Door de mand: Kees Vlietstra achtervolgt een Fries

© RTV Noord
'Hoe ga jij eigenlijk naar huis?,' vraagt collega Fedde als we sportpaleis Ahoy' uit schuifelen. Het is zaterdagavond 23 maart 2002. Die Haghe is net Nederlands kampioen zaalkorfbal geworden door in de finale met 20-17 van PKC te winnen.
Toen collega Fedde mij bovenstaande vraag stelde wist ik de uitslag al niet meer. Daar kwamen we ook niet voor. Ahoy' stond in die tijd symbool voor een grote wandelende reünie op de eerste ring. Soort van bedevaartsoord. Tout korfballend Nederland trof elkaar daar op de omgang tussen speelvloer en tweede ring. Eten en drinken binnen handbereik. Ik had mijn pens vol met lauw, duur en vooral vies evenementenbier toen ik Sietse antwoordde: 'In mijn auto natuurlijk, wat dacht jij dan?'
'Gelukkig,' reageerde Fedde. 'Ik was al bang dat je met de trein zou gaan.'
Op de parkeerplaats nemen we afscheid. 'Oant sjen,' schreeuwt de geboren Fries. Ik mompel 'moi' terug en start mijn oude blauwe Mitsubishi Space Star. Gelukkig, hij slaat in één keer aan. De ramen zijn beslagen, zie niks. Blower aan. Koude lucht blaast in mijn gezicht in plaats van op voorruit. Shit, dat is waar ook, dat ding is stuk, maandag laten maken bij 'mijn mannetje' prent ik mezelf in terwijl ik langzaam de parkeerplaats afrij. Met de mouw van mijn trui veeg ik een stukje van de binnenkant van de voorruit schoon. Met mijn neus op het stuur kan ik er net door heen kijken. Waar moet ik heen? Op goed geluk rij ik met de stroom mee. Vlak voor de oprit naar een snelweg bots ik bijna op de auto voor me. Boos druk ik op de claxon. Shit, die doet het ook niet. Ook laten maken maandag. Hé, verrek dat is Fedde voor me. Ik herken zijn auto aan de FRL sticker naast het kenteken. FRL staat voor Friesland. Gek word ik van dat chauvinistische gedoe van die gast maar voor nu is het wel handig. Ik zet de achtervolging in. Friesland ligt naast Groningen dus dat komt wel goed. Eerst maar even in de slipstream naar het noorden. Tevreden zet ik de radio aan. Langs de Lijn. Heerlijk programma, toen ook al. Bij het blokje kort nieuws komt de korfbalfinale voorbij. 'Het elftal van Die Haghe heeft het elftal van PKC verslagen. En nu staan ze waarschijnlijk samen te douchen,' zegt de presentator van dienst. Ik vloek en druk op mijn claxon. Was Felix Meurders nog maar in dienst.
Ondertussen volg ik FRL bumperklevend over mooie rustige snelwegen. Langs de Lijn is aangekomen bij de voorbeschouwing op de wedstrijden in de eredivisie van zondag. Roda JC-FC Groningen. Is FC Groningen in staat om het verlies van een week daarvoor tegen FC Twente om te zetten in goed spel? Neemt supertalent Arjen Robben de FC bij de hand? Gaat trainer Dwight Lodeweges het 'anders' proberen? Ik begin weer te vloeken. Heb het niet zo op de trainer Lodeweges. Aardige man hoor maar schapen zijn ook aardig. Punten hebben we nodig en snel. Langs de Lijn gaat over op een stukje muziek uitgekozen door de onvolprezen Herman van der Velde. Elvis Presley met Jailhouse Rock. Heerlijk, automatisch trap ik het gaspedaal vol in maar mijn barrel vertikt het om te versnellen. Benzine injectie stuk, kan er maandag ook nog wel bij.
(Een half jaar later stapte Dwight Lodeweges op als trainer van de FC. Ook toen een dramatische seizoenstart met één punt uit acht wedstrijden. Lodeweges werd opgevolgd door.....Ron Jans.)
Plotseling doet Fedde de rechter knipperlichten van zijn FRL aan en sorteert voor om de snelweg te verlaten. Ik kijk verschrikt om me heen. Herken de omgeving niet. Afslag Eindhoven-Noord zie ik in een flits. Shit, ik ben in trance Fedde in zijn FRL gevolgd in de veronderstelling dat hij Tietjerk als eindbestemming had. Helemaal vergeten dat die Vrais al weer heel wat jaartjes in Nuenen woont. Net boven Eindhoven. Verdomme, dat is nog even een dikke 250 kilometer terug naar Groningen. Onderaan de afslag leg ik mijn hoofd op de claxon die opeens begint te loeien. Vanaf die dag in 2002 werd de trein het vervoermiddel voor me naar de jaarlijkse finale in Ahoy'.
Over treinen gesproken. Sergio Padt en zijn veelbesproken treinreis van vorige week zondag van Groningen Europapark naar Kropswolde. Nee, het was niet handig van de ex-aanvoerder van de FC om stennis te maken over het wel of niet in het bezit hebben van een geldig vervoersbewijs (€2,75 voor een enkele reis, 2e klas). En ook niet om daar de vraag aan toe te voegen of die conducteur wel wist wie hij, Sergio Padt ja, aanvoerder van de FC ja, en derde keeper van oranje ja, was. En als Sergio geslagen zou hebben was dat al helemaal tactisch niet zo sterk. Oliedom zelfs.
