'Laat Groningse vaklui de Zuidelijke Ringweg aanleggen, huur geen rechteloze flexwerkers in'

Iedereen heeft op zijn eigen manier baat bij muziek, zingt Lohues. Zelf gebruik ik het ter inspiratie en soms zelfs ook voor steun of houvast. Zo kwam ik deze zomer lelijk ten val. Ik zakte door een paar planken die over een stenen trap in een tuin lagen. Met een rotgang sodemieterde ik naar beneden en wist mezelf met mijn armen op te vangen.

Stijf van de adrenaline trok ik mezelf uit het gat en constateerde lachend dat ik mooi geluk had en best nog goede reflexen had. Een uur later viel er weinig meer te lachen toen bleek dat mijn hele linkerschouder uit het lood was geslagen. Onderweg naar de huisartsenpost gierde de pijn door mijn hele gestel en ik vond steun in een nummer van Daniel Lohues genaamd: Mooie verhalen later.

Dat nummer leert de luisteraar dat dingen nu heel lelijk kunnen voelen maar later toch mooie verhalen kunnen zijn. Halverwege stelt Lohues de vraag: 'Maar wanneer begint dat later dan?' Over een tijdje is mijn val vast al wel een mooi verhaal.

Gaat Lohues zijn prachtige nummer eigenlijk ook op bij maatschappelijke kwesties?, dacht ik toen maandagmiddag de pijn uit mijn schouder wegtrok. De strokarton-stakingen van Fré Meis zijn nu mooie verhalen, maar wat moet het spannend zijn geweest voor de werkers van toen. Menige vakbondsactie en staking wordt met de tijd een mooi verhaal, terwijl het op dat moment noodzakelijk is, omdat machthebbers van enig soort de menselijkheid weer uit het oog verloren zijn.

Toen ik jaren geleden met de schoonmakers van de gemeente het stadhuis in Groningen had bezet, was het bittere ernst. Wethouder Ton Schroor was op rooftocht en de schoonmakers konden niet anders. Nu is het een mooi verhaal, al duurde dat wel even.

Als ik recente dossiers voorbij zie komen dan rijst dezelfde vraag. De NAM lijkt maling te hebben aan aardbevingsslachtoffers en corrigeert zelfs publiekelijk politici. Zou het aardbevingsdrama ooit een mooi verhaal worden? Voor de toestanden rondom de mensen die voor hun uitkering gedwongen bij PostNL moesten werken, heeft nooit iemand zijn excuses aangeboden. Kan het toch een mooi verhaal worden?

En dan, de actualiteit. Binnenkort begint de gemeente Groningen met de verbouw van de Zuidelijke Ring. Hoeveel rechteloze flexwerkers uit arme landen in het oosten van Europa gaat men hier voor misbruiken? Waarom geen Groningse vakmensen inzetten? En zal dat ooit een mooi verhaal worden? Ik denk zelf van wel. Maar wanneer begint dat later dan?

Bart Plaatje is regiobestuurder bij de vakbond FNV Metaal