Door de mand: Kees Vlietstra wordt gek van gala's en Gözübüyük

© RTV Noord
In 2007 volgde ik via het NOC*NSF de hoogste coachcursus van Nederland, TopCoach 5.
In een klasje met coaches uit het het handbal, snooker, zwemmen, zeilen, rugby, dwergwerpen, judo, kanopolo en korfbal stond de kennismakingsles onder leiding van gastdocent Joop Alberda. Alberda was coach van de Lange Mannen die in 1996 olympisch volleybal goud wonnen.
'Wie van jullie is getrouwd?,' was zijn openingsvraag. Driekwart van mijn collega's stak, schielijk om zich heen kijkend, de vinger op. 'Nou, dat duurt niet lang meer' zei Joop. 'Voordat jullie je diploma hebben ligt de helft in scheiding.' Tegen de onregelmatige werkweken en alle sociale ongemakken die daarmee gepaard gaan is een relatie vaak niet bestand. De Friese Groninger keek glimlachend om zich heen.
Wat een kwakdeuze dacht ik toen. Dat gaat mij niet gebeuren.
Niets is zo veranderlijk als de mens. Ook de sportende mens wil nogal eens van mening, gevoel en kapsel wisselen. Met de slogan 'met de kennis van nu' worden ideeën en opvattingen van toen gedraaid naar tegengestelde ideeën en opvattingen. Tuurlijk, dat sportende mensen veranderen in gedrag en uitspraken is niets nieuws maar afgelopen week was het wel opvallend. Een overzicht.
Zo was er nogal wat ophef over de nominaties voor de Sportman en Sportvrouw van het Jaar verkiezing. Geen Max Verstappen, geen Tom Dumoulin, geen Kiki Bertens, geen Michael van Gerwen. Wel weer veel schaatsers. Als collega Raemon Sluiter, die als begeleider van Bertens wél is genomineerd in de categorie Coach van het Jaar, een beetje tennisballen in zijn broek heeft dan weigert hij óf de nominatie óf, helemaal mooi, de titel. Dan maak je echt even een punt. Fifteen love.
Sven Kramer, Sportman van het Jaar van 2007, opperde zelfs om die hele verkiezing af te schaffen. Makkelijk lullen van Sven met al een titel op zak. Had ie moeten doen toen hij genomineerd was. Dan had hij een puntje gemaakt. Thirty love.
Woensdag 19 december wordt het Nationale Sportgala gehouden. (Bijna) alle Nederlandse topsporters wisselen voor één avond hun trainingskloffie in voor een gehuurde smoking. De dames gaan in het lang, laten hun haartjes doen en balanceren op hun hoge hakken onder het motto laat maar zien wat je hebt. Ben er nog nooit bij geweest. Thirty-fifteen.
Twintig jaar geleden zat ik als aanvoerder van korfbalclub Nic. wel op het podium van het Groninger Sportgala. We waren genomineerd als Sportploeg van het Jaar. Het gala werd gesponsord door Berentzen, een Duitse drankenfabrikant. Gespecialiseerd in sterke drank. Het leek de organisatie destijds wel leuk als mijn broertje, als zoon van een kroegbaas, op het toneel als ober zou fungeren en de genomineerden van drankjes zou voorzien. Zo gevraagd zo gedaan. Alles over voor de sponsor. De presentator was Arno van der Heyden of Henk Kok, dat weet ik niet meer precies. Kan die twee grappenmakers altijd moeilijk uit elkaar halen. Hoe dan ook stelde de spreekstalmeester van dienst de gebruikelijke vragen: 'Hoeveel spelers zitten er in een korfbalelftal?' 'Kan jij goed dekken Kees?' Gaan jullie altijd gemengd douchen?' Ik was niet scherp en al helemaal niet ad rem. Was namelijk liederlijk aangeschoten. Stukje productconfrontatie met Berentzen. Alles over voor de sponsor.
Nee, ik was en ben nog steeds vóór zo'n sportverkiezing. En ja, het is onmogelijk om appels met peren te vergelijken maar beschouw zo'n gala gewoon als een jaarlijks feestje in de groentewinkel waar je van al het fruit een heerlijke sangria kan maken én nuttigen. Dat officiële gedeelte is even doorbijten maar de after party vergoedt alles.
We werden met Nic. trouwens keurig tweede in de bewuste verkiezing van Sportploeg van het Jaar. We kwamen twee stemmen te kort. Thirty all.
Een andere game-changer van afgelopen week. In de hilarische FOX Sport documentaire 'Het shirt van Altobelli' volgde Emiel Venema voormalig FC Groningen voetballer Henk de Haan naar Italië in zijn zoektocht naar de man met wie hij na afloop van de Europacup wedstrijd Internazionale-FC Groningen in 1983 zijn shirt ruilde: wereldkampioen Alessandro Altobelli. Fascinerend om te zien dat De Haan zo heerlijk kan adoreren. Terwijl het gewoon een irritant mannetje is die Altobelli. Dat vond ik in 1983 al maar na het zien van de docu nog meer. Antipatico. Zonder inleidende beleefdheden eiste Altobelli zijn shirt terug. Henk daarover:
'Hij heeft het destijds met zijn volle verstand aan mij gegeven, maar wil het nu terug ruilen met het shirt dat-ie van mij heeft gekregen. Dat is een wat vreemde wending.' Tippie voor Henkie: Laat die maffioso lekker doodvallen. Forty-thirty.
Tot slot. Dé game-changer van de week. FC Groningen speelde zondagmiddag op prime-time tegen VVV Venlo onder leiding van scheidsrechter Serdar Gözübüyük. Het was weinig verheffend. Mahi niet gezien en dan is er al snel niet zoveel aan. Doan was wel prominent in actie. Horizontaal. In de eerste helft werd hij snoeihard getackeld door VVV verdediger Jerold Promes. Gözübüyük trok resoluut rood. Ik was blij dat Doan niet in een rolstoel eindigde. Promes ontving gelaten en schuldbewust de rode kaart. Zonder te protesteren. Hij was al bijna in de tunnel richting kleedkamer toen Gözübüyük opeens werd teruggefloten door de VAR. Na bestudering van de beelden veranderde hij onbegrijpelijk van mening. Rood werd geel. 10 tegen 11 werd 11 tegen 11.
Gözübüyük werd Vincent Bijlo en ik werd gek.
Ja, sporters en mensen in de omgeving van sporters; coaches, scheidsrechters en bobo's willen na verloop van tijd nogal eens van mening veranderen. In de politiek ben je dan een draaikont. Maar als de context verandert kunnen ook meningen, inzichten, uitspraken, gevoelens en kapsels veranderen. In de sport speel je dan gelijk. En soms moet je dat gelijkspel koesteren. Deuce.

Kees Vlietstra