Column: Regels zijn regels

© RTV Noord
Een oude man moet op een kerkhof op een bankje tegenover het graf van zijn vrouw kunnen zitten. Het staat nergens in de Rechten van de Mens, maar zelfs de grootste schoft, vleeseter of dieselnazi zal het erkennen. Maar wat als er nou eens regels zijn die dat verhinderen?
Lucas Meijer (87) uit Stadskanaal bezoekt wekelijks het graf van zijn zeven jaar geleden overleden vrouw. Slecht ter been als hij is, zit hij dan op een bankje dat zijn familie er heeft neergezet en dan voelt hij zich weer dicht bij zijn geliefde. En dat mag dus niet, want het bankje staat hetzij in de weg voor andere kerkhofbezoekers hetzij op een ander graf. Regels zijn regels. Er mag veel in Nederland, maar ergens moet je grenzen stellen. Want stel je voor dat iedereen een bankje zou neerzetten, dan zou het een dolle boel worden op dat kerkhof. Straks brengt iemand nog een trampoline mee omdat hij zijn rouw springend moet verwerken. Straks staat ergens een piano of een tapkast. Voor je het weet staat half Stadskanaal er meegebrachte etenswaren te nuttigen. Niet voor niets mag je op Père Lachaise in Parijs al jaren niet meer zitten drinken en blowen op het graf van Jim Morrison.
Nou, daar sta je dan te stampvoeten met je morele gelijkje. Het is heel makkelijk roepen dat het belachelijk is, me dit en me dat en me zus en me zo, maar regels zijn regels. Het is de categorische imperatief van Kant ('wat gij niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet') op overheidsniveau. 'Ik doe toch niemand kwaad als ik even mijn auto op de stoep zet?' 'Ja, maar als iedereen dat zou doen, waar blijven we dan mevrouwtje.' Regels houden er a priori rekening mee 'dat iedereen dat zou doen, als het mocht'. En ook de overheid zelf worstelt daar wel eens mee. Vraag maar aan een staatssecretaris van Justitie die asielkinderen het land uit moet zetten. Zijn discretionaire bevoegdheid (daar had Kant vast nooit van gehoord) om af en toe een oogje dicht te knijpen, maakt het niet eenvoudiger.
We moeten Stadskanaal dus een beetje helpen, met een creatieve oplossing. Want reken maar dat wethouder Lian Veenstra het, anders dan sommige besnorde verkeersagenten, niet met kennelijk genoegen uitspreekt: 'Regels zijn regels.' Regels schrappen is geen optie, want dan wordt het een kermis, daar op die begraafplaats van Stadskanaal. Regels erbij bedenken misschien? Elke week een tijdelijke vergunning verstrekken tot het daar helemaal uit de hand dreigt te lopen? Naar analogie van de belbus een belbankje instellen? Dat dan op de bezoektijden van Lucas Meijer even naar dat graf wordt gereden? Een webcam op het graf zodat hij de deur niet meer uit hoeft? Je blijft zitten met: nee, stel je voor dat ze dat allemaal willen…..
Heus, Stadskanaal vindt dit ook niet leuk. Misschien moet de gemeente toch maar een oogje toeknijpen en wachten tot er iemand bezwaar maakt dat hij zich langs het bankje van de rouwende Lucas Meijer moet wringen. Of dat de nazaat van de man in het overwoekerde graf ertegenover meldt, dat hij liever niet heeft dat er een bankje boven de resten van zijn voorouder staat. De kans daarop lijkt niet erg groot. En zelfs als er ergens een tweede of derde bankje komt te staan, zolang niemand dat erg vindt, is er geen reden om in te grijpen. Regels zijn er tenslotte voor de mensen, om te voorkomen dat we elkaar in de weg zitten, niet om ze te pesten. Zoals zo'n bankje niet bedoeld is om in de weg te staan, maar gewoon om op te zitten.
Willem van Reijendam