'Wachten op de verblijfsvergunning remde mijn ontwikkeling'

Het gezin Akbari mocht uiteindelijk in Nederland blijven
Het gezin Akbari mocht uiteindelijk in Nederland blijven © Gemeente Leek
Terwijl het kabinet steggelt over een verruiming van het kinderpardon, zitten tal van kinderen nog in onzekerheid over hun toekomst. Zo'n situatie gun je niemand, vertelt Leekster Ali Akbari uit eigen ervaring.
'Ik heb meerdere keren afscheid moeten nemen van mijn vrienden omdat uitzetting dreigde.'

Leven in de wachtstand

Ali was tweeëneenhalf toen hij met zijn gezin uit Afghanistan naar Nederland kwam. Zijn leven, en dat van zijn broers, stond vervolgens achttien jaar in de wachtstand. 'We hebben ons vaak voorbereid op het ergste scenario', blikt Ali terug.
'Busjes van de Dienst Terugkeer en Vertrek stonden een aantal keer voor de deur om ons naar het uitzetcentrum te brengen. We moesten onze huissleutels al inleveren. Gelukkig voorkwam de burgemeester dat we echt weg moesten. 'Deze burgers horen bij mijn gemeente', zei hij.'
We bedachten al manieren om zo snel mogelijk terug te komen. In Afghanistan blijven was geen optie
Ali Akbari - Wachtte op verblijfsvergunning

Verhoogd risico

Wie zo lang in onzekerheid zit als de familie Akbari, komt uiteindelijk in een staat van gelatenheid. 'We gingen er niet meer over stressen', zegt Ali. Wel smeedde hij met zijn oudere broer alvast plannen, voor het geval een enkele reis Afghanistan werkelijkheid zou worden.
'We bedachten al manieren om zo snel mogelijk terug te komen. Daar blijven was geen optie. Wat moet ik in dat land? Daar zijn ze gewend om van jongs af aan te werken, terwijl ik alleen heb gestudeerd. Bovendien spreek ik de taal niet en word ik als westerling toch anders bekeken. Daardoor loop je misschien wel verhoogd risico.'
Op vakantie of mee op schoolreisje? Ik dacht er niet eens aan
Ali Akbari - Wachtte op verblijfsvergunning

Minder kansen

De onduidelijkheid over zijn toekomst zorgde er ook voor dat Ali niet het vrije leven kon leiden als zijn leeftijdsgenootjes. Dat realiseerde hij zich pas achteraf.
'Ik had veel minder kansen. Op vakantie of mee op schoolreisje? Ik dacht er niet eens aan. En op school dacht ik: ik haal mijn havo, maar dan? Studeren was eigenlijk geen optie. Via een speciale procedure kregen we toch studiegeld, maar je wordt wel geremd in je ontwikkeling.'

Dijkhoff in actie

Anderhalf jaar geleden viel het kwartje eindelijk de goede kant op voor het gezin. Klaas Dijkhoff, toenmalig staatsecretaris van Veiligheid en Justitie, maakte gebruik van zijn discretionaire bevoegdheid om het gezin een verblijfsvergunning toe te kennen.
'Maandag 10 juli was dat', herinnert Ali zich nog goed. 'Ik was op school toen mijn oudste broer belde dat ik naar huis moest gaan. De burgemeester zou komen. Die komt persoonlijk vertellen dat we het land uit moeten, dacht ik. Maar hij bracht een bos bloemen en zei: jullie mogen blijven.'
Je moet iemand behandelen afhankelijk van zijn of haar situatie
Ali Akbari - Wachtte op verblijfsvergunning

Kromme situatie

Donderdag debatteert de Tweede Kamer over het lot van asielzoekerskinderen, die in Nederland zijn geworteld, maar (nog) geen recht hebben op een verblijfsvergunning. Dat het politieke debat - met opnieuw een hoofdrol voor Dijkhoff - nog steeds actueel is, noemt Ali 'heel krom'.
'De wet zou een richtlijn moeten zijn. Je moet iemand behandelen afhankelijk van zijn of haar situatie. Als een kind hier al lang woont en zich prima ontwikkelt, snap ik gewoon niet dat je die uit wilt zetten.'

Last van schouders

10 juli zal dus altijd in het geheugen van het gezin gegrift staan. Een kantelpunt in het leven van Ali en zijn broers.
'Er viel zo'n last van onze schouders. Ik heb mijn rijbewijs gehaald, hbo afgerond, gereisd... Alles wat ik eerder niet kon doen. Inmiddels heb ik mijn studie fiscaal recht afgerond en hoop ik fiscaal advocaat te worden. Er is nog een lange weg te gaan, maar wel eentje zonder zorgen.'