Column: Woongenot

Daarbij komt dat de buren, slechts gescheiden door een schuttinkje op gehoorafstand, verstaanbaar converseren. De privacy laat te wensen over. Voor Kees en z'n vriendin Truus valt ermee te leven.

'Wie kriegen zunnecollectoren op ons dak en nou binnen rubbertegels dij doar liggen nait meer neudeg. Astoe mie helpst om ze der óf te hoalen bring ik ze bie die thuus. k Huif der niks veur hebben', zei een vriend van Kees onlangs. Het aanbod werd in dank aanvaard. Een deel van hun eigen plat dak was al omheind door een hek. Door daar rubbertegels te leggen en een tuinmeubelsetje te plaatsen ontstond een mooi dakterras.

Kees en partner genoten met volle teugen van de frisse wind, het gekwinkeleer van de vogels en het uitzicht. Dat en de toegenomen privacy nam alle bezwaren tegen deze woonlocatie weg. Wat waren ze blij! Maar de vreugde bleek van korte duur. Buurman aan de andere kant van de woning, dus niet degene die onder hetzelfde dak woont, maakte op chagrijnige wijze duidelijk dat hij maatregelen eiste: een afscheiding van zeker 1.80 meter hoogte op het dak. Want het dakzitten van Kees en Truus tastte buurman z'n privacy aan. Er kon vanaf het dak in zijn tuin gekeken worden… Verbouwereerd door de agressieve toon, stemde Kees in met het nemen van maatregelen.

Er werd een schuttinkje geplaatst en kuipen met boompjes. Buurman bleef boos kijken en een groet kon er niet meer af. Een situatie die we kennen van De Rijdende Rechter. Kees besloot de buurman een brief te sturen, waarin hij duidelijk maakte dat er in feite niets was veranderd. Vanuit de woning van Kees kon al vóór de inrichting van het dakterras in buurmans tuin worden gekeken. Bovendien, zo probeerde Kees op vriendelijke wijze duidelijk te maken, had hij liever gezien dat buurman zijn grieven op normale wijze kenbaar had gemaakt.

Daarom werden buurman en buurvrouw uitgenodigd om dat alsnog te doen. Samen op het terras, met een kop koffie de betrekkingen normaliseren, was de bedoeling. Tot de inrichting van het dakterras was er sprake van normale, vriendschappelijke betrekkingen. Waarbij, als het zo uitkwam, buren over en weer hulp boden. De boze buren schreven een briefje terug waarin van verzoening geen sprake was.

Dat stak. De hobby van buurman, 'klussen', hadden ze voor lief genomen. Als hij 's avonds laat en op zaterdag en zondag met lawaaierige machines bezig was, namen ze daaraan geen aanstoot. Opmerkingen van bezoekers als: 'As dat mien buurman was, din was e der nog nait kloar mit. Dat liekt ja naargens noar, op zotterdagoavend om tien uur nog mit schuurmesien aan loop!', hadden ze genegeerd.

Maar nu nam de irritatie over buurman z'n gedrag toe. Vooral toen bleek dat hij 'toevallig' aan de erfafscheiding z'n schuurmachine hanteerde als zij met vrienden op het nieuwe dakterras zaten. Dit bleek niet een éénmalig incident. Buurman deed dit telkens als Kees en Truus het gezellig hadden met vrienden. Een gesprek op normaal volume was dan onmogelijk.

Truus vond via Google, dat zij en Kees in het geheel geen maatregelen hadden hoeven nemen. Hun dakterras is drie meter van de erfafscheiding verwijderd en dan dient buurman zelf (en voor eigen rekening!) maatregelen te nemen. Buurman doet niets om zijn privacy te vergroten en volhardt in zijn boosheid. Wat nu?

Het tweetal besloot buurman te negeren en hun ergernis niet te laten blijken. Eerst moesten ze de conversatie van de buren, grenzend aan hun tuin, accepteren en nu het lawaai en het vervelende gedrag van de andere buurman. Ze waren ten einde raad en goede raad leek duur.

De vakantie bood uitkomst. Kees en Truus gingen weg en vrienden verbleven in hun huis. Van vroeg tot laat was er het lawaai van machines te horen. Regelmatig werd er gebarbecued met een luidruchtige gettoblaster. De tijdelijke heer des huizes toonde z'n 'kunsten' op basgitaar.

Met een 100 Watt versterker probeerde hij mee te jammen. Er werden vrienden uitgenodigd. Die plaatsen hun motoren en auto's op boze buurman 's stoep. Kees z'n planten werden gesproeid, waarbij de buren 'per ongeluk' werden geraakt. Verschillende bezoekers hadden hun hond meegebracht. Die konden het niet altijd even goed met elkaar vinden.

Een ware kakofonie van blaffende, keffende en grommende honden was het rumoerige gevolg. Een kleinzoontje van de vrienden belaagde de poezen van de buren met een pvc buis en pijltjes. Buurvrouw sommeerde haar man z'n beklag te gaan doen. 'Ach joa, lutje jong verveelt zug. En wie binnen toch alpmoal jong west?', luidde het antwoord, waarna de deur werd gesloten.

Buurman droop af en begon uit te zien naar de terugkomst van Kees en Truus. Toen dat gebeurde was buurman de eerste die ze tegen het lijf liepen. 'Moi, schiere vekaanzie had?', vroeg hij vriendelijk. 'Joa hor', luidde het antwoord, 'ie ook?' Hier staakte de conversatie.

Eris nooit meer over deze kwestie gesproken. De verhouding met de buren is nooit meer optimaal geworden, maar het woongenot van Kees en Truus wel.