Gaat de onderhuidse chip heel gewoon worden?

Nu zijn er nog maar een paar Groningers die een microchip in hun lichaam hebben. Veel mensen vinden het nog een eng idee. Maar zij die er een hebben, zien vooral de voordelen.

Zoals Enna van Duinen dus. Ze kan met de microchip niet alleen haar koffie afrekenen, ze komt er ook mee door het poortje op haar sportschool. 'De meeste leden hebben hier een armbandje of een druppel aan hun sleutelbos', zegt ze. 'Daar zit hun ID in. Die van mij zit in m'n hand.'

De chip is ongeveer een centimeter lang en twee a drie millimeter dik. Het wordt ingebracht met een grote naald. Maar eenmaal in het lichaam, merk je er als gebruiker weinig meer van.

Volgens de gebruikers is de chip in zijn huidige vorm niet gevaarlijk. Het werkt volgens de NFC-technologie en dus moet de chip tegen een lezer aan gehouden worden. 'Daar ben ik altijd zelf bij', aldus Enna. Het is bovendien niet anders dan het inchecken met een ov-chipkaart.

De Hanzehogeschool in Groningen houdt zich met deze materie bezig in het Quantified Self Institute (QSI). Een instituut waarin de 'meetbare mens' centraal staat.

Volgens Henk Hindriks van het QSI is de volgende stap dat chips gegevens uit het lichaam gaan lezen. Zo wordt de gezondheid in de gaten gehouden.

Heb je wel genoeg ijzer binnen gekregen? Nee? Morgen maar spinazie eten dan.

Het is de vraag hoe snel de ontwikkeling zich voortzet. Volgens Hindriks kan het snel gaan. 'Met het internet dachten we ook dat het niet in zo'n vaart zou lopen, en kijk eens wat we nu allemaal kunnen.'