Column: Groningse rijsttafel

© RTV Noord
Uit het straatje naast het politiebureau aan de Rademarkt komt een man gelopen. Het is meer schuifelen over de besneeuwde stenen. In het licht van de lantaarns zie ik een lange wollen mantel, sjaal en een gleufhoed op zijn hoofd.
Behoedzaam komt hij mijn kant op. Zo in de verte heeft hij iets van Humphrey Bogart in Casablanca.
'Mooi hè', zegt ie bij onze omhelzing. 'Jij van zo ver weg en ik van zo dichtbij en toch precies tegelijk'. Hij bedoelt dat hij uit het straatje kwam in zijn Stad en ik uit de parkeergarage na een rit uit het Ommeland. En dat op precies hetzelfde ogenblik.
Hij steekt zijn arm onder mijn arm ter ondersteuning. Als een stel glibberen we gearmd richting Zuiderdiep. Hij wijst naar zijn modieuze artistiek gekleurde puntschoenen met gladde zolen. 'Heb ik altijd aan', zegt hij als een constatering, niet als verontschuldiging voor een verkeerde schoenkeus voor de winterse omstandigheden.
'Waar heb je zin in?' is zijn vraag. 'Thais?' vult hij zelf in. 'Ik lust alles behalve Waalze bonen' is mijn antwoord. Langs het Woon En Eethuis Voor Allen steken we - twee vrouwen op de fiets, een veegwagen en een stoepje vermijdend - glibberend het Gedempte Zuiderdiep over.
Voor café Roezemoes zit een man op het terras. 'Dat kan gewoon in de Big City' is de verklaring voor de winterse verwarmde buitenzit. 'Dag Mijnheer', zegt de man op het terras vriendelijk tegen mijn metgezel. 'Tegenwoordig zeggen ze geen Piet meer, maar Mijnheer', zegt hij meer tegen zichzelf dan tegen mij als we door een ouderwets bruin tochtgordijn het eetcafé binnenstappen.
'Kunnen we ook een hapje eten?'  vraagt hij. 'Kan nog net' zegt de man van Roezemoes zijn arm zwaaiend over het mondjesmaat gevulde etablissement. Wij verkiezen een plek in het bovendeel met zicht op het café onder ons.
Achter ons komen een ouder stel ook aan een tafel zitten.
'Moi Eddie'. 'Moi Piet', zegt Eddie. 'Ook gereserveerd zeker?' vraagt mijn metgezel. De man lacht. 'Is het hier een beetje lekker?' Ik heb ondertussen op de menukaart de meest heerlijke stamppotgerechten gezien. Van boerenkool tot snijbonen en wortels met de meest exotische combinaties. ,
'De Groningse rijsttafel. Die is lekker. Die moet je nemen', zegt de vrouw van Eddie. Wij besluiten de Groningse rijsttafel te delen. Wellicht geboren uit het idee dat je bij de Chinees van een rijsttafel voor twee personen een weeshuis kan laten eten.
De Groningse rijsttafel is een gietijzeren pan vol kapucijners met spek. Ernaast een schaal met garnituur. Zilveruitjes, augurkjes, piccalilly, gewone ui en mosterd. Geen rijst, schiet door mijn hoofd. Maar ik word afgeleid door de mededeling van de man tegenover mij.
'Ik hou er mee op. 't is klaar'.
Ik weet meteen wat hij bedoelt. Piet van Dijken houdt op met de Herestraat Helemaal. Piet verlaat zijn laatste podium. 'Op 8 mei word ik zeventig. Daarna nog twee keer dan is het gebeurd'.
Ik moet denken aan vijf jaar geleden toen ik, als zijn baas, hem met pensioen stuurde. Dat de Straat op Noord leeg zou blijven. Dat er geen 'Ik stel hier de vragen' 'Tjonge jonge jonge', 'Mooi man' of 'Uw zendtijd is om' meer uit de radio zou klinken.
Op de radio niet meer maar op de televisie bleef hij nog wel te zien in zijn Herestraat Helemaal op stadszender OOG TV.
Het iconische programma van de Stad waarin Piet met een bekende Groninger of Nederlander de bekendste winkelstraat van Stad en Ommeland al babbelend afloopt. Van Jan Mulder tot Jacques d'Ancona. Van Arie Haan tot Wilfred Genee.
Ik mocht ook een keer met hem meelopen als iets minder bekende Groninger. Man in bakfiets met camera voorop Piet en ik er wandelend achteraan. Het was een heel mooi gesprek, al zeg ik het zelf. Er werd maar een deel van uitgezonden omdat halverwege de opname het geluid wegviel en dat was daarvoor én daarna nooit gebeurd.
Zo werd mijn aflevering de kortste in de geschiedenis van in totaal zeshonderd keer Herestraat Helemaal. 
Op 16 mei is de opname van aflevering 599 met cabaretier Guido Weijers en op 23 mei de 600-ste en aller allerlaatste Herestraat Helemaal met Bert Visscher. 'Dat wou Bert heel graag doen', mompelt Piet trots met een mond vol kapucijners en spek.
Piet van Dijken, de baby van de Nassaulaan, de kwajongen van de Indische Buurt, de dj van de Jolly Joker, de man van Noord, de nestor van de Groningse tv, verdwijnt van het scherm. Voorgoed.
Op de hoek van het Zuiderdiep nemen we een dik uur later afscheid. Piet verdwijnt in de schemer van de Stad. Op de A7 naar het oosten speel ik de avond nog een keer af. Ik blijf hangen bij de Groningse rijsttafel zonder rijst. Ze zouden de rijst toch niet vergeten zijn?
Dan denk ik aan Piet zonder Herestraat. Hoe zou dat zijn? De autoradio geeft het antwoord. My Way zingt Frank Sinatra.
Piet is fan van het eerste uur en kent alle teksten van The Voice uit zijn hoofd. Die van My Way waarschijnlijk het allerbeste.
And now, the end is near. And so I face the final curtain……

Erik Hulsegge