Column: Het Verdriet van Groningen

© RTV Noord
Toch nog! Geen 0-0, geen beloning voor al dat tijdrekken, maar net op tijd de winnende van Mahi. De mannen in zwart zitten verslagen op de grond. FC Groningen gaat op de valreep dure punten pakken. Er zijn nog drie minuten te spelen.
De middag van de 'nieuwe derby' begint als een poolexpeditie. Ik kies voor schoenen die veel weg hebben van snowboots, daarin dubbele sokken, thermisch ondergoed en daarop vijf verschillende lagen. Mijn warmste jas aan. Onderweg valt van die neerslag die het midden houdt tussen regen en hagel, Engelsen noemen het 'sleet' en Eskimo's hebben er vast ook een mooi woord voor.
Het stadion blijkt helemaal niet de verwachte groene koelkast: er is meer volk dan ooit dit seizoen en we houden elkaar kennelijk goed warm. Vóór de aftrap is er een minuut lang applaus voor de supporters die ons het afgelopen jaar zijn ontvallen. We zien de gezichten en de namen op de scoreborden. Het is een prachtig eerbetoon, dat een traditie begint te worden. Ze zijn op deze dag bij ons. We zitten klaar voor een memorabele wedstrijd.
De eerste helft duurt 45 minuten, waarvan de helft verloren gaat aan het omstandig rondspelen van de bal op eigen helft door de verdedigers van FC Groningen. Dat is ooit begonnen onder Maaskant, tot kunst verheven door zijn opvolgers en Buijs krijgt het er niet uit. Emmen vindt het prima, countert waar het kan en Groningen krijgt een paar aardige kansen.
De tweede helft is lange tijd van een bedenkelijk niveau. Mijn tribunemaatje Piet hoopt op een bevlieging van Cassierra, die tien minuten daarvoor blijkt te zijn gewisseld zonder dat iemand dat door had. Het zegt veel: we gaan af op een doelpuntloos, zielloos gelijkspel.
Een kwartier voor tijd komt bij Emmen een spits voor een spits: Pedersen voor Arias.
We kennen Pedersen nog wel. Een van de duurste aankopen uit de Groningse clubgeschiedenis. In zijn laatste seizoen, zeven jaar terug, maakte hij er ééntje. In negentien wedstrijden. Had geen fijne tijd in drie seizoenen bij FC Groningen, bleek later in een interview. Wij vonden hem ook niet fijn. Zo'n speler die nooit tot het gaatje gaat.
Ook bij Pedersen gaat het koppie naar beneden als Mahi scoort. Maar hij reageert perfect als de bal uit een lange haal meteen na de aftrap, verlengd met het hoofd door Bakker, voor z'n voeten valt. Padt krijgt er een hand achter maar kan Groningen net niet redden. Gelijk.
In blessuretijd scoort Emmen ook nog de winnende, een kopballetje van opnieuw Pedersen. Tientallen toeschouwers in mijn vak springen bij de goals juichend overeind: undercover Emmensupporters, want ze dragen een FC Groningensjaaltje.
Het is ze gegund, zoals veel Groningers Emmen-trainer Dick Lukkien veel gunnen. Op de momenten dat FC Groningen er echt voor gaat, blijken ze beter dan Emmen. Er zijn te weinig van die momenten. De drang naar voren, de wil om deze wedstrijd te winnen, is te weinig zichtbaar.
'Schaam je kapot', scanderen supporters daarom na afloop. Ze voelen de pijn van een onnodige nederlaag. Het hoort bij de pijn van de dag, waarop de club stilstaat bij de mannen en vrouwen die niet meer bij ons zijn. Het hoort bij het verdriet van FC Groningen, vandaag.