Column: Uit het dagboek van een actievoerder

© RTV Noord
Zaterdag: Vanochtend Fidel, Che en Marcuse voor een paar weekjes bij de buren ondergebracht, want deze jongen gaat weer eens actievoeren! Helemaal in Nederland deze keer.
We gaan op de fiets en dan kamperen. En ons ergens vastketenen geloof ik, the usual drill. Het wordt vast reuzegezellig!
Woensdag: Eindelijk komt er een doel in zicht. We blijken naar het plaatsje Leermens te gaan, waar we actie gaan voeren voor het klimaat en tegen het fascisme van het internationale oliekapitaal. Moet je net mij hebben, dat zijn nou echt dingetjes waar ik me zó kwaad over kan maken! Ik ben wel blij dat de tocht vanuit Engeland er bijna op zit, want ik heb zadelpijn en ik word gek van dat scanderen van mijn fietsgroep, de hele tijd, van 'Keep it in the ground'. Dat gaat over aardgas, geloof ik, en daar ben ik natuurlijk ook tegen. Maar 's nachts in de tent blijft dat maar door mijn hoofd bonken en dan lig ik ook nog in de zware walm van al die veganistische winden die mijn tentgenoot laat ontsnappen. 'Keep it in your gut', zou ik hem willen toeroepen. Maar dat doe ik natuurlijk niet, want we moeten straks samen schouder aan schouder die nazizwijnen van de politiestaat weerstaan.
Vrijdag: We zijn in het basiskamp aangekomen. Allemaal landgenoten, plus wat chagrijnige Duitsers en een enkele Groninger. Tjonge, wat zijn die boos zeg! Snap ik wel, als je leven kapotgemaakt wordt door het kapitalisme en de klimaatfascisten van Shell. Code Rood! Climate Justice! Keep it in the ground! Ik heb het geloof ik al op twintig spandoeken geverfd. De Groningse buren hebben een mooie, met: 'Rechtvaardig herstel voor Grunn en Klimaat.' Volgens Google Translate (maar dat zijn natuurlijk ook gewoon fascisten) betekent dat 'Just recovery for Grunn and climate'. Helemaal prima! Vanavond heb ik schilcorvee en daarna kunnen we kiezen uit een lezing van ene Maarten over de historische dialectiek van passieve actie en repressieve tolerantie, of zoiets, of een workshop koelkasten op de politie gooien van een Duits krakersgroepje. Morgen gaan we met Bob oefenen voor de zitstaking.
Zondag: Alweer schilcorvee! Voor straf dit keer omdat ik gisteren niet had opgelet bij de training. Toen Bob vroeg wat ik moest doen als zo'n politiezwijn aan me ging trekken, zei ik: 'Op zijn bek slaan natuurlijk.' Bleek helemaal fout te zijn, maar zo leer je als actievoerder steeds weer bij. Actievoeren is leven. Leven is actievoeren. Hé, dat is misschien wel leuk voor op een T-shirt. In het tentje naast me zit een leuk meisje met een T-shirt met 'Het ergste moet nog komen'. Ook wel een geinige tekst als je erover nadenkt. Want we gaan allemaal dood, hahaha.
Dinsdag: Vandaag was de grote dag! Overal cameraploegen en journalisten. Code Rood staat in het middelpunt van de belangstelling. We waren in Farmsum, bij een of andere opslag van een bedrijfje dat NAM heet. Prima doelwit. Die zitstaking was wel even doorbijten, vooral omdat ik na de chili van gisteravond een beetje last had van mijn darmen. Er kwam af en toe ook een lepeltje jus mee. Maar straks in Engeland kan alles gewoon weer in de was. Ik ben met de eerste de beste groep weer teruggefietst naar het basiskamp, waar ik aardappels ga schillen. Voor mij geen chili meer!
Later: We hebben gevochten! Eindelijk hebben de gestapohonden van de politie hun ware gezicht laten zien! Ze tuigden met hun fallische knuppels zonder reden een paar vreedzame actievoerders af, en ze spoten ook met pepperspray. Heftig! Er liep hier iemand met een dikke schram en een enorme blauwe plek. We hebben met onze actie nu al bereikt wat we wilden: aandacht voor de actie. Dit is een grote sprong voorwaarts, zegt Maarten. Nu kunnen we gelukkig gauw weer naar huis. Ik begin de katten te missen.
Vrijdag. Het zit erop. Gisteren zijn de laatste zitstakers onder gejuich ingehaald in het basiskamp. Ik had net de laatste aardappelen geschild. Ze hebben die hoeren van justitie zover gekregen dat ze sorry moesten zeggen voor hun geweld. Communicatiefoutje zegt de politie, jaja. Maar intussen wel bovenhands slaan met het verkeerde eind van de wapenstok, terwijl iedereen weet dat dat heel erg pijn kan doen. Die pepperspray was trouwens water. Geinig! Zo leer je als actievoerder steeds weer bij. Nou snel onze tent inpakken en op de fiets. Ik heb nog steeds een beetje last van gassigheid, maar het ergste hebben we achter de rug geloof ik.
De actievoerder wil liever niet met zijn naam in de media.

Vertaling: Willem van Reijendam