Maar wat zou het aan de andere kant fijn geweest zijn als de bewuste conducteur, toch de spelleider van de trein, Sergio eens rustig had aangekeken en bemoedigend een arm om de brede schouders van de keeper had geslagen. 'Of ik wel weet wie jij bent jongen? Ik zou het niet weten maar weet je wat? We gaan er eens rustig bij zitten en dan ga jij me dat eens haarfijn uitleggen. Wie ben jij dan wel helemaal?'
Dan was de kou uit de lucht geweest. Sergio had dan even tot tien kunnen tellen en rustig ademend, neusje in-mondje uit- zijn verhaal kunnen doen.
'Nou,kijk meneer de conducteur, ik ben keeper van FC Groningen. Van het eerste.' Sergio wijst naar zijn sporttas die boven in het bagagerek ligt. De conducteur kijkt van de tas naar de keeper en vraagt: 'En, hebben jullie nog gespeeld vandaag jongen?'
'Ja, met 3-1 op de kloten gehad. Die prutsers voor me hebben me weer niet geholpen. Ze hebben die gasten van AZ meer geraakt dan de bal. Die sloper op het middenveld, hoe heet ie ook al weer, die Roetieg ofzo, die kreeg zelfs rood omdat ie een tackle op een bidon maakte. Zijn een stelletje hersenlozen hoor. En dan moet ik al die ballen tegen houden die zij laten lopen. Daar is geen beginnen meer aan meneer de conducteur.'
De conducteur slaat Sergio bemoedigend op zijn knie.
'Ja, dat is mooi kut als je zo door je collega's te kakken wordt gezet. Dat snap ik. Weet je wat? Je moet er in Kropswolde toch uit? Dan mag jij als troost op mijn fluitje blazen. Oké? Wel eerst nog even die twee euro vijfenzeventig betalen. Succes nog jongen.'
Ja, zo had het ook gekund maar zo is het helaas niet gegaan. Nee, Sergio heeft een nachtje in het cellencomplex in Groningen gezeten vanwege belediging en mishandeling. Niet goed te praten. Sergio's pech is dat hij aanvoerder van de FC is ja, en derde keeper van Oranje ja, en zodoende een, en nou komt het jeukwoord van de week, een 'voorbeeldfunctie' heeft. De pech van de bewaker, die naast de conducteur meeliep in de trein, was dat hij de bewuste klap op zijn bakkes zou hebben gekregen.
Voorbeeldfunctie. Heb afgelopen week veel over dat begrip gelezen en nagedacht. Mooiste opmerking kwam van één van mijn basketbal helden van weleer, Charles Barkley. Die zei ooit over een vergelijkbaar geval, hij werd namelijk verdacht van mishandeling van een opdringerige fan die hij door het raam van een restaurant zou hebben geduwd:
'I'm not a role model... Just because I dunk a basketball doesn't mean I should raise your kids.'
Barkley onttrok zich aan zijn voorbeeldfunctie. De rechter strafte Sir Charles echter fors. Het feit dat het bewuste restaurant op de derde verdieping van een hotel bevond was ook niet echt bevordelijk voor Barkley. En voor die fan.
Eigenlijk was het heel verstandig van Padt om na afloop van de wedstrijd tegen AZ met de trein naar huis te gaan. Glaasje op, laat je rijden. Dat is ook voorbeeldgedrag. Dat je dat als full prof niet met een stuk in je kraag moet doen is natuurlijk ook weer waar. Over dat drinken van Padt zei Gerard Kemkers als manager topsport twee jaar geleden publiekelijk al eens dat dat geen topsportgedrag is maar ja, die Gerard Kemkers moest zonodig weer weg bij de FC. Dan gaan die spelers twijfelen hè. En dat is nooit goed in de topsport.
Relativeren al helemaal niet. Dat is de doodsteek voor je team. Je moet vol gas vooruit. Niet klakkeloos de auto voor je volgen maar je eigen koers varen. Goed voorbereid op weg. Route bepalen. En die koers vasthouden. Qua voorbereiding kunnen Padt, Buijs, Jans én Nijland wat dat betreft een voorbeeld nemen aan Ronnie, een voormalig speler van VV Engelbert. Ronnie mocht graag op stap. Ook een dag voor zijn eigen wedstrijd in het eerste. Ronnie kon slecht tegen drank, tegen onrecht en tegen chagrijnige uitsmijters. Die mix deed hem nogal eens belanden in het cellencomplex aan de Hooghoudtstraat. En daardoor kwam hij te laat voor de wedstrijd op zondag. Na twee keer vastgezeten te hebben heeft Ronnie de dag voor de derby tegen Harkstede een fiets voor het cellencomplex tegen een lantaarnpaal gezet. Met in de fietstas zijn voetbalspullen. En toen op stap. En ja hoor, weer opgepakt en vastgezet. Toen hij de volgende dag tegen het middaguur werd vrijgelaten stapte Ronnie op zijn fietsje en trapte hij fluitend met de wind in de rug naar het sportpark in Engelbert. Jailhouse Rock.