Verpleegkundige op de ic: 'Door wat ik zie, maak ik meer van mijn eigen leven'
6 juni, 12:00 • 5 minuten leestijd
Het was niet zo dat ze als kind al wist: ik wil verpleegkundige worden. Toch werkt Petra de Vries (41) uit Niebert inmiddels alweer achttien jaar in het UMCG.
Ze is verpleegkundige op de zwaarste afdeling van het ziekenhuis: de intensive care.
UMCG viert 225-jarig bestaan
Het UMCG viert dit jaar haar 225-jarig bestaan. Wat begon als een ziekenhuis met acht bedden in het Groene Weeshuis in de stad is nu een universitair centrum met 13.000 medewerkers. Deze week vind je op onze site en in de app elke dag een interview met één van hen.
Het UMCG viert dit jaar haar 225-jarig bestaan. Wat begon als een ziekenhuis met acht bedden in het Groene Weeshuis in de stad is nu een universitair centrum met 13.000 medewerkers. Deze week vind je op onze site en in de app elke dag een interview met één van hen.
Hoe bent u in het UMCG terecht gekomen?
'Toen ik na de mavo hoorde over de nieuwe opleiding mbo-v dacht ik: ik moet maar eens proberen of dit wat voor mij is. Ik vond het leuk om met mensen bezig te zijn, ze te helpen. Daarna ben ik hbo-v gaan doen. Elke keer dat ik naar school ging, kwam ik met de bus vanuit Winsum langs het AZG. Dan keek ik verlekkerd uit het raam van de bus en dacht: Als ik later groot ben ga ik daar werken! Dat ziekenhuis was zo enorm, dan had je het gemaakt.’
‘In die tijd waren er te veel verpleegkundigen, heel anders dan nu. Ik ging wekelijks langs het Bureau Tijdelijk Personeel om te vragen of er al werk was. Uiteindelijk werd ik op de verpleegafdeling neurologie gezet. Na vijf jaar heb ik een loopbaantraject gedaan. Toen kwam ik erachter dat ik ic-verpleegkundige wilde worden.’
Ik vind het heel belangrijk dat je ook kijkt wie er in dat bed ligt
‘De ic’s waren toen strikt gescheiden, je had een chirurgische ic, maar daar had ik te weinig ervaring voor. De neuro-ic stond niet als beste bekend qua cultuur, maar in de praktijk bleek het juist een fijne afdeling. Na een sollicitatiegesprek en een leuke meeloopdag ben ik er aan de slag gegaan. Ik heb de opleiding gedaan en sinds 2011 ben ik ic-verpleegkundige.’
Waarom wilde u op de ic werken?
‘Eerst dacht ik: niks voor mij, want te technisch en patiënten slapen alleen, haha. Maar als je meeloopt zie je dat je de spin in het web bent. Ieder bekommert zich om de patiënt vanuit zijn eigen rol: de intensivist, de arts, maatschappelijk werk, fysiotherapie, ergotherapie, de apparatuur et cetera. Je managet dat allemaal. Je kan signaleren wat er is en meepuzzelen en meedenken.’
‘Op een verpleegafdeling heb je acht tot tien patiënten, op de ic één of twee heel ingewikkelde patiënten. Daar kan je je helemaal op storten. Ik kan de familie begeleiden en uitleggen wat de onzekerheden zijn en wat er gaat komen. Ik vind het mooi dat ik kan helpen. Soms is de focus veel op de monitor, maar ik vind het heel belangrijk dat je ook kijkt wie er in dat bed ligt.’
‘Het UMCG is heel leuk, omdat je zoveel verschillende dingen ziet. Je bent nooit uitgeleerd. Er is steeds weer wat nieuws wat je tegenkomt, waar ze onderzoek naar doen. Het is nooit saai.’
U beleeft vast veel heftige momenten op de ic?
‘Het moeilijkst vind ik dingen die je herkent uit je eigen leven, als een jonge moeder komt te overlijden bijvoorbeeld en de kinderen staan aan het bed. Ik heb zelf twee kinderen, Joep van tien en Ize van acht. Dat geeft me dan wel energie om wat van mijn leven te maken en niet te zeuren om kleine dingen. Er kan echt zomaar iets gebeuren met je.’
Ik vind dat ik best eens met tranen mag staan, dat laat je menselijkheid zien
‘Wat me ook is bijgebleven: ‘s morgens vroeg beginnen, haasten om naar je werk te komen. Snel snel en dan is er ook nog file, want er is een ongeval. Beginnen met je dienst en dan ligt het slachtoffer van dat ongeval op jouw bed. Later hoor ik van de echtgenoot dat de patiënt te laat was vertrokken en ook haast had. Sindsdien heb ik zelden meer haast…’
‘Ik vind dat ik best eens met tranen mag staan, dat laat je menselijkheid zien. Dat doe ik niet per se bij de familie, daar heb je collega’s voor. Daarom is teamwerken ook zo fijn.’
Wat is er veranderd in de loop der jaren?
‘Tegenwoordig kunnen dingen makkelijker en sneller. Vroeger schreven we de controles van patiënten nog op papier. De pols was rood, hartfrequentie groen, bloeddruk blauw/zwart. Nu komt alles automatisch binnen op de monitor.’
‘Ik vind dat patiënten zieker zijn worden in de loop der jaren, de zorg is zwaarder. Dat komt ook doordat we tegenwoordig veel meer kunnen. Je kan heel ver gaan, maar we praten er ook goed over of een behandeling nog zinvol is.’
Er is een groot tekort aan ic-verpleegkundigen, snapt u hoe dat komt?
‘Nou, als verpleegkundige werk je ook in het weekend en ‘s nachts en op feestdagen. Veel mensen willen niet onregelmatig werken. Voor mij is dat juist ideaal. Als ik nachtdienst heb gehad, slaap ik als de kinderen naar school zijn en kan ik ze daarna wel zelf ophalen. Als ik in het weekend werk, is mijn man er. We zijn daardoor wel weinig met z’n vieren thuis, maar als we wel samen zijn maken we het extra leuk.’
‘Ik vind dat ik best goed verdien als verpleegkundige, maar meer waardering zou veel schelen. Een goede koffieautomaat, goede schoenen voor op de werkvloer en meer budget voor teamuitjes. Het zijn vaak kleine dingen, maar die maken en houden het werk aantrekkelijk. Als de secundaire arbeidsvoorwaarden goed zijn, trek je ook meer mensen aan.’
