 2 wint met 3-0. Maakt niet uit. Aan de grens op de parkeerplaats bij de Poort van Groningen kijk ik tijdens de pisstop glimlachend naar een uitgelaten groep Groningers. Als we op de ringweg Stad binnenrijden pakt Ludi nog maar eens zijn trekharmonica.

Jeroen Tuinhuisje heeft gelijk. Het leven is een feestje.