Column: Snelheidscontrole

© RTV Noord
De auto voor mij, een blauwe Golf, blijft maar op de linker weghelft rijden. Ik wil er voorbij. Ik heb haast, want ik moet op tijd bij de fysiotherapeut zijn. En dat gaat 'm zo met 110 op de teller niet worden.
Achter mij op dezelfde linkerbaan van de A7 vormt zich een rij auto's. Bij Scharmer en pompstation Dikke Linde, we zijn zeker vijf kilometer verder, voegt de Golf zich tergend langzaam tussen de rechter rijbaanauto's. Onmiddellijk druk ik op het knopje van cruise control: 132 kilometer per uur.
Als ik langs de Golf glij, werp ik een woeste blik naar de bestuurder. Het is een mooie jongedame, kort donker kapsel en felrood gestifte lippen. Ze ziet mij niet. Ze kijkt voor zich uit en praat in het luchtledige. Ze voert een telefoongesprek op handsfree. Aan haar lachjes in het luchtledige te zien, moet het wel een hele leuke gozer zijn aan de andere zijde van de vrije hand.
Mijn Peugeot zoeft gestaag verder, zonder dat ik gas hoef te geven. 132 kilometer per uur. Precies de snelheid die ik mag met een tikje smokkel. Zo krijg je nooit boetes. Ik heb mijn auto nu een jaar. En inderdaad, ik heb nog geen bekeuring op de mat gehad sinds ik mijn bruine panter en cruise control heb.
Ik tik even met mijn knokkels op het dasboard. 'Eem ofkloppen!'
Dat was vroeger wel anders. De medewerkers van de CJIB hebben - weet ik hoe vaak - gedacht wat voor een enorme sukkel aan de Oranjestraat 13 in Winschoten woont. Uit het hele land stroomden de enveloppen binnen. Van Alphen aan den Rijn (Soldaat van Oranje) tot Venlo (omleiding door de stad op weg naar Maastricht) en van Winsum tot Rhede.
Vooral die laatste twee hakten er flink in. In Winsum had je vroeger twee flitspalen. Eentje midden in het dorp. En eentje net er buiten. Ik kende Lientje nog maar net en we maakten een zondags romantisch tochtje naar de zeehonden in Pieterburen. Ik had mijn aandacht overal bij maar niet bij de weg.
Vier keer geflitst te Winsum. Twee keer heen. En twee keer terug. Vier enveloppen met acceptgiro. Dat waren hele dure entreekaartjes voor een zeehondencrèche. Maar dat viel nog in het niet met wat er in Rhede gebeurde. Lientje wilde nieuwe schoenen. Wij de grup over naar Schuh Klahsen in Aschendorf. Daar mag Lientje 'gern mal einkaufen machen'.
Via Bellingwolde, Rhederbrug, het oude grenskantoortje voorbij en je bent in Rhede. Vlak voor Rhede staat een flitspaal, wist ik heel goed uit een eerdere ervaring. Flitzer Blitzer met foto van jezelf. Extra service van de Duitse CJIB.
Tergend langzaam reed ik er langs op weg naar de Duitse schoenenwinkel. In Aschendorf aangekomen vraagt Lientje: 'Hest doe dien porremonnee bie die?' Ik voelen. Niks. 'Mor doe wilst toch schounen kopen!?' Lientje heeft haar portemonnee op de schoorsteenmantel laten liggen.
Of ik even terug kon rijden om hem op te halen, ging zij al vast even wat schoenen passen. Ik stokchagrijnig en alles vergetend woest het gaspedaal in trappend terug naar nummer 13 voor een damesportemonnee.
Nou dat heb ik geweten. Twee Duitse enveloppen met boetes en foto's van mezelf. Als het geen zwartwit-foto's waren geweest, had ik kunnen zeggen dat ik er gekleurd op stond.
En dan durf ik bijna niet te vertellen dat ze die dag ook stonden te controleren langs de Rhederweg tussen Bellingwolde en Rhederbrug. Lientje loopt nu op damesschoenen met een prijs die Koningin Maxima nog rooie oortjes bezorgt.
Maar nu, al meer dan een jaar, heb ik niets gezien of gehoord uit Friesland, van het CJIB. Ondertussen zoef ik door de bocht bij Euvelgunne de ring van Stad op. Daar mag je 70. Maar de flitspaal staat veel verder, dus haastig als ik ben, trap ik het gaspedaal iets harder in. Vlak voor de brug over het Winschoterdiep, zie ik het raampje van een donkere Seat naar beneden glijden.
Er komt langzaam een linkerarm naar buiten. Die beweegt al even langzaam op en neer. Zo van: Kalm aan mejong! Ik denk eerst: 'Wat zullen we nu krijgen?' maar dan snap ik de hint. Ik laat het gaspedaal los. En ja, precies op de brug, smerig verdekt opgesteld, staat een flitser. 'Poehhh… dat was op het nippertje.
De donkere Seat rijdt me voorbij. In de auto twee lachende bekende gezichten en twee duimen omhoog. Ik steek een duim omhoog terug.
Drie stoplichten later draai ik ietsje te laat het te kleine parkeerplaatsje op van de fysiotherapeut. Vol! Ik zet 'm in de achteruit om snel het enige inhammetje in te draaien op weg naar de andere parkeerplaats aan de andere kant weg. Met gevoel draai ik het stuur en de auto het inhammetje in.
'Kraaaakkkk!!!!!!!!'
Ik was even vergeten dat er naast het inhammetje en heel vies klein paaltje staat.
Erik Hulsegge