Door de mand: Kees Vlietstra, koning van de apenrots

© RTV Noord
Afgelopen week plaatste Wim Scholtmeijer, bondscoach van het Nederlands Korfbalteam, een filmpje op zijn Instagram account met de inleidende tekst: 'Als je wordt uitgedaagd, vecht dan alleen met de koning van de apenrots.'
Ik ben door dat begeleidend schrijven een week van de leg geweest. Het filmpje werd massaal gedeeld. Van de NOS tot Dumpert, Wim was hot. Wim was in het kader van een coachuitwisselingsproject mee met het Nederlands Hockey Elftal naar een nietszeggend toernooitje in India. Wim mocht daar in de coachkeuken kijken van Max Caldas, de bondscoach van de oranje hockeyers. Waarschijnlijk werd Wim in het hotel door die hockey jongetjes uitgedaagd. Ze zullen hem wel een beetje hebben geplaagd, beetje klieren. Domme korfballer, zoiets. In het filmpje zien we dat Wim de aanvoerder van de hockeyers, ene Billy Bakker, laat schieten op een basket. Van vier meter. Zonder verdediger. Billy mist jammerlijk. Dan is het de beurt aan Wim zelf. Wim schiet vanaf 10 meter. Zittend. BAM goal. De meekijkende hockeyselectie wordt helemaal gek. Wim gaat glimlachend staan. Veegt de achterkant van zijn korte broek schoon en neemt de hysterische felicitaties in ontvangst. Billy, koning van de apenrots, stond erbij als een boer met zijn bek vol tanden. Nederland eindigde trouwens beschamend als zevende daar in India. Ben benieuwd wanneer collega columnist Jacques Brinkman een oorzakelijke verband tussen beide gebeurtenissen uit gaat rollen.
Succes heeft vele vaders. Ook ik meen een groot aandeel te hebben in de nu al legendarische treffer van collega Wim. Toen de in Gieten geboren Wim bij Nic. in Groningen speelde was het 'bankie schieten' een geliefd spelletje na afloop van de trainingen. Korte uitleg. Zittend op de spelersbank aan de rand van het veld in de Wijerthal probeerden we de bal in de korf te schieten. Ik durf hier te beweren dat ik toen, begin 2002, de koning van de apenrots was. Ik scoorde op een gegeven moment meer vanaf het bankie dan in de reguliere competitiewedstrijden. Ik ben na afloop van dat seizoen dan ook maar gestopt. Einde carrière. Wim stond toen aan het begin van de zijne. Hij heeft goed naar me gekeken en gekopieerd. Eigenlijk kon Wim ook niet verliezen daar in India. Had hij gemist dan was het logisch geweest. Het was namelijk wel van heel ver en dan ook nog eens zittend. Dat kan helemaal niet. Maar Wim miste niet. Wim scoorde en zal door dit filmpje niet de langstzittende bondscoach uit de geschiedenis gaan worden maar zeker wel de verstzittende.
Over apenrots gesproken. Even terug in de tijd, terug naar 1982.
Ik mocht hem vanaf het begin al niet. Jeroen, met zijn dure Tenson jas. En zijn Doe Maar button. En zijn grote bek. Met in die grote bek een grote blokbeugel. Jeroen zat in de derde. Ik was een brugpiepertje op het Thorbecke college en liep krom door mijn zware leren schooltas. We kwamen elkaar tegen op de trap. Ik was op weg naar het aardrijkskunde lokaal op de eerste verdieping. Jeroen ging met zijn vriendjes naar beneden, naar het rooklokaal (1982 mensen, toen was dat heel gewoon). Jeroen was de leider van een groepje meelopers. Die meelopers lachten. Om Jeroen. Die riep blijkbaar iets grappigs naar mij. Ik verstond hem niet. Halverwege de trap trok Jeroen mijn schooltas naar de grond. Ik zei niets terwijl ik mijn schoolboeken bij elkaar raapte en weer in de tas stopte. Jeroen zei weer iets. En ik kon hem weer niet verstaan. Moet iets met die beugel zijn dacht ik nog. In zijn grote bek. Zijn vriendjes verstonden hem wel want die stonden weer stom te lachen. Ik had het wel een beetje gehad met die Jeroen. Met zijn domme Doe Maar button. Mijn bloed kookte. In de Schilderswijk in Groningen waar ik weg kwam hadden we bij het kerstboom rauzen een gouden regel bij 'ontmoetingen' met jongens uit rivaliserende wijken: 'Sla als eerste de leider op zijn bek.' Direct respect afdwingen.
Ik zette mijn tas op de grond, liep naar die Tenson jas en keek Jeroen stoer aan door mijn brilletje met jampotglazen. Jeroen keek woedend terug. Dit duurde een seconde of tien. Staredown aan de Hofstraat.
'Trap in je buik hebben mienjong?,' vroeg ik hem tenslotte.
Jeroen deed een stap terug en ritste zijn jas open. 'Doe maar,' zei ie. 'Durf je toch niet.'
Ik bleef hem stoer aankijken, haalde diep adem en zei uiteindelijk: 'Als jij een trap in je buik wil hebben mienjong, dan moet je een ladder inslikken.'
De vriendjes van Jeroen begonnen besmuikt te lachen. Snel ritste ik zijn Tenson jas dicht en pakte tevreden mijn tas van de trap. Jeroen vond dat allemaal niet zo tof. Vanuit het niets gaf hij me een vuistslag in mijn gezicht. Bloed spoot uit mijn neus. Ik werd wakker in het kantoortje van de conciërge.
De huisarts constateerde een zware hersenschudding. Ik moest een week lang rust houden. In mijn donkere jongenskamer. Halverwege de week kreeg ik ziekenbezoek. Nan Danhof, de zoon van tante Nieske. Tante Nieske was in die tijd de interieurverzorgster bij mijn ouders. Schat van een vrouw. Nog steeds.
Nan klopte op de deur van mijn puberkamer. Ik ging snel rechtop in bed zitten. Handjes boven de dekens. Nan stak glimlachend zijn hoofd om de deur. Nan was een fanatieke en goede basketballer. Speelde zelfs in Groningse selectieteams. We spraken even kort over Donar. Nan verwachtte dat ze wel eens landskampioen konden worden dat jaar. Hij had ook een cadeautje voor me meegenomen. Een blauw sportbroekje. Van Adidas. Was van Martin de Vries geweest zei Nan. De initialen van de aanvoerder van Donar stonden daadwerkelijk in de zoom van het broekje. Ik heb dat broekje nog jaren gedragen tijdens de trainingen in de Wijerthal.
Mooie tijd, terug naar de onze. Woensdag was het Donar-Antwerpen. Opzienbarende wedstrijd. Via Ziggo heb ik genoten van de teamprestatie van de Groningers. Ook de analyse van Glenn Pinas na afloop was heerlijk. 'Gewoon gewonnen. Lekker man.' De tv regisseur nam af en toe het Groningse publiek in beeld. Opeens zag ik hem pontificaal zitten, Martin de Vries. Mijn gedachten schoten via Martin naar 1982. Nan Danhof had gelijk gekregen. Donar werd dat jaar daadwerkelijk kampioen. Nan heeft helaas alle andere landskampioenschappen van Donar niet mogen meemaken. Verdomme.
Na afloop van de wedstrijd van woensdag ga ik naar zolder. Op zoek naar het blauwe Adidas broekje van Martin de Vries. Mijn cadeau van Nan Danhof. Niet gevonden. Ik ben het kwijt. De herinneringen gelukkig niet.

Kees Vlietstra