Made in Grunn: 'We kunnen rugklachten voorkomen, maar niet genezen'

Wanneer je de schoppenfabriek aan de Schoolstraat betreedt, stap je tientallen jaren terug in de tijd. De mannen – alleen op kantoor is ook vrouwelijk personeel – zijn er vaak al lang in dienst. In het halfdonker, omringd door de geur van metaal, olie en smeermiddelen, zijn ze met de productie van de scheppen in de weer. Het is er lawaaiig, maar de sfeer is rustiek.

‘Driekwart van de gebruikers heeft een verkeerde schep’, stelt Marcel Kok (52), die samen met zijn partner Albertha Weizenbach de fabriek runt. Weizenbach is een kleindochter van de oprichter Albert Streuding. Sinds een jaar of tien zijn ze nadrukkelijk bezig om de juiste schep op de juiste plaats te krijgen.

Dat begon ruim tien jaar geleden met een ontevreden klant, vertelt Kok. ‘Ze klaagden over de kwaliteit, maar eigenlijk vonden ze alleen maar de stelen te kort.’ Kok nodigt de medewerkers van de klant uit om langs te komen. De parkeerplaats stond overvol met busjes. ‘Het gros bleek een totaal verkeerde schep te hebben. Zo is het gaan rollen.’

Het resulteert in een landelijk project voor vijfhonderd medewerkers. ‘Het aantal rugklachten is met 25 procent verminderd. Alleen maar door te kijken naar waar iemand een schep voor nodig heeft en welke lengte steel daarbij hoort.’

Zo ontstond bij Streuding het idee voor de Schep op maat, waarbij gebruikers kunnen kiezen uit een hele serie verschillende maten scheppen en verschillende steellengtes. Streuding levert er een handleiding bij voor gebruikers die hen leert de juiste schep te kiezen en er op de juiste manier mee om te gaan.

‘We kunnen rugklachten voorkomen, maar niet genezen', zegt een bevlogen Kok. Bij Streuding passen ze het project sindsdien toe bij grote afnemers in de regio. Om vragen te beantwoorden als 'welke scheppen zijn er allemaal?', 'waar gebruik je ze voor?' en 'hoe lang moet een steel zijn?' Voor spitten is een andere schep nodig dan voor opscheppen. Dan is een steel, zo vertelt de bevlogen Kok, tien centimeter langer.

Kok en Weizenbach runnen de fabriek sinds 2000. Ze zijn sindsdien afgestapt van massaproductie met weinig marge. 'Dat was ook echt niet leuk meer', blikt Kok terug. 'We deden grote aantallen, dat was keihard werken met hele lage marges.' Streuding beleverde de grote bouwmarkten. Dat ging met duizenden in de week. ‘Het moest steeds goedkoper en sneller, maar het betalen ging steeds langzamer.’

De hoge werkdruk en de geringe verdiensten maakten een ommezwaai noodzakelijk. Streuding koos radicaal voor fabricage van kwalitatief hoogwaardige scheppen, waar ze een nieuw label voor bedachten: Raive oet Grunn; gereedschap uit Groningen. De productie, die deels in het buitenland werd gedaan, komt weer volledig in Vlagtwedde en met andere machines verbeteren ze de kwaliteit van de schep.

‘Met onze scheppen zetten we nu in op het hogere segment. Geen bouwmarkten meer, maar bijvoorbeeld hoveniers, tuinders en kleinere tuincentra voor de professional. In het begin was het heel lastig, maar nu kent iedere hovenier onze schep. Vroeger was tachtig procent van wat we verkochten goedkoop en twintig procent duur. Nu is het andersom.’

Met de nieuwe aanpak is ook het uiterlijk van de schep veranderd. De batsen van de onyx-lijn zien er stoer uit. ‘Voor een ambachtelijke uitstraling worden de scheppen getrommeld.’ Daardoor krijgen ze putjes en deukjes. Dat geeft niet alleen een stoere schep, van minder glad staal glijdt de grond ook gemakkelijker af. Een lakbad, polijsten en het slijpen van de onderkant maken de schep verder af.

Het is een behoorlijke sprong van het bedrijf dat in 1931 begon met de verkoop van scheppen aan de werkvoorziening bij Jipsinghuizen naar het Streuding van nu. Maar met de modernisering zijn Kok en zijn vrouw er wel in geslaagd traditionele maakindustrie voor Westerwolde te behouden.

‘De omzet mag dan nu een stuk lager zijn, onze verdiensten zijn een stuk beter', constateert Kok.