Martijn Folkers: Een laatste groet
In 'Dit was 2017' schrijft een medewerker van RTV Noord over een gebeurtenis uit het afgelopen jaar die hem of haar zal bijblijven. Vandaag een herinnering van verslaggever Martijn Folkers, die Oost-Groningen in zijn portefeuille heeft.
Zomaar een zonnige zondag in het voorjaar. Zo'n dag waarop je er lekker op uit gaat. De confessionelen gaan eerst naar de kerk, anderen slapen lekker uit, en weer anderen zetten hun tuinstoeltje alvast voorzichtig in de tuin.
Op die zonnige zondag gaat een groepje mannen uit het dorpje Mussel er ook op uit. Met de motor. Het is mooi weer voor een rondje door de regio. Dat rondje wordt abrupt onderbroken. Wij, van RTV Noord, berichten daarover op onze site: '21-jarige motorrijder komt om bij ongeluk in Wedde.' Een bericht zoals onze redactie vaker moet schrijven en online zet.
Thuis op de bank in Stad lees ik het bericht in onze app. Even ben ik stil. Het bericht spreekt over een jongen uit de gemeente Stadskanaal. Wie zou het kunnen zijn? De aandacht verslapt en het leven gaat heel even door. Totdat mijn vader belt, die zondagavond rond de klok van half negen. Hij klinkt aangeslagen. 'Ik weet niet of je het al gehoord had, maar André is vanmiddag verongelukt.'
Dan wordt het helemaal stil. André, vriend van mijn jongste broertje, die ik als klein jochie nog als begeleider in de E1 bij SV Mussel had. Die ik wel eens zag, wanneer ik met mijn broertje meeging naar hun hangplek, De Keet. Het besef komt heel langzaam. Dan gaan de gedachten ver terug. Naar een voetbalveld in Nieuwe Pekela, ergens in 2005 of 2006, waar André als talentje de leeftijdsgenoten van Pekela 2000 lang van scoren afhoudt als felle verdediger van twee turven hoog. Mussel komt er die middag niet aan te pas.
Het is mede aan André te danken dat de score die middag niet oploopt. Ver in de tweede helft, wanneer Mussel meerdere goals heeft moeten incasseren, waagt hij een poging en steekt met bal en al het veld over, sprint er een aantal tegenstanders uit, maar scoort net niet. In de nastoot scoort Pekela 2000 alsnog de derde treffer, wanneer André nog staat uit te hijgen van zijn rush. Het is een symbolisch moment. Zonder André op de juiste plek hebben zijn teamgenoten het moeilijk.
Die André is er ruim tien jaar later plots niet meer. Die zonnige middag op de motor eindigt in een avond met gitzwarte wolken. Het verdriet in het huis aan het begin van de Braamberg is groot. Dat verdriet uit zich, enkele dagen later tijdens de uitvaartdienst en de begrafenis, op donderdag 5 mei. Bevrijdingsdag. In een groot deel van Mussel hangen de vlaggen niet in top, zoals het hoort, maar halfstok.
De afscheidsdienst is indrukwekkend. Kijk ze daar staan, André's zussen, met hun verhaal. Of werkgever Willem, die daar staat als een gebroken man. De kerkzaal is te klein, honderden mensen rouwen samen.
Wanneer na de dienst de stoet richting de begraafplaats wandelt, lijken de vlaggen langs de Musselweg een soort eresaluut te vormen. Een laatste groet aan de jongen die voor zoveel mensen van waarde was.
Deze feestdagen is er in dat huis aan de Braamberg voor het eerst één stoel onbezet. Zoals op zoveel plekken in onze provincie tijdens de feestdagen een stoel leeg is, waar het jaar ervoor nog een dierbare zat.
Ook dat is – helaas – 2017.
