'Op mijn werk vroegen ze of ik dronken was'
'Op mijn werk vroegen ze of ik dronken was'
Marcel Woldring uit Marum weet sinds 2008 dat hij de ziekte ADCA bij zich draagt. Hij krijgt moeite met lopen en zijn motoriek gaat achteruit. Dit blijft op zijn werk niet onopgemerkt.
'Ik werkte als bewaarder in een instelling en cliënten vroegen steeds vaker of ik weer gedronken had. Ik had geen druppel op. Toen merkte ik dat er iets aan de hand was'.
Erfelijk belast
De 46-jarige Marumer weet al snel dat het mis is. De ziekte die zo'n 700 mensen in Nederland treft, is erfelijk. 'Mijn opa had het en mijn vader. Neven, nichten en een tante hebben het ook. Ik herkende de symptomen en wist voordat de diagnose gesteld werd, dat ik dezelfde ziekte zou hebben.'
ADCA tast de kleine hersenen aan, waardoor je coördinatie minder wordt. Dit heeft invloed op je spraak en motoriek. Vaak belandt een patiënt in een rolstoel.
Stichting Cycling for ADCA
De arts stelt inderdaad de verwachte diagnose. Woldring zit niet bij de pakken neer na dit bericht. 'Ik had nog één droom en dat was van de Oost- naar de Westkust van de Verenigde Staten fietsen en dit combineren met bekendheid krijgen voor de ziekte.'
Hij richt de stichting Cycling For ADCA op en verwezenlijkt deze droom. Met een paar vrienden fietst hij de route en haalt geld op voor de ziekte.
Van fiets naar scootmobiel
Woldring gaat daarna snel achteruit en kan niet meer fietsen voor zijn stichting. Hij beweegt zich nu voort met zijn rollator en scootmobiel. Dit weerhoudt hem niet om zich nog voor de volle honderd procent voor zijn stichting in te zetten. Zo organiseert hij een benefietavond en zet collectebussen in winkels in zijn dorp neer. Op dit moment probeert hij vooral via sociale media aandacht te vragen voor de ziekte.
'Het zou geweldig zijn als de symptomen stopgezet worden'
De ziekte is nog niet te genezen. Symptoombestrijding is het enige dat mogelijk is. Daarom is onderzoek zo belangrijk, vindt Woldring. 'Het zou al geweldig zijn als de symptomen stopgezet kunnen worden, dat is nu nog niet het geval. Dat zou de ziekte een stuk draaglijker maken.'
'Als ik naar mijn vader kijk, is dat mijn toekomst'
De 69-jarige vader van Woldring zit inmiddels in een elektrische rolstoel en kan niet meer praten. 'Als ik naar mijn vader kijk, is dat mijn toekomst.' Toch blijft de Marumer positief. 'Ik zie wel wat de toekomst brengt. Tot die tijd wil ik mooie herinneringen maken met mijn gezin, waar ik later van kan genieten.'
