Door de mand: óók Kees Vlietstra is schuldig aan de degradatie van de FC

Ik wil reageren maar voordat ik iets kan zeggen raast Henkie volle bak door.

‘Ja, en wat dacht je van de FC dan? Is toch dieptriest. En weet je wat het erge is? We zijn allemaal schuldig.’

Dat is Henk. Henk stelt een vraag om zelf het antwoord te geven. Interessante gesprekstechniek. Hij houdt zo de aandacht vast. Hij prikkelt me. Ik voel me namelijk helemaal niet schuldig aan de naderende degradatie van de FC.

Dat probeer ik hem ook duidelijk te maken. Henk kapt rigoureus af.

‘We zijn allemaal schuldig. Ja, ook jij Vliet. Eerst en vooral natuurlijk die Gnudde, maar ook Fledderus, Wormuth, die inval-trainer, de spelers, de Raad van Commissarissen, de supportersverenigingen, oud-spelers. En jij. En ik. We hadden op de barricaden moeten gaan om verandering te eisen.’

Ik sputter nog één keer tegen. ‘Hé Henkie, ik heb in december de kas gespekt door een halfjaar seizoenskaart te kopen. Ik heb elke week in mijn column die Gnudde, zoals jij hem noemt, gesmeekt om die lapdance trainer eruit te gooien. Het is ook een keer klaar.’

Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Uniek moment.

‘Is ook zo. Kom je binnenkort koffie drinken in Appingedam?’

Van Henk de Haan naar Fandi Ahmad is maar een kleine stap. Ondanks de afstand Appingedam-Singapore zijn beide voetballers altijd bevriend gebleven. Op 4 mei lanceert FC Groningen via social media een aankondiging van de datum voor de pre order voor het shirt van Fandi uit zijn debuutseizoen. Net als voorgaande zin is de datum van de aankondiging, 4 mei dodenherdenking, niet zo handig gekozen.

Toch ga ik het shirt wel bestellen. Fandi Ahmad, wat een speler was dat. Samen met mijn broertje live zijn competitie debuut gezien. Zaterdag 15 oktober 1983, Oosterpark. FC Groningen-Go Ahead Eagles. 2-0 door twee goals van onze Parel van Maleisië. Lijkt een cirkeltje. Zondag mag de FC weer tegen de Eagles. Met de rug tegen de muur wedstrijd. Benieuwd wat het wordt, voorspel een magere 1-1. En dus degradatie.

In de landelijke en regionale media is er deze week veel aandacht voor die naderende degradatie. Op 4 mei komt het Dagblad van het Noorden met een opmerkelijke oproep. Het plaatst een foto van twee treurende FC-supporters in het uitvak van Cambuur Leeuwarden na de degradatiewedstrijd in 1998. De verslaggever wil weten wie die twee mannen zijn. Ik herken de linker. Is dat niet Richard Buurlage? Ja, dat is hem. Mooi man.

Via mijn Geheugenbalkon ben ik zomaar weer terug in de jaren negentig van de Groninger supporterswereld. Basketbal, Donar, oude Evenementenhal. Donar had iets nieuws. Cheerleaders. Dansmeisjes die tijdens een time-out een ingestudeerd dansje opvoeren. En wat een Groninger boer niet kent dat vreet ie niet. Ergo: er volgden een hoop vrouwonvriendelijke opmerkingen vanaf de tribune. ‘Suikerbipsje!’

Richard Buurlage vond dat zielig voor de suikerbipsjes en besloot om in de tweede helft de cheerleaders moreel te ondersteunen. Ergo: Richard stond tijdens de volgende time out met een grote Coca Cola parasol tussen de meisjes mee te dansen.

Het schijnt dat na afloop van die wedstrijd diezelfde Richard Buurlage met diezelfde parasol de kleedkamer van Donar binnen is gestormd om feest te vieren met onze basketballers.

Om deze laatste anekdote te checken op waarheidsgehalte vanmiddag even contact gezocht met de toenmalige Donar coach Glenn Pinas.

‘Dat kan maar zo jongen. Ik was daar in ieder geval niet bij maar Richard kennende had dat zo maar gekund.’

Zeker wel waar is het verhaal dat we als Donar-supporters onze helden achterna reden naar Den Helder. Met een noodgang over de Afsluitdijk. Gezellige kantine. Na afloop van de wedstrijd kwamen de Amerikanen van Den Helder ook aan de bar zitten. Een van die spelers, ben zijn naam vergeten maar het was zo'n hele lange, had een grote koptelefoon op zijn hoofd. Buurlage, bijnaam Le Nez, trok die koptelefoon aan één kant omhoog en fluisterde in het oor van de verbaasde Yank: 'Breath in, breath out'.

Mooie tijden, terug naar de onze. In een ander artikel over de naderende degradatie van de FC werd teruggekeken naar die van 1998. Waar nu troubles zijn over het trainingscomplex op Corpus den Hoorn trainden ze toen op een grasveld naast het Oosterparkstadion dat op wedstrijddagen dienst deed als parkeerplaats. Op datzelfde grasveld werd op 5 mei in 1999 Bevrijdingsdag gevierd. Moest daar afgelopen vrijdag via het Geheugenbalkon aan terug denken.

De Kraantje Pappie van toen was Skik. Er waren kraampjes waarin bier, Duitse (!) bratwurst en sangria werd verkocht. Mijn toenmalig zwagertje was toen ook al gek op sangria en bestelde na een half uur wachten in de rij twee kannetjes, de neus. 'Dat is zes bonnen meneer', zei het meisje achter de kassa. 'Bonnen?', reageerde mijn zwager. 'Ik heb geen bonnen'.

'Die kunt u daar halen,’ antwoordde het sangria-meisje terwijl ze naar een loket wees waar ook een hele lange rij voor stond. Toen knapte er iets bij mijn zwagertje.

'Bonnen! Bonnen! Volgens mij vieren we vandaag dat we nooit meer eten en drinken op de bon moeten halen.'

Het meisje keek ontdaan.

Zwagertje pakte de kannetjes sangria. 'Mijn neus. En deze neem ik mee. Olé.'

Terug naar 2023. Zondagmiddag, Deventer. Go Ahead Eagles-FC Groningen 1-1. Degradatie.

Appje van Henk de Haan. ‘Het is maar voetbal.’

Ik zucht en vloek. Vloek en zucht.

Het is over en uit. Denk ineens aan Richard Buurlage. Volgend seizoen KKD. Breath in, breath out.