Door de mand: Kees Vlietstra viert Koningsdag

Vele echte vrienden, bekenden en hele vage kennissen gezien en gesproken. Kunst van het in perspectief plaatsen geleerd. De tijd vloog. We werden werkelijk uit alle kroegen gezet die we bezochten. Overal was het op een gegeven moment 'de hoogste tijd'. Zo zijn we Café Mulder uitgeveegd, Soestdijk uitgebonjourd, de studentensociëteit van Mesacosa uitgerold, Bar Players uit gedirigeerd en Klein Amsterdam uitgeflikkerd. Alles ging dicht. Na het onvermijdelijke broodje shoarma had ik geen geld meer voor een taxi. Willempie was al foetsie op zien fietsie. Hoe kom ik in hemelsnaam in Engelbert? Verzin een list. Eureka! Ik heb me opgesloten in een dixi op de Grote Markt. Wist dat die schijthokken in alle vroegte werden opgehaald en op een trailer naar het parkeerterrein van Kuil Banden in Engelbert werden gebracht. En vanaf Kuil is het nog maar een klein stukje wandelen naar huis. Goedkoop taxiritje al met al. Maar omdat die piemels van de ophaaldienst mijn dixi in het midden van de trailer hebben gezet kon ik er niet uit in Engelbert. Gelukkig heeft de politie me bevrijd. We hebben afgesproken dat dit akkefietje onder ons zou blijven. Tot nu toe wel goed gelukt.

Twee dagen later heb ik de herhaling van de intocht van Willy op tv gezien. Genieten. Wat hou ik toch van onze koningin. Zoals ze tijdens de tocht door de binnenstad, in een imposant gezelschap, toch weer de hoofdrol opeiste, grote klasse gewoon. Hoe ze in haar eentje de Grote Markt inpalmde, majestueus. Ja, Ranomi Kromowidjojo is en blijft onze Groningse (zwem)koningin.

In haar oranje trainingspak zat ze op een hometrainer voor het stadhuis. Koning Willy kwam een praatje maken. Willy kuste Ranomi. Snap ik wel, had ik ook gedaan. Ze legde geduldig uit wat haar rol was op die fiets. Door te trappen wekte ze stroom op waardoor een autootje over een race baan ging rijden. Even later kwam Amalia ook buurten. Toen de oudste dochter van Koning Willy vroeg hoe het allemaal werkte, reageerde de zwemster met de woorden: 'Dat is net uitgelegd.'
De opmerking schoot bij verschillende televisiekijkers in het verkeerde keelgat. Op social media kreeg Kromowidjojo ook diverse opmerkingen. Geschrokken over die ophef heeft Ranomi haar excuses aangeboden over die onbedoelde sneer. Dat vond ik nou jammer. Had ze ook niet moeten doen. Ranomi was namelijk gewoon eerlijk. Ze baalde natuurlijk al een beetje dat ze als groot Olympisch kampioene op zo'n lullig fietsje moest zitten, kwam zo'n pubermeisje in mantelpakje ook nog eens vragen hoe het allemaal werkte. Ja, hallo moet Ranomi gedacht hebben. Ik heb net, met de Old Spice geur van je vader op mijn wangen, het hele verhaal al verteld. Ik spreek toch geen Swahili? Dan moet je maar opletten hoor. Nogmaals, Ranomi was gewoon eerlijk. Topsportgedrag.

Daar kan Lycurgus speler Auke van de Kamp een voorbeeld aan nemen. Auke stond op Koningsdag met een clubdelegatie op het Martinikerkhof. Ze speelden een volleybal over een laag net. Op gras. Campingsport. Toen de koninklijke stoet langskwam wilden de prinsesjes Marilène, Amalia en Alexia wel een setje meespelen. De onderhandse opslag van prinses Marilène kwam via Wytze Kooistra bij Amalia. Die bedacht zich niet en sloeg de bal snoeihard in het gezicht van haar teamgenoot en zusje Alexia. NOS verslaggeefster Dionne Stax vroeg Auke na afloop om een reactie. Auke kwam met de dooddoener 'dat er absoluut talent in de familie zit'. Gemiste kans voor Auke. Hij had net als Ranomi moeten zeggen waar het op stond. 'Ze kunnen er geen reet van.'

Maar ja, ik heb vanmiddag in MartiniPlaza Lycurgus geen kampioen zien worden. Die prinsesjes hadden ook niet misstaan bij Lycurgus. Doen het ook niet als de nationale camera's er op staan. Succes is in de sport niet maakbaar. Volgende week dan maar.

