Column: Boer Zoekt Vrouw
Zijn hoofd buigt iets meer naar de televisie om het nog iets beter te kunnen horen. Zijn gezicht staat op een en al oor. Op de televisie een boerin die uitlegt waarom ze een man zoekt. Een omgekeerde Boer zoekt Vrouw.
De man die er naar kijkt is mijn vader. Ik zit naast hem. 'Ik kijk hier nooit naar'. zei hij een paar tellen eerder zonder zijn ogen van de tv te wenden. 'Ik ook niet,' dacht ik. Hij niet omdat mijn moeder niet kijkt en ik niet omdat Lientje niet van de BZV is.
Het was het begin van een bijzondere week. Mijn moeder had ik die dag naar het station in Assen gebracht. Ze ging op bezoek bij haar zusje in Laren. 'Ze moest, zei ze tegen Dijkhuis van 'Dijkhuis heeft het' toen ze de deur uitstapte en met tranen in de ogen afscheid had genomen van mijn vader.
Dat was ook wel zo. De dokter had gezegd dat ze ook eens aan haar zelf moest denken en er even tussenuit moest. De jaren die ze mijn hulpbehoevende vader had verzorgd waren zwaar gaan tellen. Heel zwaar. Nu 'moest' ze dus een weekje naar haar zusje.
En val ik voor haar in als verzorger van mijn vader. Dag en nacht zijn we tot elkaar veroordeeld. Een beetje als heel vroeger met de rollen omgedraaid. Ik maak hem 's morgens twee broodjes in stukjes gesneden, een lauwe kop thee, geef hem zijn vijf pillen in een pillenbakje en haal zijn krant uit de bus.
Dan komt het meisje van de Buurtzorg, die hem wast, verzorgt, met hem kletst en met een ingenieuze mobiele lift in een rolstoel hijst. Ik ruim de boel op, was, was af, doe boodschappen, geef hem Hollandse aardbeien, gebakken eitjes, zachte bolletjes met leverworst, kook eten, geef hem een flesje bier dat hij al jaren niet heeft gehad, wel een 0,0, maar dat mag de pret niet drukken. Ik haal ijs bij de ijssalon, om half negen een kopje koffie met een roomboterkoekje en niet te vergeten de drie bekertjes water per drie uur.
Om tien uur 's avonds komt het meisje van de Buurtzorg, soms twee, om hem weer te wassen, te verzorgen, met hem te kletsen.
Pa is de hele week goed te spreken. Vooral na het ijs uit de ijssalon, boerenjongens met rum, rozijnen en slagroom, dat ik haalde vanwege mijn verjaardag en omdat hij verzot is op Boerenjongens. 'Oeps!' denk ik als hij de hele ijsbeker in sneltreinvaart heeft leeg gepeuzeld 'Hij mag helemaal geen alcohol hebben'. Na het eten is de stemming heel uitbundig, ook al omdat Lientje, zijn oogappel, mijn verjaardag mee komt vieren.
Een weekje waarin we samen praten, samen eten, de Giro d'Italia kijken, samen in het zonnetje op het balkon zitten en naar de langs rijdende en lopende mensen op het drukke verkeersplein kijken. En af toe wat commentaar geven.
Een weekje dat voorbij lijkt te kabbelen. Totdat ik mijn telefoon ben vergeten in de auto. 'Neem wel even een sleutel mee', zegt pa vanuit zijn stoel. 'Komt goed', zeg ik een tikkie geagiteerd vanwege de bemoeizucht. Ik pak mijn zonnebril nog uit de vensterbank, gooi de was nog even snel in de droger en loop de deur uit. 'Beng' slaat de deur iets te hard achter me dicht.
Ik bevries in mijn loopbeweging. Mijn hand gaat automatisch naar mijn broekzak. Naar de andere broekzak, lichtelijk in paniek naar mijn kontzakken. 'Neeee!!! ' Sleutel vergeten. Die ligt nog op de vensterbank.
Mijn vader zit binnen en ik sta buiten zonder sleutel. Mijn vader kan zelf niet staan, laat staan lopen en uit zijn stoel komen. De deur zit akelig dicht. Pot dicht. 'Ha,' denk ik. Harm en Harma verderop in de gang. Die hebben een sleutel. Zijn dus mooi niet thuis. Naar Stoffer, de manus van alles van het gebouw een etage hoger. Is ook mooi niet thuis.
Ik zie het scenario voor me toen mijn moeder op een avond hetzelfde was overkomen en een man van de woningstichting via een ladder op het balkon kroop en mijn vader een doodschrik bezorgde, omdat ie dacht dat het een inbreker was. 'Buurtzorg' vlamt op in mijn hersenpan.
De meisjes van de Buurtzorg hebben natuurlijk een sleutel. Gelukkig doet mijn vergeten telefoon in de auto het nog wel en bel ik drie maal een afdeling Buurtzorg en uiteindelijk de goeie. Daniek heeft dienst. Ze komt speciaal uit Vlagtwedde met sleutel naar mij toe gesjeesd.
Ik wacht op haar in de hal bij de ingang. Alle bewoners die in en uit lopen, vragen wat ik daar aan het doen ben. Schoorvoetend vertel ik dat ik me zelf buitengesloten heb en mijn vader binnen. Ik vraag me af hoe het met hem zal zijn. Of hij zich geen grote zorgen maakt waar zijn zoon blijft.
Een vriendin van mijn ouders komt net op bezoek en moet dus ook wachten op Daniek van de Buurtzorg met de sleutel. Als Daniek er een half uur later is en ons binnenlaat, zit pa voor de tv wielrennen te kijken. Zijn hoofd iets naar voren gebogen. Een en al oor. Geen enkele weet wat er zich buiten heeft afgespeeld.
Bij Boer Zoekt Vrouw zat pa ook zo voor de tv. Een leuke mooie boerin vertelt dat ze graag een man in haar leven wil. Iemand die oprecht blij met haar is. Dan wendt de leuke mooie boerin haar hoofd af en begint ze te huilen. Het is muisstil in de woonkamer van vader en zoon Hulsegge.
'Aan mij zal ze niks meer hebben', zei pa om de stilte te breken. Ik lachte zonder geluid om zijn galgenhumor.
Boerin Michelle mocht willen dat ze zo'n prachtkerel aan de haak kon slaan.
Erik Hulsegge
Erik Hulsegge