Els Visser uit Glimmen is Europees kampioen triatlon: 'Wat ik doe is vrij extreem'

'Het betekende heel veel', zegt Visser. 'Het was een zonovergoten dag. Familie en vrienden waren daar. Dat ik de overwinning samen met hen kon vieren, was heel bijzonder. Daarnaast, vorig jaar stond ik ook aan de start in Almere, maar toen werd ik de nacht van tevoren ziek en kon ik niet aan de start verschijnen. Ik had nu het gevoel dat ik iets goed te maken had.'

'Het is zwaar', geeft ze toe. Niet alleen de triatlon zelf, maar ook de voorbereiding. 'Je traint drie keer per dag, zeven dagen in de week. Er zijn geen rustdagen, het is volledige toewijding. En op de dag zelf ben je achtenhalf uur bezig. Van start tot finish moet je volledig gefocust zijn. En dan het moment dat je over de finish komt, dan voel je de voldoening en weet je waar je het voor doet.'

Ze vraagt veel van haar lichaam: 'Ik ben weleens kotsend over de finish gekomen, dat was nu gelukkig niet zo. Wat ik doe is vrij extreem', aldus Visser, die door haar studie geneeskunde de nodige kennis in huis heeft. 'Ik denk dat het een gezonde sport is omdat het bestaat uit drie disciplines. Je bent niet iedere dag aan het lopen, wat een extreme impact heeft op je gewrichten, maar je wisselt het af met zwemmen en fietsen. Je moet er wel de balans in zoeken.'

Dat ze nu een medaille omgehangen kreeg en op 14 oktober aan de start verschijnt van de Ironman triatlon in Hawaii, is voor haar niet vanzelfsprekend. In 2014 leed ze in Indonesië schipbreuk. 'Ik was daar voor mijn studie en aan het einde van die reis had ik nog een aantal dagen over om te reizen. Toen ben ik voor vier dagen op een boot gestapt.'

In de tweede nacht ging het mis, vervolgt Visser. 'We sliepen op het dek toen de gids naar ons toe kwam en zei: 'Er zit een gat in de boot, we maken water.' Het probleem was dat we zo ver op zee zaten, dat er geen hulpmiddelen waren om uit te reiken naar mensen, onze mobieltjes deden het ook niet. Niemand wist dat we aan het zinken waren.'

'We zijn van die grote boot afgeslingerd en hebben de hele nacht in de zee gewacht', vervolgt Visser. 'Toen het in de ochtend licht werd, zag ik in de verte een eiland. Ik ben daar met een andere vrouw naartoe gezwommen. We zijn acht uur onderweg geweest maar we haalden het. We zijn op dat onbewoond eiland per toeval ontdekt.'

De boot had in totaal 25 opvarenden, 23 overleefden het. 'Twee Spanjaarden zijn ook gaan zwemmen naar dat eiland maar zijn nooit teruggevonden.' Terwijl ze zelf naar het eiland zwom, had ze niet het idee dat ze het ging halen. 'Het was zo ver weg, maar ik had geen andere keuze dan te blijven zwemmen.'

Eenmaal thuis zocht ze geen hulp voor traumaverwerking, maar ze ging sporten. 'Dat werkte voor mij als therapie. Het hielp om de natuur in te gaan en mijn hoofd leeg te maken. Het begon met een rondje, toen een halve marathon, een marathon en nu dus de triatlon.'

De kersverse Europese kampioen staat al te trappelen om zich op Hawaii laten zien tijdens de Ironman triatlon, het wereldkampioenschap. 'De beste veertig vrouwen staan aan de start. Als ik in de top tien beland, ben ik superblij, maar ik wil vooral een goede race neerzetten.'