Ja, Lycurgus is dus nog geen kampioen. Teleurstellende prestatie vanmiddag van de Lange Mannen onder leiding van coach Arjan Taaij. Die Arjan woont trouwens in Harkstede en heeft daar in René Wollerich een buurman die al wel kampioen is geworden. Zijn team werd donderdag in en tegen Nieuw Roden campione van de derde klasse A. Helpman won met 5-2. Een week eerder werd Groninger Boys op sportpark West End met dezelfde cijfers verslagen. Na afloop van die wedstrijd was er nog een klein vechtpartijtje. Er werd wat geduwd, er werd wat geslagen en er werd wat met fietsen gegooid. In een reactie op RTV Noord liet Helpman voorzitter Jan van der Lei weten dat hij 'er mee in zijn maag zou zitten als ons blaam trof.' En 'er waren daar allerlei mensen. Het leek meer een privé-oorlogje. Er loopt allerlei pluimage rond bij het sportpark.' Mooi en oprecht gesproken van Jan van der Lei. Over rondvliegende fietsen gesproken:

Jaren geleden fietste ik eens samen met diezelfde Jan van der Lei, het toenmalige Dreh und Angel Punkt van Helpman 4, vanaf café De Singelier richting Engelbert. Jan woonde, net als Arjan Taaij en RenéWollerich, in Harkstede en dus konden we mooi samen opfietsen. Het was al vroeg in de ochtend en tijdens zo'n lange fietstocht moet je je vochthuishouding goed op peil houden. We kwamen op het briljante idee om in het Bastion Hotel aan het eind van de Bornholmstraat een tussenstop in te gelasten voor de broodnodige aanvulling van de energievoorraad. Waar we hadden gehoopt hadden op een afzakkertje in de hotelbar kwamen we niet verder dan de norse nachtportier. 'Nee, jullie komen er niet in. De bar is allang gesloten.'
'Zeg Jan,' richtte ik me tot mijn fietsvriend en zo de portier negerend, 'wat dacht je ervan om een hotelkamer te nemen?'
'Huh?,' zuchtte Jan me vanaf zijn fiets toe. De eerste etappe had duidelijk zijn tol geëist. Jan gebruikte zijn sporttas op zijn stuur als kussentje voor zijn hoofd.
'Ja', ging ik verder, 'we nemen een kamer en zuipen de hele mini bar leeg. Hoe nou de bar is allang gesloten?'
Jan zijn hoofd kwam als door een adder gebeten met een ruk omhoog vanaf zijn stuur. 'Dat is een heel goed plan. Wat kost dat conciërge?'
De nachtportier had het intussen helemaal met ons gehad en duwde de glazen deur van de hotellobby voor onze neus in het slot. Doodlopende denklijn om met Wiebus te spreken.

'Ach, wat jammer', reageerde Jan op deze botte weigering. 'Kom, we fietsen verder. Misschien is Harry's Café nog open'. En met twee ferme trappen fietste hij weer richting Engelbert. Voor een goed ruimtelijk inzicht moet u weten dat er toen nog van die grote betonblokken aan de kant van de weg lagen ter hoogte van het huidige cellencomplex. Jan reed voorop. Zijn sporttas op het stuur. Ik reed aan het elastiek. Jan manoeuvreerde zijn fiets handig tussen de betonblokken door. Bij het laatste betonblok keek Jan achterom. Hij wilde me waarschuwen. 'Pas op voor deze laatste!', schreeuwde hij me toe. Zijn sporttas was niet voorbereid op deze korte koerswijziging waardoor zijn voorwiel hardhandig tegen het betonblok knalde. Doodlopende denklijn. Daar ging Jan. Met een driedubbele axel (9,6 van het Japanse jurylid!) vloog de toekomstig voorzitter van VV Helpman met zijn fiets door de lucht om met een spectaculaire en woeste klap bovenop het betonblok te landen.
'Ach, wat jammer', kon ik nog net uitbrengen toen ik Jan onder zijn fiets zag liggen. 'Kom we fietsen verder. Misschien is Harry's Café nog open.'
Jan kroop onder zijn fiets vandaan en nam de schade op. Een slag in zijn voorwiel en in zijn voorhoofd. Zwijgend zetten we onze fietstocht voort.
Harry's Café was al dicht.