Alice Buitenga: Een voetballer gaat op yoga

© RTV Noord
In 'Dit was 2017' schrijft een medewerker van RTV Noord over een gebeurtenis uit het afgelopen jaar. Vandaag is dat columnist en archiefbeheerder Alice Buitenga
Er zijn een paar dingen in het leven die ik goed kan. Voetballen is er één van. Althans dat dacht ik.
Deze zomer speelden we met het 'RTV Noord-sterrenteam' in 't Zandt Siro tegen het eerste elftal van 't Zandt. Een ludieke laatste wedstrijd voor een club die opgeheven werd. Vijfdeklassers, dacht ik van tevoren, die kunnen we vast wel een beetje dollen. Dat ik een vrouw van zekere leeftijd ben en zo'n tien jaar geleden voor het laatst tegen een bal had getrapt, leek mij onbelangrijk. Voetballen verleer je niet, toch? Ahum. Toen ik een bal wilde aannemen viel ik half achterover. Een simpele pass over vijftien meter speelde ik te zacht én onzuiver. Bij het achterna rennen van een tegenstander struikelde ik over mijn scheenbeschermers, die spontaan uit mijn oude, gare voetbalkousen vielen.
Na afloop (het werd 14-1) heb ik de heren van 't Zandt bedankt voor de voetballes en gemaakt dat ik wegkwam. In de auto naar huis herinnerde ik me het moment waarop ik besloot te stoppen met voetbal: in het seizoen 2008-2009, halverwege de uitwedstrijd tegen Bato. Een 16-jarige, watervlugge tegenstander wees naar mijn linkervoet: 'Mevrouw, uw veter zit los.' Tja. Die veter kon ik weer vastmaken, maar dat 'mevrouw' was natuurlijk niet meer ongedaan te maken.
Wat doet een vijftigplus mevrouw na haar voetbalcarrière? Van alles heb ik geprobeerd. Volleyballen, aikidoën, bridgen, schilderen: allemaal niet mijn pakkie-an. Mijn enige fijne pakkie was mijn voetbalpakkie en ik was altijd min of meer van plan weer te beginnen. Maar na het debacle in 't Zandt was het duidelijk: genoeg is genoeg.
Nu is al dat gevoetbal niet zonder gevolgen gebleven. Broze enkels en algehele stijfheid zijn mijn deel. Als ik met rechte benen voorover buig en probeer met mijn vingers de grond te raken, kom ik niet verder dan mijn knieën. Terwijl mijn moeder van 85 haar handen nog plat op de grond legt. In een boekwinkel zag ik de oplossing. Het boek Yoga voor alle leeftijden toonde plaatjes van leeftijdgenoten in houdingen waar ik alleen maar van kan dromen. Precies wat ik nodig had.
Na een paar maanden thuis ploeteren heb ik mij aangemeld bij yogajuf Joyce. Een meesterzet! De sfeer in haar lessen is relaxed en liefdevol en Joyce leert mij geduld te hebben met mijn stramme voetballijf. Gewoon steeds opnieuw proberen, zegt ze. Lukt het vandaag niet? Morgen misschien wel. Met haar hulp lukt trouwens veel. Zo stond ik vorige week tot mijn verbazing in een achterwaartse boog, met handen en voeten op de grond. Daarvoor moest mijn bekken wel flink opgetakeld worden, maar… over tien jaar kan ik het vast zelf.
Steevast sluit Joyce de les af met een lichte buiging en het woord Namasté. Nadat ik een paar keer hetzelfde terug had gemompeld, heb ik toch eens gegoogled wat het betekent. Het is een respectvolle groet, meestal vertaald met 'Ik buig voor jou'.
Ik buig ook voor u, lezer en hoop dat 2018 een mooi jaar voor u wordt. Voetbal zo lang u kunt en verheug u op het leven daarna: ook dat is de moeite waard.