Door de mand: Kees Vlietstra wil kaartjes voor Donar

© RTV Noord
Woensdagochtend. De jongens zijn naar school. De hond is uitgelaten en de vaatwasser uitgeruimd. Met een kop koffie ga ik aan de keukentafel zitten en klap de laptop open. Het duurt even voordat het scherm om een wachtwoord vraagt.
Ik neem een slok koffie en kijk naar buiten. Er lopen twee reetjes in het weiland. De hond springt blaffend op de vensterbank. De reetjes schrikken en rennen weg richting het bos langs de A7. Ik kijk ze na. Wat kunnen die beesten ongelofelijk elegant en hoog springen. In het bos zijn ze opeens onzichtbaar. Aan de rand van het bos is wel het gebouw van Abiant te zien. Hoofdsponsor van Lycurgus. Die volleyballers kunnen trouwens ook hoog springen. De mannen van topcoach Arjan Taaij moeten vanavond in Apeldoorn spelen om de koppositie in de kampioenspoule. Ik verwacht een 3-2 overwinning voor Lycurgus na, pak 'm beet, zes matchpoints. En meestal laat mijn gevoel me niet in de steek in dit soort gevallen.
Terug achter de laptop ga ik naar de website van Donar. Precies om 10.00 uur start de verkoop van toegangskaartjes voor de wedstrijd tegen Umana Reyer Venezia. Halve finale FIBA Europe Cup. Historische wedstrijd. Daar moet je als Groninger bij zijn.
De eerste handelingen zijn een makkie. Ik bestel vier kaarten. Naast elkaar. Wel zo leuk als je toch samen gaat. Ik druk op het knopje 'Volgende'. Het beeld wordt zwart. Kut. Laptop uitgevallen. Accu leeg. Waar is dat snoer? In mijn rugtas. Waar is mijn rugtas? In mijn auto. En waar is mijn auto? Die staat nog op de parkeerplaats bij Harry's Café. Shit. Als een speer op de fiets naar de Engelberterweg. Met de auto weer terug. Snoer in laptop. Opstarten. Wachten op wachtwoord. Duurt lang. Eindelijk, Donar.nl. Ik bestel weer vier kaarten. Druk op 'Volgende'. In een scherm komt de mededeling dat er geen vier kaarten naast elkaar beschikbaar zijn. Dan maar niet naast elkaar. Bestellen. Anders zijn ze weg. Nieuwe mededeling: 'er is een fout opgetreden.' Ik bestel uit pure frustratie dan maar drie kaarten. Donar.nl reageert met: 'Uw bestelling kon niet worden verwerkt. Geen bezorg en afhaalmethode (combinatie) beschikbaar voor deze bestelling'.
Ik neem een slok koffie en vloek naar het scherm. De hond kijkt verschrikt op vanuit de vensterbank. Met de mouw van mijn trui veeg ik de koffiespetters van het beeldscherm. Nog een keer proberen. Nog voordat het beginscherm in beeld komt vliegt de WiFi-verbinding eruit. Ik schreeuw naar mijn wiefie: 'Wie heeft verdomme met zijn poten aan die modem gezeten?' Wiefie weet het ook niet. Na tien minuten is de verbinding plotseling weer hersteld. In die tien minuten was ik met mijn gedachten bij Tabakspeciaalzaak Homan aan de Herestraat.
Ja, in de tijd voor die ellende met ticketservice, computers, modems en WiFi was Homan een begrip in Stad en Ommeland. Bij Homan kocht je fysiek je kaartjes voor FC Groningen, Donar en de Rolling Stones. Achter aan de rij aansluiten. In die tijd stonden er regelmatig foto's in het Nieuwsblad van het Noorden van die lange rijen op het Zuiderdiep. Het sfeertje in zo'n rij was een van saamhorigheid. Niemand waagde het om voor te dringen. Je stond daar in de rij niet alleen voor een kaartje, maar bovenal als supporter van de FC of Donar. Met het wachten in de rij was de wedstrijd eigenlijk al begonnen. Het gespreksonderwerp, met wildvreemden voor en achter je in de rij, was uiteraard de komende wedstrijd. Zal die Fandi meespelen?
