Een jaar in de opvang in Stadskanaal: 'Het belangrijkste is dat mijn dochters veilig zijn'

In Stadskanaal wonen Ruslana Levchenko en haar twee dochters van twaalf en veertien al meer dan een jaar in een oud kantoorgebouw aan de Navolaan. Ze delen de toiletten en badkamers met meer dan tachtig landgenoten. In de keuken hebben ze alleen een koelkast en magnetron. Koken doen ze aan de overkant van de weg bij jongerencentrum De Kwinne.

Levchenko komt uit Svitlovodsk. Een stad aan de rivier de Dnjepr in Centraal-Oekraïne. Haar man is dienstplichtig en mag Oekraïne niet uit. Ze hebben elkaar nu anderhalf jaar niet gezien. ‘Maar we bellen elkaar iedere dag’, vertelt ze. ‘De luchtalarmen gaan continu door de bomaanslagen, dus we hebben voortdurend contact.’

Het verblijf in Stadskanaal is verre van ideaal, maar Ruslana klaagt niet. ‘Het is moeilijk omdat alle familie in Oekraïne zit. Maar het is hier tenminste rustig en we hebben ons eigen plekje. Het allerbelangrijkste is dat mijn kinderen en ik veilig zijn.’

De Oekraïense onafhankelijkheidsdag is normaal gesproken een van de grootste feesten van het jaar. Een feest voor de hele familie met concerten en vuurwerkshows, vertelt Ruslana. Maar in Stadskanaal vieren ze het dit jaar op hun eigen manier. Ze heeft gele en blauwe linten gekocht, die ze in haar haar kan doen.

‘We gaan met elkaar een optocht doen door Stadskanaal en aan het einde houden we een minuut stilte voor de soldaten die zijn gestorven voor ons land.’

Het liefst wil Ruslana met haar dochters op termijn weer terug naar Oekraïne. Naar haar man en haar familie. Maar dat lijkt er gezien de ontwikkelingen in de oorlog voorlopig nog niet in te zitten.

'Zoals ik het nu zie, moeten we op dit moment socialiseren in de Nederlandse samenleving. We moeten hier werken en proberen de taal te leren.’ Hoe de toekomst op lange termijn eruit ziet? Ze schudt haar hoofd en laat haar kin op haar borst vallen. ‘Ik weet het niet. Ik weet het niet.’

Lees hier al onze artikelen over Oekraïne en Groningen.