Bureau Steinfort: 'De man van vier miljoen'

Een rechtse hoek direct gevolgd door een harde stoot op de lever. Het laatste restje lucht wordt uit zijn lichaam geperst. Mario wankelt op z'n benen en gaat neer. De referee telt af. Bij zes richt hij zich nog één keer op. Het is de bel voor de laatste ronde. Mario staat achter op punten, maar hij is nog niet verslagen.
Want Mario Music is een overlever, een vechter. 'De gemeente wil me kapot maken, het is een persoonlijke vete', zegt Music als ik hem tref op zijn kantoor in het A-kwartier, halverwege weggestopt in een steegje van de Hoekstraat. Het is een kleine ruimte van nog geen drie bij drie meter. De inrichting is sober en ontbeert elke vorm van luxe. Niet bepaald wat je zou verwachten bij één van de grootste bordeelhouders van de stad Groningen.
Music wordt 59 jaar geleden geboren in voormalig Joegoslavië, op een steenworp afstand van de hoofstad Belgrado. Hij is achttien jaar als hij naar Nederland komt. Hij begint z'n carrière bij bandenfabriek Vredestein in Enschede. Een paar jaar later opent Mario zijn eerste Balkan-restaurant, al snel gevolgd door vestigingen in Doetinchem, Arnhem en Groningen. Begin jaren negentig laat hij de horeca voor wat het is en stapt in de wereld van de prostitutie.
Het lijkt een schot in de roos. Music bouwt een heus imperium op. Hij bezit zes panden in de oudste rosse buurt van Groningen, in totaal gaat het om 23 ramen. Maar schijn bedriegt. De afgelopen 15 jaar ligt hij regelmatig overhoop met de gemeente. Beide partijen staan in 2007 voor het eerst lijnrecht tegenover elkaar in de ring. Toenmalig burgemeester Wallage sluit de panden van de ondernemer op verdenking van vrouwenhandel, belastingontduiking en wapenbezit. Onterecht, zo oordeelt de Raad van State. Het besluit van de gemeente is gebaseerd op vermoedens en niet op feiten.
'Ik ben destijds onterecht weggezet als crimineel. Er klopte helemaal niets van het verhaal. Ik ben in '92 veroordeeld voor ontvoering. Ik heb toen twee jaar vast gezeten, maar dat is dan ook alles.'
Music krijgt de gemaakte proceskosten uiteindelijk vergoed. Het gaat om een bedrag van ruim 60.000 euro. Daarnaast krijgt hij van de gemeente een bedrag van 2500 euro wegens imagoschade.
De eerste ronde wordt dus gewonnen door de bordeelhouder. Maar de gemeente slaat twee jaar later keihard terug. De rosse buurt in het A-kwartier wordt namelijk gesloten. En wel met ingang van 1 januari 2016. Volgens de gemeente kan de aanhoudende drugsoverlast niet worden opgelost zonder sluiting van de raamprostitutie. 'We moeten dit met wortel en tak uitroeien.' Opnieuw treffen beide partijen elkaar voor de rechter. Want mag de gemeente de panden van Music zomaar sluiten? De Raad van State vindt van wel. Music hangt in de touwen, is technisch knock out. Ten minste, zo lijkt het.
De Raad vindt namelijk ook dat pandeigenaren en exploitanten hun schade zouden moeten kunnen verhalen op de gemeente. En dus eist Mario Music een schadevergoeding van een kleine vier miljoen euro. Het gaat met name om vermogens- en inkomensschade. 'Het beeld wordt geschetst dat ik een slaatje uit de situatie wil slaan, maar het tegendeel is waar. Hoe je het ook wendt of keert, het gaat hier om een gedwongen bedrijfsbeëindiging. Ik was ooit miljonair, straks sta ik met lege handen'.
De gemeente weigert vooralsnog om Music te compenseren dan wel of uit te kopen. Hij heeft tenslotte zes jaar de tijd gehad om zijn biezen te pakken. Het gemeentebestuur gaat er kennelijk vanuit dat de ondernemer zijn verlies neemt en vrijwillig vertrekt. Zo wordt hij op geen enkele manier betrokken bij de toekomstplannen voor het A-kwartier en de rest van het noordwestelijke deel van de binnenstad. En daarmee zou de Hoekstraat, lees Mario Music, zo maar eens de 'rotte kies' in een verder ongetwijfeld prachtig plan kunnen worden. De bel voor de laatste ronde heeft geklonken.
In Bureau Steinfort werpt misdaadjournalist Peter Steinfort elke woensdag om 20:30 uur een nieuwe blik op de misdaad en politie in Stad en Ommeland.