Sommige mensen, de ervaren Homan-wachtrij-kaartkopers, hadden broodjes mee. In een plastic puutje. Anderen hadden 'toevallig' een zakflacon Berenburg in de buutse. De Berenburg werd gedeeld met de omstanders in de rij. De broodjes niet.
En als je dan eindelijk, na uren wachten, de zaak van Homan binnenstapte, en de weeïge tabaksgeur je om de bek sloeg, dan was daar dat intens geluksmomentje. Je had namelijk bíjna een kaartje voor FC Groningen tegen Internazionale, Atletico Madrid of Fiorentina. Bijna een kaartje voor Donar tegen Den Helder, Leiden of Den Bosch. Het liefst werd ik geholpen door de oude Homan zelf. Bij het afrekenen wenste hij je een fijne wedstrijd. En veel geluk. 'Dat zullen ze nodig hebben jongen.' Gelukzalig keek ik naar de kaartjes. Het stond er echt. FC Groningen-Inter Milan. Tweede ronde UEFA Cup, 19 oktober 1983. De kaartjes roken zelfs lekker.
Bij het tevreden naar buiten lopen, kaartjes veilig in de binnenzak, kon ik het niet laten om de rij wachtenden toe te schreeuwen: 'Jammer mensen. Uitverkocht.'
Na die tien minuten zwelgen probeer ik het nog een keer. Donar.nl gooit me via 'tickets' eruit. 'The resource cannot be found'. Met mijn mouw veeg ik nogmaals wat koude koffie van het scherm.
De reetjes zijn weer terug. Ze grazen rustig in het weiland op nog geen honderd meter van ons huis. Ik vloek fluisterend. Klote ticketsysteem. Op de site van RTV Noord staat dat de wedstrijd is uitverkocht, maar dat er op Marktplaats al kaartjes van Donar-Venezia worden aangeboden. Vijf uur later heb ik via marktplaats, de WiFi deed het opeens opperbest, vier kaartjes voor de wedstrijd van Donar gekocht. Van een mannetje in Delfzijl. Direct ophalen. Ik rij met een noodgang over de N360 en wordt geflitst bij Garmerwolde. Met mijn mouw veeg ik de koffiespetters van de voorruit.
Als ik aanbel bij mijn mannetje in Delfzijl gaat de deur direct open. 'Moi' zeggen we allebei. Mijn mannetje heeft een sjekkie in zijn mondhoek. 'Kaartjes voor Donar toch?', zegt hij. Ik knik. Hij overhandigt me vier uitgeprinte kaartjes. Ik scan met laserogen. Donar- Landstede, donderdag 5 april. Shit. Dat is morgenavond. Die hoef ik niet. Ik verwacht morgen een simpele overwinning na een stroeve start. Het zal wel iets van 84-68 worden voor de mannen van topcoach Braal. En meestal laat mijn gevoel me niet in de steek in dit soort gevallen.
Ik scan mijn mannetje. Hij ziet er een beetje onnozel uit, geen 24 flesjes in een kratje. Een boefje. Met luide stem maak ik hem duidelijk dat ik hier niet van gediend ben. Mijn mannetje veegt de koffiespetters van zijn bril. 'Ach', zegt hij schouderophalend. 'Het was te proberen.'
Op de terugweg naar Engelbert verheug ik me op een wedstrijd waar ik, net als 11.000 anderen, wél kaarten voor heb. De finale van de Korfbal League van aanstaande zaterdag. In de ZiggoDome, TOP-Fortuna. Ik verwacht dat het TOP van topcoach Jan Niebeek na een 12-8 ruststand met 24-20 gaat winnen.
En meestal laat mijn gevoel me niet in de steek in dit soort gevallen.
Bij Garmerwolde minder ik vaart. In Engelbert rij ik langs Harry's Café. Hé, mijn fiets staat daar nog. Even kijken. Een paar uur later fiets ik in het donker naar huis. Ik kan de weg wel dromen. Meestal laat mijn gevoel me niet in de steek in dit soort gevallen. Dit keer wel. Gelukkig kon het overstekende reetje nog steeds hoog springen.