Door de mand: Kees Vlietstra heeft een nieuwe baan voor Camiel
Heb ik weer. Twee week lang gewerkt aan een ongenuanceerde reconstructie van het wollige nep mea culpa van Camiel Eurlings, stapt Lidje Camiel twee dagen voor de deadline van deze column zomaar op als IOC-lidje.
Wat is het geval? Lidje Camiel had een paar jaar geleden 'een incidentje' met zijn toenmalige vriendin. Lidje Camiel zou haar een hersenschudding, een gebroken oogkas, een gebroken elleboog en ingescheurde oorlellen hebben geslagen. Beetje vergelijkbaar met het resultaat van een gemiddeld ontgroeningsritueel bij Vindicat. Maar goed, Lidje Camiel vond dit, ingefluisterd door zijn advocaten, heel lang een 'lichte' mishandeling en geen reden om af te treden als IOC-lidje. De afgelopen weken werd de druk op Lidje Camiel echter te hoog en stapte hij uiteindelijk, 'in het belang van de Nederlandse sport en haar sporters', afgelopen vrijdag toch op. In een geënsceneerd vraaggesprek met Frits Wester vertelde Lidje Camiel dat we ons geen zorgen hoefden te maken over zijn toekomst. 'Ik kan best een stootje hebben.' Die wil ik hem wel geven.
Lidje Camiel had wat mij betreft gewoon kunnen blijven zitten op het pluche van het IOC. Voor eeuwig. Is niet makkelijk hoor wat Lidje Camiel moet doorstaan. Ik weet namelijk wat het is, huiselijk geweld. Ik sla mijn vrouw ook. Elke dag één keer. En op zondag sla ik haar twee keer. Dan weet ze dat het zondag is. En voordat mijn mailbox nu weer helemaal vol loopt met haatmails, bovenstaande alinea is bedoeld als humor om te lachen. Kantinepraat zoals ze dat noemen in Voetbal Inside. Satire. Doe dat natuurlijk niet echt. Op zondag sla ik haar namelijk geen twee maar drie keer.
Wat zou het hoe dan ook fantastisch zijn geweest als Lidje Camiel wel was aangebleven als IOC-lidje. En dat onze Limbo in 2020 bij de Olympische Spelen in Tokio als taakstraf de medailles had moeten uitreiken bij het taekwondo, judo, boksen, schermen, worstelen en karate. Vrouwen. En dat vlak voor de ceremonie protocollaire de Wit Russische winnares bij het Grieks Romeins worstelen even wordt ingefluisterd dat de man die haar straks een medaille om gaat hangen vrouwen slaan als hobby heeft. Benieuwd of Lidje Camiel dan ook nog tegen een stootje kan.
Iets anders. Het schijnt dat de Taiwanese topkorfballer Ricky Wu volgende week mee gaat spelen in het eerste van Nic./John Schokker Makelaardij in de wedstrijd tegen koploper Groen Geel. Mijn geliefde Nic. staat in de Hoofdklasse op de laatste plaats ondanks dat ze alle wedstrijden in 2018 hebben gewonnen. Ricky Wu heeft in het verleden drie periodes voor de groen-witten gespeeld. Met veel succes. Hij kreeg door zijn fenomenale spel en vele goals de bijnaam de Asian Sensation.
Dat is lang geleden. Nic. speelt niet meer op het hoogste niveau en Ricky is geen vaste basisspeler meer van het Taiwanese nationale team. Het bevreemde mij dat volgens de berichten op RTV Noord Wu voor één wedstrijd zou meespelen. In het eerste. Heb dus even navraag gedaan. Het schijnt dat Ricky onlangs is getrouwd en dat hij op huwelijksreis is in Europa. En u weet hoe dat gaat met Aziatische toeristen in ons werelddeel: die willen heel veel zien, én fotograferen, in zo'n kort mogelijke tijd. Het schijnt dat ze bij de reisbureaus hele pakketten kunnen samenstellen wat ze allemaal willen doen. Eiffeltoren, Keukenhof, De Wallen, Manneke Pis, Big Ben, Holland Casino en het spelen van een korfbalwedstrijd bij een club naar keuze. Ricky Wu heeft aangegeven dat hij, als hij toch in Groningen is om wat oude vrienden te bezoeken, hij ook wel een wedstrijdje wil korfballen. Maakte hem niet uit in welk team. Het kan dus ook maar zo zijn dat Ricky Wu zaterdagmiddag in het vierde gaat ballen tegen CSL 3. Of dat hij een jeugdwedstrijdje gaat fluiten in de Wijerthal. Of dat hij een kantinedienst gaat draaien. Samen met Aly Hovinga in de keuken. Patatje Wu.
Nee, zomaar in een geoliede machine willen stappen. Dat werkt niet. Never change a winning team. Weet er alles van. In 2002 was ik met mijn vader en broertje op vakantie in Ierland. Op een zondag, ik weet het nog precies want ik kreeg bij het ontbijt twee stompen op mijn neus van mijn vader, gingen we een stukje fietsen door het glooiende Ierse land. In elk dorpje dronken we in de plaatselijke pub een Guinness. Niet te zuipen dat spul maar we lieten ons niet kennen. In Castletownshend was het een drukte van belang. Het dorp maakte zich op voor The Castletownshend Clash. De jaarlijkse wedstrijd tegen Skibbereen. Gaelic Football. Door de Guinness raakte ik wat overmoedig en begaf me, aangespoord door mijn vader en broertje, richting de coach van Castletownshend die zo vlak voor de wedstrijd ook nog even in de pub wat sfeer kwam snuiven. Met een halfvolle Guinness in de hand, stelde ik me voor en vroeg aan de coach of hij nog een bonkige spits nodig had die middag. De man, Shay Murphy, keek me minachtend aan en begon in een oud Keltisch dialect tegen me aan te lullen. Ik begreep er geen reet van maar kon uit zijn mimiek opmaken dat hij me wel kon gebruiken. Anderhalf uur en drie Guinness later maakte ik mijn debuut in het Gaelic Football. Als mascotte.
Is dat niet wat voor Lidje Camiel? Nationale mascotte bij alle vechtsportgala's. Vrouwen. Lidje Camiel staat dan in een groot Sumo pak bij de ingang van het sportcentrum. Alle vrouwelijke bezoekers mogen pas naar binnen als ze Lidje Camiel een poffert tussen zijn ogen hebben gegeven. En op zondag twee.
