Door de mand: Kees Vlietstra klaverjast met een Fries
Mijn zwager heeft een seizoenkaart bij SC Heerenveen. Op zich heeft iedereen in Nederland natuurlijk keuzevrijheid van vereniging maar toch, binnen onze familie heeft hij het door dat seizoenkaartje niet makkelijk.
Afgelopen week hebben we als Groningse familie het 50-jarig huwelijk van onze ouders gevierd.
Sweager was ook mee. En zoals het gaat op een feestje bij de Vlietstra's werd er naar hartelust geklaverjast. In de boerderij was behalve stromend water ook WiFi. Zo kwam het nieuws binnen dat volgens de BBC het shirt van SC Heerenveen één van de lelijkste ter wereld is. Op zich was dat voor ons geen nieuws maar meer een bevestiging. Voor sweager was het bericht een reden om de integriteit van de Britse staatsomroep in twijfel te trekken. Om daar aan toe te voegen dat hij zich verheugde om zaterdag naar de laatste oefenwedstrijd van zijn SC te gaan tegen Real Sociedad.
Niemand reageerde. Sweager ging hoofdschuddend verder met het schudden van de kaarten. Ik nam me in die korte tijd voor om komend seizoen geen enkele sportwedstrijd te bezoeken waar niets op het spel staat. Zonde van mijn tijd. Wat ik wel intensief ga volgen zijn de komende Olympische Spelen. En dan met name de handbaldames. Ben zeer benieuwd of de Oranje babes zich kunnen blijven richten op de kwaliteit van het spel en zich niet laten leiden door de beloning, een medaille.
Handbal, wat een fantastische sport. Mocht het zelf graag doen op de ALO. Behalve dan als keeper. Je moet wel levensmoe zijn als je op goal gaat staan bij handbal. Die ballen gaan zo snoeihard. En ondanks dat er een ongeschreven regel schijnt te zijn dat de aanvallers niet op het hoofd van de keeper gooien was ik als de dood voor zo'n kanonskogel. En angst was ook toen al een slechte raadgever. Na mijn beurt als keep heb ik anderhalve maand met de afdruk van het merk van de bal in spiegelbeeld op mijn voorhoofd gelopen.
'Je had hem wel' riep mijn klasgenoot Sake Porte me bemoedigend toe toen ik bloedend op de vloer lag na mijn kopredding. De Friese Sake was behalve handballer ook een hartstikkene beste kaatser. Misschien was hij in zijn tijd wel de beste kaatser van Friesland en omstreken. Elke vijfde woensdag van juli bezochten we dé kaatswedstrijd van het jaar, de PC in Franeker. Samen met mijn broer en sweager vormden we het vaste bezoekerspartuur. We gingen altijd met de trein, overstappen op Leeuwarden Centraal. Sake won de PC maar liefst vijf maal. Hij werd echter nimmer tot koning (MVP) uitgeroepen.
Ook niet in 1995 toen hij na afloop van de gewonnen finale in het midden op het schavot stond om gekroond te worden. Hij kon de koningskrans al ruiken. Echter, de jury besloot niet onze Sake maar ene Simon tot koning te benoemen. Het was een schande, commotie alom. Bij Sake, die de pijn verbeet, bij het Friese publiek, dat mompelend haar afkeuring liet blijken en bij ons, broertje, broer en sweager. Wij hebben nog even verhaal gehaald bij die juryleden. Was echter niet mee te praten. Zij spraken Fries en wilden niet met twee Groningse schreeuwers in discussie. Sweager probeerde hoofdschuddend ons aan onze FC Groningen shirtjes weg te trekken.
In die hectische sfeer heb ik de laatste trein vanuit Franeker richting Groningen gemist. Ik had nog wel de tegenwoordigheid van geest en een volle portemonnee om dan maar een taxi te nemen. Naar Leeuwarden, want daar ging de trein immers ook langs op de heenweg. Op Leeuwarden ben ik overgestapt. In een andere taxi. Naar Groningen. Was al met al een duur geintje.
Een andere vriend van me, Jampie, maakte ook een potje van dat treinreizen. Die dacht op zijn achttiende dat als je met de trein van Sappemeer Oost naar Barneveld moest je eerst een kaartje van Sappemeer Oost naar Groningen moest kopen. Dan op Groningen Centraal een kaartje naar Zwolle. Op Zwolle naar Amersfoort om op datzelfde Amersfoort het laatste kaartje naar Barneveld aan te schaffen. In Barneveld speelden we samen in het Nederlands Junioren Team. Tegen de Belgen. Die kwamen met de bus.
We waren dus aan het klaverjassen afgelopen donderdag en ik had me net voorgenomen om dit komende sportseizoen alleen maar sportwedstrijden te bezoeken die er echt toe doen toen ik een appje van Jampie ontving. Of ik wel mee wilde naar FC Groningen tegen Southampton. In de skybox. Met een rubberen ruggengraat, ik laat Jampie niet zakken, ben ik zaterdag op de fiets van Engelbert naar de Euroborg gereden. Jampie kwam vanuit Sappemeer Oost. Met de trein. Het was een wedstrijd van niks. Hoorden we na afloop.
