Column: Vakantie

Cunera van Selm
Cunera van Selm © RTV Noord
'Are you finished?' vraagt de serveerster. Ze pakt het bord van de tafel, die zachtjes begint te schudden.
We maken deze zomer een reis over de Kleine Sunda eilanden in Indonesië. Vanaf Bali naar Flores, Komodo, Sumbawa, Lombok. Na een driedaagse boottocht langs schitterende koralen en bloeddorstige varanen zijn we aan land gegaan op het eiland Sumbawa.
Ons bamboe hutje ligt onder de palmbomen, aan een wit snorkelstrand met een spiegelgladde zee. Een paradijselijke plek.
Als de zon onder is schuiven we aan in het restaurant, een open ruimte onder een hoog houten dak. Gekko's schieten weg tussen de planken, vleermuizen scheren over onze hoofden, een zeebries zorgt voor precies genoeg verkoeling. Ik neem Nasi Goreng, net als iedere dag en net als bij het ontbijt en de lunch, je kan me er voor wakker maken.
Ik eet mijn bord dan ook helemaal leeg. Eigenlijk is dat onbeleefd in Indonesië, ze vatten het op als: het was niet genoeg, ik heb nog honger. Het is trouwens ook not done om met je linkerhand te eten of je voetzool naar iemand toe te keren.
En dan ineens begint de tafel te schudden, steeds harder. En de grond, het dak, het water in het zwembad, de stoelen waarop we zitten, wij zelf. Het gevoel dat je alle controle kwijt bent.
Mijn eerste gedachte is: onder tafel! In een filmpje op TV Noord zag ik ooit hoe schoolkinderen in Delfzijl dat oefenden. Maar iedereen rent in paniek naar buiten, de serveersters voorop.
Daar staan we dan, onder de palmbomen, twijfelend of dat wel veilig is; een vallende kokosnoot overleef je niet. Na ongeveer 30 seconden houdt het schudden op, alles staat nog overeind.
Met de schrik in het lijf zoeken we op onze telefoons naar informatie. Een beving van 7.0 op Lombok, het epicentrum is hemelsbreed 45 km bij ons vandaan. Er is een Tsunamiwaarschuwing, maar gelukkig wordt die snel weer ingetrokken. We sturen berichtjes naar het thuisfront: alles oké. In Nederland blijkt het nieuws nog niet doorgedrongen. We drinken nog een Bintang bier, wat moet je anders, stellen het naar bed gaan zo lang mogelijk uit.
's Nachts voelen we naschokken, of is het verbeelding? Ons huisje op palen schudt ook als iemand zich omdraait in bed. Maar de volgende dag voel ik toch echt het strand schudden. En later het hotel op Bali. Wat gaat er morgen schudden? Of overmorgen? Ik verlang naar huis.
Bij de beving op Lombok zijn meer dan 400 mensen omgekomen, 400.000 mensen hebben geen dak meer boven hun hoofd. Een paar dagen later en we hadden er middenin gezeten.
Op het vliegveld van Jakarta lees ik in de RTV Noord-app over een aardbeving in Appingedam. De tweede in twee dagen. Vergelijken is ongepast, ik weet het. Maar ik denk dat de angst hetzelfde is. En het gevoel, dat je alle controle kwijt bent.